Interpretacja Bo ludzie są takie głupie - Artur Drzewiecki

Piosenka „Bo ludzie są takie głupie” w wykonaniu Artura Drzewieckiego, do której słowa i muzykę stworzył Andrzej Brzeski, stanowi humorystyczną, lecz jednocześnie głęboko refleksyjną obserwację natury ludzkiej i nieustannej pogoni za prywatnością w świecie pełnym innych ludzi. Utwór ten, opublikowany na platformie YouTube 26 marca 2021 roku, z miejsca zdobył popularność dzięki swojej uniwersalności i lekkości przekazu, która skrywa w sobie nutę irytacji i bezradności.

Tekst rozpoczyna się od obrazu człowieka, który wznosi „ogromny pałac” i w nim „pokój, w którym chciał być sam”. To kwintesencja ludzkiego pragnienia odosobnienia, ucieczki od zgiełku i natłoku codzienności. Jednakże, już po chwili, sen o samotności pryska niczym bańka mydlana, a za Panem podąża cała plejada postaci: „żona oraz syn, synowa, wujek, wujka brat” [tekst piosenki], a nawet „dziadek co makowiec jadł” i „dwa perskie koty, żółw i piesek rasy husky” [tekst piosenki]. Ta absurdalna, wręcz komiczna lista bohaterów, włączając w to „bobaska co posikał się w majtaski” [tekst piosenki], podkreśla, że ucieczka od otoczenia jest praktycznie niemożliwa. Niezależnie od starań, bliscy, dalsi znajomi, a nawet przypadkowe istoty, wdzierają się w naszą przestrzeń, niwecząc plany na chwilę spokoju.

Refren jest bezpośrednim wyrazem tej frustracji, ale podany w sposób, który bawi, a nie obraża: „Bo ludzie są już takie głupie / Takie głupie są i cześć / Że lubią tłoczyć się na kupie / Zamiast iść na stronę gdzieś” [tekst piosenki]. Słowo „głupie” nie jest tu użyte w pejoratywnym sensie intelektualnym, lecz raczej jako ironiczne określenie nieświadomej, instynktownej, a czasem irytującej tendencji człowieka do gromadzenia się, do nieustannego bycia w centrum czyjejś uwagi lub po prostu – w czyjejś bliskości. To swoiste przyznanie się do bezsilności wobec wszechobecnej ludzkiej natury. „I choćbyś zwiał na chwilę grupie / Twoim śladem będzie leźć” [tekst piosenki] – to stwierdzenie zamyka krąg, sugerując, że nie ma ucieczki przed ludzką obecnością.

Druga zwrotka rozwija ten motyw, przedstawiając inną, klasyczną sytuację – próbę znalezienia intymności. Parkowa alejka, gdzie „parka w parku chciała mieć” [tekst piosenki] swoje „ustronne miejsce”, szybko zamienia się w scenę pełną nieoczekiwanych gości: „emeryt z psem”, „żołnierz co browarek pił”, „spóźniony kolarz no i stolarz z laubzegą” [tekst piosenki]. Każda z tych postaci jest obrazem codzienności, zwykłego życia, które nieświadomie zakłóca marzenia o prywatności. Nawet „gość z plecakiem co szedł w krzaki za potrzebą” [tekst piosenki] staje się częścią tego absurdalnego zbiegowiska, ilustrując, że nawet najbardziej prozaiczne czynności mogą prowadzić do niechcianych spotkań.

Piosenka Artura Drzewieckiego, choć bazuje na tekście Andrzeja Brzeskiego, perfekcyjnie oddaje ducha pierwotnego przesłania – że choć pragniemy podążać własną drogą i cenić swobodę, jesteśmy nierozerwalnie związani z innymi. „Gdziekolwiek pierwszy zrobisz krok / Już się za tobą kłębi tłok” [tekst piosenki]. To refleksja nad nieuniknionością interakcji społecznych, nad tym, że nawet w najbardziej osobistych momentach życia zawsze znajdzie się ktoś, kto wkroczy w naszą przestrzeń. W tym tkwi gorzka prawda, ale i pocieszenie – w tym „tłoku” odnajdujemy naszą wspólnotę. Artur Drzewiecki, jako wykonawca, wnosi do utworu autentyczność i lekkość, które sprawiają, że piosenka, mimo ironicznego tonu, pozostaje pełna ciepła i zrozumienia dla ludzkich słabości i dziwactw. To utwór, który z uśmiechem na ustach przypomina nam, że jesteśmy częścią czegoś większego, a całkowita samotność jest iluzją.