Brak dostępnych informacji na temat artysty o nazwie „Avada” i piosenki „Popioły” w powszechnie dostępnych źródłach, takich jak wywiady czy ciekawostki. W związku z tym, poniższa interpretacja skupi się wyłącznie na analizie tekstu utworu, czerpiąc z jego symboliki i narracji.

Tekst piosenki „Popioły” to głęboko symboliczna i mroczna podróż przez zniszczenie, gniew, samotność i ostateczne, wewnętrzne rozliczenie. Utwór rozpoczyna się od obrazu postapokaliptycznego krajobrazu, gdzie „słońce rozświetla rozdroża i las”, ujawniając „ruiny i zgliszcza, sam popiół i dym”. Ten początkowy obraz maluje wizję totalnej zagłady, porównanej do „zniszczenia jak kiedy Neron spalił Rzym”. To mocne porównanie od razu nadaje tekstowi wymiar historyczny i tragiczny, sugerując kataklizm o ogromnej skali, być może wynikający z ludzkiej destrukcji. Słońce, które zwykle symbolizuje nadzieję i nowe początki, tutaj jedynie brutalnie obnaża skalę zniszczeń, które „zostało tu z nas”, podkreślając pustkę i brak życia po katastrofie.

Wśród tych popiołów rodzi się pragnienie zemsty w „jedynym, co przetrwał noc strasznych chwil”. To pojedyncza, ocalała istota, której ból i trauma przekształcają się w potężną siłę napędową – gniew. Gniew ten „triumfuje” i staje się głównym motorem działania, pcha bohatera do odnalezienia tego, „kiedy go dorwie, uczyni mu zło”. Narracja ta wprowadza motyw heroicznej, choć mrocznej, krucjaty. To nie jest zemsta dla sprawiedliwości, lecz dla czystego zadania cierpienia, co sugeruje, że ocalały sam jest już naznaczony złem.

Druga zwrotka opisuje samotną i męczącą podróż protagonisty. Wyrusza on „w drogę opuszczony, sam”, bez nikogo, kto mógłby „opatrzyć ran”. Podkreśla to izolację i brak wsparcia, co wzmacnia poczucie tragizmu i beznadziei. Jego pielgrzymka to „męczarnia”, prowadząca „do bram przeklętej krainy, gdzie zostanie sam”. To miejsce nie jest fizyczną przestrzenią, lecz metaforą coraz głębszego zanurzania się w otchłań własnego cierpienia i mroku. „Wyrocznia górska”, która okazuje się być „klątwą, to czarem”, jest kolejnym symbolicznym elementem. Zamiast oferować mądrość czy wskazówki, przynosi jedynie fatum, potwierdzając, że „nic nie pomoże, nie odnajdzie zmarł”. Jest to potwierdzenie ostateczności straty i niemożności cofnięcia przeszłości. W tym etapie „zło triumfuje”, rozpalając w bohaterze „mrok”, a „światło gniewu” staje się „przekleństwem i złem”. Ironia polega na tym, że gniew, który początkowo był reakcją na zło, sam staje się złem, pochłaniając bohatera i prowadząc go w ciemność.

Kulminacja i zaskakujące rozwiązanie następuje w ostatniej, krótkiej zwrotce. „Kiedy spojrzał w lustro, odnalazł go”. To przełomowy moment samopoznania. Postać, którą ścigał, ten, „kogo szukał, co sprowadził mrok”, okazuje się być odbiciem jego samego. Ostatecznie, źródło zła, cierpienia i destrukcji nie leży na zewnątrz, lecz wewnątrz protagonisty. To odkrycie zmienia całą optykę utworu – zemsta skierowana na zewnętrznego wroga była iluzją. Prawdziwy antagonista, odpowiedzialny za „popioły” i mrok, to jego własne, wewnętrzne demony, jego gniew i pragnienie zemsty.

Piosenka "Popioły" jest zatem przestroją przed niszczycielską siłą gniewu i cyklem zemsty. Początkowa tragedia zewnętrzna prowadzi do wewnętrznej destrukcji. Ocalały, zamiast odbudowywać, staje się narzędziem dalszego zła, ścigając iluzorycznego wroga, by w końcu zdać sobie sprawę, że to on sam, podsycany gniewem, jest sprawcą własnego nieszczęścia i mroku. To historia o auto-destrukcji, o cenie, jaką płaci się za poddanie się negatywnym emocjom, które, niczym Neron, palą wewnętrzny świat człowieka, pozostawiając jedynie popioły. Utwór, choć pozornie opowiada o poszukiwaniu i walce z zewnętrznym złem, jest w istocie głęboką psychologiczną analizą wewnętrznych procesów prowadzących do samotności, rozpaczy i ostatecznego pogodzenia się z własną, mroczną naturą.