Interpretacja Całuję Twoją dłoń, madame - Jacek Wójcicki

Piosenka „Całuję Twoją dłoń, madame” w wykonaniu Jacka Wójcickiego, choć kojarzona z jego ciepłym głosem i subtelną interpretacją, ma znacznie dłuższą i bogatszą historię, sięgającą czasów międzywojnia. To klasyczne tango, które po raz pierwszy ujrzało światło dzienne w 1928 roku w Niemczech pod tytułem „Ich küsse Ihre Hand, Madame”. Muzykę skomponował Ralph Erwin, a słowa napisał Fritz Rotter. Utwór szybko zdobył popularność, stając się nawet motywem przewodnim pierwszego udźwiękowionego filmu europejskiego z udziałem samej Marleny Dietrich w 1929 roku. Polski tekst, który znamy, stworzył Andrzej Włast w 1929 roku, a piosenka stała się przebojem kabaretu Morskie Oko, goszcząc w repertuarze tak wybitnych artystów jak Eugeniusz Bodo, Mieczysław Fogg czy Aleksander Żabczyński, a w późniejszych latach także Gustawa Holoubka, Piotra Fronczewskiego i oczywiście Jacka Wójcickiego.

Tekst piosenki to subtelny portret niespełnionej miłości, uwikłanej w sidła konwenansów i społecznych oczekiwań. Podmiot liryczny zwraca się do „nieznajomej i pięknej Pani”, dla której żywi głębokie uczucie, lecz jest ono skrępowane obecnością „innego”, który „cały dzień przy sobie masz innego”. Ów rywal, postrzegany jako „wróg”, sprawia, że bohater piosenki czuje się zmuszony do odejścia, „pełen trwóg”. To poczucie bezsilności i rezygnacji, przeplatane z iskrą nadziei, stanowi serce utworu.

Centralnym motywem jest akt pocałowania dłoni. Zgodnie z etykietą, bohater chyli skroń i „Całuję Twoją dłoń, madame, bo dobry ton tak chce”. Ten gest, choć formalny i pełen szacunku, kryje w sobie głębokie, ukryte pragnienie. Serce podmiotu lirycznego „śni”, że ten gest to tylko preludium do czegoś więcej, że nadejdzie moment, w którym – nim „przejdzie kilka chwil” – kobieta pozwoli mu „miast twą całować dłoń, madame, całować usta twe”. Jest to wyraz cichej tęsknoty za intymnością, za przełamaniem barier i dotknięciem sfery, która na razie pozostaje poza jego zasięgiem. Marzenie o pocałunku w usta jest symboliczne – oznacza dążenie do prawdziwej bliskości, do wyjścia poza ramy uprzejmej, lecz dystansującej relacji.

Powtórzenie zwrotki na początku i w środku piosenki, opisującej sytuację z rywalem, wzmacnia poczucie uwięzienia w tej trudnej emocjonalnie sytuacji. Podmiot liryczny jest świadomy obecności „innego”, co podkreśla ból i frustrację, ale jednocześnie nie pozwala mu to na otwarte wyrażenie swoich uczuć. Uśmieszek posyłany przez Panią jest tylko iskierką, która nie ma szansy rozpalić płomienia w obecności jej towarzysza. To klasyczny przykład nieszczęśliwej miłości, gdzie uczucia są głębokie, ale okoliczności nie sprzyjają ich spełnieniu.

Wykonanie Jacka Wójcickiego nadaje tej klasycznej piosence nową wrażliwość. Jego interpretacja, często nacechowana charakterystycznym dla niego połączeniem melancholii i lekkości, pozwala wybrzmieć zarówno subtelnemu romantyzmowi, jak i głębokiemu, choć powściągliwemu, cierpieniu. Piosenka, mimo upływu lat, wciąż porusza dzięki uniwersalności tematu, jakim jest nieodwzajemnione uczucie, skrywane pod płaszczem dobrych manier i towarzyskich konwenansów. To hołd dla romantycznych marzeń i jednocześnie świadectwo ograniczeń, jakie często narzuca nam rzeczywistość.