Interpretacja What a wonderful world - Artur Drzewiecki

Piosenka „What a Wonderful World” autorstwa Artura Drzewieckiego, której tekst został udostępniony, jawi się jako głęboko osobista i wzruszająca medytacja nad prostym pięknem otaczającego nas świata oraz fundamentalną wartością ludzkiej bliskości. Mimo iż tytuł nieodłącznie kojarzy się z ikonicznym utworem Louisa Armstronga, niniejsza interpretacja skupia się na dostarczonym polskim tekście, który roztacza własną, unikalną narrację o zachwycie nad codziennością i miłością. Należy zaznaczyć, że pomimo szeroko zakrojonych poszukiwań, nie udało się znaleźć szczegółowych informacji, wywiadów ani ciekawostek dotyczących tej konkretnej wersji utworu Artura Drzewieckiego w publicznie dostępnych źródłach, co sprawia, że analiza opiera się przede wszystkim na lirycznej tkance samego tekstu.

Utwór rozpoczyna się od malowniczego opisu natury, kreśląc przed słuchaczem żywe barwy: „Zieleń traw i czerwień róż, w oddali kwiaty w kolorze blue”. To wizualne bogactwo od razu wprowadza w stan kontemplacji i zachwytu. Podmiot liryczny, spacerując „ot tak i podziwiając ten świat”, podkreśla beztroskę i spontaniczność tej chwili. Wprowadzenie „błękitu nieba w śród chmur i lekkiego wiatru”, który „rozwiał twe włosy i otulił twarz”, subtelnie, lecz wyraźnie sygnalizuje obecność drugiej osoby. Ten moment nie jest już samotną wędrówką, lecz wspólnym doświadczeniem, gdzie piękno natury jest podziwiane „idąc razem ot tak”. Jest to obraz sielankowy, gdzie natura staje się tłem dla rozwijającej się lub już istniejącej intymności.

Druga zwrotka koncentruje się na pogłębianiu relacji międzyludzkiej, przenosząc ciężar z obserwacji krajobrazu na niedopowiedziane, lecz głębokie połączenie. „Niebo w kolorach tęczy uśmiecha się do nas już” to metafora radości i optymizmu, które promieniują na parę. Ten obraz tęczy, symbol nadziei i harmonii, doskonale odzwierciedla stan ich wzajemnego zrozumienia. Kluczowym elementem staje się „Twoja twarz dziś promienieje i rozumie mnie bez słów”. To podkreślenie niezwykłej empatii i telepatii emocjonalnej, która często charakteryzuje bliskie związki. Gest „ściskam mocno twą dłoń” jest fizycznym wyrazem tej więzi, a proste pytanie „jak mija dzień” staje się pretekstem do ujawnienia głębszych uczuć. Punktem kulminacyjnym jest wyznanie „A z oczu mych wyczytasz proste kocham cię”. To piękne ujęcie miłości, która nie potrzebuje skomplikowanych słów, by zostać wyrażona i zrozumiana; wystarczy spojrzenie, by przekazać najszczersze uczucia.

Trzecia zwrotka wprowadza element głębszej refleksji i nowej perspektywy. Dźwięki „dziecka płacz i ptaków śpiew” symbolizują pełnię życia – od kruchości i niewinności po wolność i radość. Te codzienne odgłosy, często niezauważane, stają się nagle znaczące. Podmiot liryczny wyznaje: „Dzisiaj wiem więcej i dowiedziałem się jaki piękny ten świat co otacza nas”. To zdanie sugeruje moment olśnienia, przebudzenia, być może zainicjowany przez obecność ukochanej osoby i wspólne doświadczanie. Odkrycie piękna świata nie jest tu jedynie estetycznym doznaniem, ale raczej głębokim, egzystencjalnym zrozumieniem wartości istnienia i wdzięczności za to, co proste i prawdziwe.

Powracające frazy, takie jak „Zieleń traw i czerwień róż, W oddali kwiaty w kolorze blue” oraz wezwanie „Idźmy razem przez świat co otacza nas, Idąc razem ot tak podziwiajmy ten świat”, wzmacniają główny przekaz utworu. Jest nim zachęta do wspólnego, świadomego przeżywania życia, do dostrzegania ukrytego piękna w otoczeniu i celebrowania chwil z najbliższymi. Piosenka Artura Drzewieckiego, choć nie ma odnalezionych zewnętrznych anegdot, sama w sobie jest poetycką anegdotą o szczęściu, które znajduje się na wyciągnięcie ręki, w naturze i w sercu drugiego człowieka. Jest to utwór o radości z istnienia, o prostocie miłości i o tym, jak przez pryzmat wspólnego doświadczenia wszystko wokół staje się cudownym światem.