Interpretacja Peggy Sue - Buddy Holly

"Peggy Sue" Buddy'ego Holly'ego to ikoniczny utwór, który na zawsze wpisał się w kanon rock and rolla, emanując prostotą i szczerością młodzieńczego uczucia. Na pierwszy rzut oka, tekst piosenki wydaje się być niezbyt skomplikowaną deklaracją miłości: „If you knew Peggy Sue, then you’d know why I feel blue about Peggy, 'bout Peggy Sue” – to wyrażenie głębokiego, a jednocześnie nieco melancholijnego zauroczenia. Powtarzające się frazy „Oh, well, I love you girl, yes, I love you Peggy Sue” oraz „And I need you, Peggy Sue” podkreślają intensywność i absolutność uczuć podmiotu lirycznego, który nie potrafi, a może i nie chce, ukrywać swojego pragnienia bycia z ukochaną. Ta powtarzalność, typowa dla wczesnego rock and rolla, działa niczym hipnotyczna mantra, utrwalając w pamięci słuchacza imię Peggy Sue.

Jednak za tą prostotą kryje się fascynująca historia powstania utworu, która nadaje mu dodatkową warstwę znaczeniową. Pierwotnie piosenka nosiła tytuł „Cindy Lou” i była dedykowana bratanicy Buddy'ego Holly'ego, córce jego siostry Pat Holley Kaiter. Zmiana tytułu nastąpiła na prośbę perkusisty The Crickets, Jerry'ego Allisona, który chciał zaimponować swojej ówczesnej dziewczynie, a późniejszej żonie, Peggy Sue Gerron. Holly, choć początkowo miał opory, zgodził się na zmianę, prawdopodobnie wierząc, że piosenka nie zyska większego rozgłosu poza rodzinnym Lubbock w Teksasie. Sam Jerry Allison potwierdził w jednym z wywiadów, że to on namówił Holly'ego na zmianę tytułu, a nawet zasugerował dodanie charakterystycznych paradiddles w perkusji. Peggy Sue Gerron zmarła w 2018 roku w wieku 78 lat, a w swojej autobiografii „Whatever Happened to Peggy Sue?” wspominała, że po raz pierwszy usłyszała piosenkę na żywo w Sacramento Memorial Auditorium w 1957 roku i była tak zażenowana, że „mogłaby umrzeć”.

Muzycznie „Peggy Sue” jest arcydziełem innowacji, jak na tamte czasy. Utwór został nagrany w studio Normana Petty'ego w Clovis w Nowym Meksyku we wrześniu 1957 roku. Co ciekawe, na singlu nie figuruje nazwa zespołu The Crickets, a jedynie Buddy Holly jako wykonawca. Jerry Allison odegrał kluczową rolę w brzmieniu utworu. Początkowo piosenka miała być grana w rytmie cha-cha. Podczas sesji nagraniowej Allison miał jednak problemy z utrzymaniem właściwego beatu. Inżynier nagrania zagroził mu, że jeśli nie poprawi się w kolejnym ujęciu, tytuł zostanie zmieniony z powrotem na „Cindy Lou”. W obawie przed tą perspektywą Allison poprosił o kilka minut na „ćwiczenia”. W trakcie rozgrzewki odkrył nowy beat, który stał się znakiem rozpoznawczym utworu – charakterystyczne, galopujące uderzenia w tomy, bez werbla czy hi-hatu, z rytmicznym przygasaniem i wzmacnianiem dźwięku perkusji, uzyskiwanym poprzez manipulację głośnością mikrofonów w komorze pogłosowej przez producenta Normana Petty'ego. Holly szybko dostosował swoje partie gitarowe do nowego rytmu, a ten spontaniczny moment zaowocował unikalnym brzmieniem, które wyróżnia „Peggy Sue”. Gitara prowadząca, często grająca na mostkowym przetworniku Fender Stratocastera, pojawia się wyraźnie na tle stłumionego tonu gitary podczas zwrotek, co było wówczas nowością. Sam Holly słynął ze swojego „czkawkowego” stylu śpiewania, który jest wyraźnie słyszalny w tej piosence.

„Peggy Sue” to nie tylko piosenka o miłości, ale także świadectwo twórczej improwizacji i determinacji. Tekst, choć prosty, jest ponadczasową deklaracją uczuć, która rezonuje z pokoleniami słuchaczy. Utwór uplasował się na trzecim miejscu listy Billboard Top 100 w 1957 roku i jest uznawany za jeden z najważniejszych i najbardziej wpływowych w historii rock and rolla. Magazyn Rolling Stone umieścił go na 197. miejscu swojej listy 500 najlepszych piosenek wszech czasów. Sam Buddy Holly napisał później sequel, zatytułowany „Peggy Sue Got Married”, nagrany jako wersja demonstracyjna tuż przed jego tragiczną śmiercią, który został wydany pośmiertnie i zainspirował tytuł filmu z Kathleen Turner z 1986 roku. W ten sposób, historia miłosna Jerry'ego Allisona i Peggy Sue Gerron, choć ich małżeństwo zakończyło się rozwodem po dziewięciu latach, została uwieczniona w jednym z najjaśniejszych klejnotów muzyki popularnej.