Interpretacja Tańcz! - Parlando - Mirosław Czyżykiewicz

odnajduje się w chwili kontemplacji, stojąc na "wytartych schodach, pod niebem starym jak słońce". To moment przebudzenia i zdefiniowania własnej misji. Mimo wszechobecnej "krwi i klęsk żywiołowych", ironicznego stwierdzenia, że "wszystko palce lizać, zwłaszcza wieczorem przed telewizorem", pojawia się wezwanie do aktywnego działania. Celem staje się "znaleźć człowieka, swoją przystań, urządzić po swojemu fragment świata, zbratać się z nim". To wezwanie do budowania autentycznych relacji, do mówienia "słowa dobrego, mądrego słowa" i do działania "aż się dopełni czas".

Refren "Tańcz!" pełni w tej piosence funkcję klamry, ale jego znaczenie ewoluuje. Początkowo może być interpretowany jako cyniczne wezwanie do poddania się wirowi konsumpcji i powierzchowności, do tańca na krawędzi moralnego upadku. Jednak w końcowych partiach, po osobistym rozliczeniu i zdiagnozowaniu bolączek świata, staje się ekspresją buntu i manifestem witalności. To wezwanie do afirmacji życia pomimo jego niedoskonałości, do aktywnego kształtowania własnego losu i do odnalezienia radości i sensu w działaniu, nawet w obliczu chaosu. "Parlando" staje się więc nie tylko formą, ale i treścią – opowiedzeniem o życiu tak, jak jest, z jego brzydotą i pięknem, i finalnym, pełnym pasji wezwaniem do tańca, czyli do pełnego przeżywania istnienia.