„Lost Soul – The Suffering of Existence pt. II” autorstwa polskiego zespołu Avada, reprezentującego gatunek thrash/heavy metal, to utwór głęboko osadzony w egzystencjalnej refleksji nad ludzkim losem i kondycją współczesnego człowieka. Tekst, utrzymany w tonie rezygnacji i zgorzknienia, doskonale wpisuje się w tematykę szaleństwa, uczuć i wydarzeń historycznych, które zespół eksploruje w swojej twórczości. Piosenka, pochodząca z ich albumu „Abyss” z 2025 roku, rysuje obraz jednostki zagubionej w labiryncie życia, poszukującej sensu i drogi, a jednocześnie naznaczonej piętnem rozczarowania i samotności.

Pierwsza zwrotka rozpoczyna się od uniwersalnej obserwacji: „Since the born up to the grave Your journey begins / Billion paths up to choose and which one is yours?”. Podkreśla to odwieczne pytanie o cel i kierunek ludzkiego życia, a także przytłaczającą liczbę możliwości, które często zamiast dawać wolność, prowadzą do paraliżu wyboru. W kontekście heavy metalu, gdzie często dominują motywy walki i oporu, linia „Society won't push you there” może być interpretowana jako gorzka uwaga, że społeczeństwo nie oferuje prawdziwego wsparcia w odnalezieniu własnej ścieżki, a wręcz pozostawia jednostkę samej sobie w obliczu tej monumentalnej decyzji. Ostatecznie, narrator prorokuje: „Suddenly you will see how you'll be lost again”, co sugeruje cykliczność poczucia zagubienia, niemożność trwałego odnalezienia celu, a może nawet swoistą fatalność ludzkiej egzystencji.

Refren, powtórzony dwukrotnie, stanowi emocjonalny rdzeń utworu: „I'm lost soul, I can't find my way / Life is just a drift, love is just a dream / I'm lost soul, I can't find my way / Go where they push me off, life is just a drift”. Te słowa są manifestem wewnętrznej pustki i braku kierunku. Określenie „lost soul” – zagubiona dusza – staje się tożsamością podmiotu lirycznego. Życie jawi się jako „drift”, czyli dryf, bezcelowe unoszenie się na falach, pozbawione kontroli i kierunku. Miłość, w tym kontekście, jest jedynie „dream” – niedoścignionym marzeniem, iluzją, która nie potrafi zakotwiczyć dryfującej duszy. Fragment „Go where they push me off” jest szczególnie wymowny, ujawniając brak sprawczości i bierne poddawanie się zewnętrznym siłom lub oczekiwaniom, które, choć nie prowadzą do osobistego spełnienia, dają przynajmniej namiastkę kierunku. W drugiej części refrenu, „life was just a drift” może sugerować, że narrator patrzy na to z pewnej perspektywy, rezygnując z nadziei na zmianę, utwierdzając się w przekonaniu, że tak wyglądało i zapewne będzie wyglądać jego życie.

Druga zwrotka koncentruje się na mechanizmach obronnych i bolesnych doświadczeniach w relacjach międzyludzkich: „Hide your emotions, nobody want's to see it / If you show them that it'll be used against your heart”. To ostrzeżenie przed wrażliwością w świecie, który odbiera ją jako słabość. Podmiot liryczny uczy się tłumić uczucia, by uniknąć wykorzystania ich przeciwko sobie. Ten motyw jest często obecny w cięższych odmianach metalu, gdzie brutalna rzeczywistość wymusza twardą postawę. Dalej tekst ostrzega przed fałszywymi przyjaciółmi: „Beware of false friends who would betray you / They will gain your trust and then suddenly smash”. Jest to gorzka lekcja o zdradzie, o kruchości zaufania i konsekwencjach jego nadużycia. Obraz ten wzmacnia poczucie izolacji i rezygnacji, tłumacząc, dlaczego „zagubiona dusza” boi się otworzyć i dlaczego miłość pozostaje „snem”.

Cały utwór „Lost Soul – The Suffering of Existence pt. II” Avady, z jego powtarzającym się refrenem, tworzy pętlę egzystencjalnego cierpienia i niemożności ucieczki od własnego przeznaczenia. Jest to pesymistyczna, ale zarazem realistyczna wizja ludzkiej kondycji, naznaczonej samotnością, brakiem sensu i ciągłą walką o zachowanie integralności w świecie pełnym pułapek emocjonalnych. To introspekcja w głąb duszy zmagającej się z ciężarem istnienia, doskonale oddana w brutalnym, ale i melancholijnym brzmieniu thrash/heavy metalu, charakteryzującego twórczość tego polskiego zespołu. Piosenka pozostawia słuchacza z poczuciem surowej prawdy o kruchości nadziei i wszechobecności poczucia zagubienia, które zdaje się być nieodłączną częścią ludzkiej podróży od narodzin aż po grób.