Interpretacja Self Control - Laura Branigan

„Self Control” Laury Branigan to prawdziwy hymn lat 80., który porusza uniwersalne tematy ucieczki, pożądania i walki o utrzymanie własnej tożsamości w obliczu pociągającej ciemności nocy. Piosenka, będąca coverem włoskiego artysty Rafa, zyskała w wykonaniu Branigan status międzynarodowego hitu, plasując się na szczytach list przebojów w wielu krajach Europy i osiągając 4. miejsce na liście Billboard Hot 100 w USA. Co ciekawe, obie wersje, choć wydane w tym samym roku, konkurowały ze sobą na europejskich listach, a wersja Branigan okazała się nawet bardziej dominująca na niektórych rynkach, np. w Niemczech i Szwajcarii.

Tekst piosenki maluje obraz świata, w którym noc staje się sanktuarium i jednocześnie więzieniem. Już pierwsze wersy, „Oh, the night, is my world. City lights, painted girls.”, jasno określają scenę – jest to świat miejskiego nocnego życia, pełnego blasku, tajemnicy i pozorów. Dzień, w kontraście, jest trywialny: „In the day, nothing matters.”, co podkreśla pragnienie ucieczki od monotonii i szarości codzienności. Noc „pochlebia” ( „It's the night, time that flatters.”), oferując poczucie wolności i podniecenia, które za dnia są niedostępne.

Centralnym motywem jest utrata tytułowej „self control” (samokontroli). Powtarzające się frazy, jak „You take my self, you take my self control. You got me livin' only for the night.”, sugerują, że podmiot liryczny poddaje się potężnej, niemal hipnotycznej sile nocy – lub, jak interpretuje sama Branigan, „nocy albo komuś”, kto ją uosabia. W teledysku do piosenki ta siła jest przedstawiona jako zamaskowany mężczyzna, który „reprezentuje noc” i stopniowo przejmuje kontrolę nad bohaterką. Sama Laura Branigan w wywiadach podkreślała, że teledysk opowiadał o utracie samokontroli na rzecz nocy lub innej osoby. Ten element, w którym zamaskowana postać wkracza do sypialni piosenkarki, okazał się na tyle „ryzykowny”, że MTV zażądało edycji wideo, zanim mogło być ono emitowane w Stanach Zjednoczonych, choć w Europie cieszyło się ogromną popularnością. Branigan początkowo opierała się zmianom, ale jej wytwórnia ją przekonała, co pozwoliło na ostateczną emisję, choć singiel zdążył już osiągnąć szczyt popularności.

Piosenka zagłębia się w psychikę osoby żyjącej dla nocy: „I, I live among the creatures of the night. I haven't got the will to try and fight, against a new tomorrow, so I guess I'll just believe it, that tomorrow never comes.” To jest wyraz głębokiej rezygnacji i eskapizmu. Podmiot liryczny nie ma woli do walki z nadchodzącym dniem, woli wierzyć, że noc nigdy się nie skończy, a rzeczywistość nie nadejdzie. Noc staje się „lasem snów” ( „forest of my dream”), bezpieczną przestrzenią, choć jednocześnie pojawia się świadomość, że „noc nie jest taka, jak się wydaje” ( „I know the night is not as it would seem.”). Jest to krucha iluzja, którą jednak podmiot liryczny desperacko chce podtrzymać: „I must believe in something, so I'll make myself believe it, this night will never go.”.

Aranżacja utworu, za którą odpowiadał Harold Faltermeyer, znany z „Axel F”, nadała piosence charakterystyczne brzmienie lat 80. – taneczne, synth-popowe, a jednocześnie z nieco mrocznym podtekstem. Pulsacyjny rytm, który niektórzy interpretują jako bicie serca, potęguje wrażenie wciągającej atmosfery nocnego życia. Choć utwór często bywał interpretowany jako opowieść o hedonistycznym życiu nocnym, a nawet o prostytucji, Laura Branigan podkreślała, że chodziło o utratę kontroli – emocjonalnej, a niekoniecznie o „lady of the night”. W jednym z wywiadów, pytana o seksualny charakter teledysku, Laura odpowiedziała: „Cóż, nie śpiewam o czekoladzie!”. To dodaje piosence warstwy zmysłowości i podkreśla jej związek z dekadenckim stylem życia lat 80., gdzie „oddawanie się swoim pragnieniom było zgodne z nadmiernym stylem życia dekady”.

„Self Control” to nie tylko chwytliwy utwór taneczny, ale także refleksja nad ludzką potrzebą ucieczki, marzeń i poszukiwania wolności, nawet kosztem utraty kontroli nad samym sobą. To opowieść o kuszącej ciemności, która oferuje schronienie przed światłem dnia, ale jednocześnie grozi pochłonięciem i zatraceniem.