„Noc komety” Budki Suflera to utwór, który nieodłącznie wpisuje się w kanon polskiej muzyki rockowej, będąc jednocześnie jednym z najbardziej enigmatycznych i wielowymiarowych dzieł zespołu. Piosenka, wydana na albumie o tym samym tytule w 1986 roku, od razu wciąga słuchacza w hipnotyzujący, oniryczny świat, który stanowi metaforę ludzkiej egzystencji i poszukiwania sensu w niepewnych czasach.

To, co czyni utwór jeszcze ciekawszym, to fakt, że „Noc komety” jest coverem piosenki „Time to Turn” niemieckiej grupy Eloy. Polska adaptacja muzyczna została przygotowana przez Romualda Lipko, natomiast sugestywny i pełen symboliki tekst napisał Marek Dutkiewicz. Co więcej, wokalnie utwór wykonuje Felicjan Andrzejczak, który nagrał go w 1982 roku wraz z innymi hitami jak „Jolka, Jolka, pamiętasz…” i „Czas ołowiu”. Pierwotnie te utwory miały być częścią sylwestrowego bloku, ale ich wyjątkowość sprawiła, że na stałe weszły do historii polskiej muzyki.

Tekst rozpoczyna się od zaproszenia „Wizje chodźcie do mnie / Blisko najbliżej / Zostańcie w mojej głowie / Najdziksze sny”. To wezwanie do podświadomości, otwierające bramy do wewnętrznego teatru wyobraźni, gdzie sceną są myśli, a bohaterami – marzenia i lęki. „Reflektor niżej / Korowód moich marzeń / Wiruje, lśni” – ten obraz podkreśla intymność i niemal teatralny charakter wewnętrznych przeżyć. Pojawiające się surrealistyczne obrazy, takie jak „śnieg pośrodku lata” czy „saksofon, który / Pod czaszką gra”, są świadectwem burzliwej pracy umysłu, mieszającej rzeczywistość z fantazją, logikę z absurdami. Są to elementy wskazujące na stan transu lub głębokiej introspekcji, gdzie zmysły zacierają granice, a czas „nieskończenie wolno / Pulsuje”.

Centralnym punktem utworu jest refren: „Nadciąga noc komety / Ognistych meteorów deszcz / Nie dowiesz się z gazety / Kto przeżyje swoją śmierć”. Kometa jest tu potężną metaforą nieuchronnej, kosmicznej zmiany, być może kryzysu egzystencjalnego, ale też odniesieniem do burzliwych lat 80. w Polsce, naznaczonych stanem wojennym i walką o wolność słowa. Ognisty deszcz meteorów symbolizuje chaos, zniszczenie i koniec znanego porządku, a jednocześnie zapowiada coś nowego, choć nieznanego. Refren ten wyraża również głęboki pesymizm i poczucie bezradności wobec sił większych niż człowiek; tradycyjne źródła informacji, jak gazety, okazują się bezużyteczne w obliczu tak fundamentalnych przemian. Kto „przeżyje swoją śmierć” staje się pytaniem o przetrwanie w obliczu duchowej lub fizycznej apokalipsy, o zdolność do transformacji i odrodzenia.

Dalsze wersy pogłębiają kosmiczną, choć zarazem bardzo ludzką wizję: „Blaski odblaski powódź pozłoty / Krzyże południa / I gwiezdny pył / Stosy diamentów / Co zimnym światłem / Będą się palić / Do kresu dni”. Te obrazy sugerują zarówno olśniewające piękno, jak i obojętność wszechświata, przemijalność materialnych bogactw („stosy diamentów”) wobec kosmicznego widowiska. Diamenty, choć symbol bogactwa i trwałości, w tym kontekście „zimnym światłem będą się palić”, co podkreśla ich bezużyteczność i przemijalność w obliczu kosmicznej katastrofy.

Po powtórzeniu refrenu następuje kilkukrotne powtórzenie fragmentu, który pełni rolę katharsis: „Bladą dłonią świt / Otrze pot i łzy / Koszmar minie / Znikną duszne sny”. Ten motyw stanowi promyk nadziei, zapowiedź końca mroku i cierpienia. Światło świtu, choć „blade”, jest symbolem odrodzenia, ukojenia i oczyszczenia. Metafora „bladej dłoni” może oznaczać delikatność i subtelność nadejścia ulgi, która nie jest gwałtowna, lecz stopniowo rozprasza „duszne sny” – lęki, obawy i traumy, które dręczyły podmiot liryczny. To zakończenie, powtarzane wielokrotnie, jest jak mantra, dająca ukojenie i obietnicę, że nawet po największym chaosie i mroku nadejdzie nowy początek. Interpretacja ta jest zgodna z szerszym przesłaniem albumu, który skłania do refleksji nad sensem życia i potrzebą duchowego przebudzenia, rezonując z nastrojami tamtej epoki.

Teledysk do „Nocy komety”, który dla wielu stał się kultowy, doskonale oddaje klimat utworu, z charakterystycznymi klawiszami, dymami, wokalistą w skórze i Urszulą, co tylko potęguje jego „do bólu polski” charakter i wrażenie tajemniczości. Utwór ten, z jego głębokimi, metaforycznymi tekstami i wszechobecną symboliką, dowodzi, że piosenka może być wyrafinowaną formą sztuki, łącząc w sobie muzykę, poezję i przekaz ideologiczny, który pozostaje aktualny mimo upływu lat.