Interpretacja Black Treacle - Arctic Monkeys

„Black Treacle” to utwór zespołu Arctic Monkeys pochodzący z wydanego 6 czerwca 2011 roku albumu Suck It and See. Producentem albumu był James Ford, długoletni współpracownik zespołu. Piosenka ukazała się jako czwarty i ostatni singiel z płyty 23 stycznia 2012 roku. Wyróżnia się poetyckim, onirycznym tekstem, który, zgodnie ze słowami samego Alexa Turnera w wywiadzie dla NME, należy do tych bardziej „niejasnych i chciałbym, żeby tak pozostało”, w przeciwieństwie do utworów, które mają być od razu zrozumiałe. Ta zamierzona niejasność pozwala na wielowymiarową interpretację, czyniąc „Black Treacle” piosenką o poczuciu zagubienia, niespełnienia i dojmującej melancholii, często osadzonej w kontekście relacji międzyludzkich.

Otwierające wersy – „Lately I've been seeing things / Belly button piercings / In the sky, at night / When we're side by side” – natychmiast wprowadzają słuchacza w sferę surrealizmu i odrealnienia. Obraz „kolczyków w pępku na niebie” może symbolizować zarówno dostrzeganie dziwnych, niepasujących elementów w codzienności, jak i pewne młodzieńcze, wręcz naiwne, spojrzenie na świat, które zaczyna być kwestionowane. To poczucie, że coś jest nie na miejscu, współistnieje z czyjąś bliskością („When we're side by side”), co sugeruje, że te wewnętrzne niepokoje pojawiają się pomimo, a może właśnie z powodu, obecności drugiej osoby. Zdanie „And I don't mean to rain / On anybody's cabriolet” jest z kolei ironicznym, nieco autoironicznym komentarzem, wskazującym na świadomość, że jego pesymistyczne refleksje mogą psuć komuś innemu radość, a „kabriolet” (ang. cabriolet) staje się metaforą beztroski i przyjemności. Następnie pojawia się metafora gry: „One of those games / You're gonna lose / But you wanna play it / Just in case”. To obraz beznadziejnej sytuacji – czy to w miłości, czy w życiu w ogóle – w którą mimo wszystko brnie się z nadzieją, choćby nikłą, na inny obrót spraw.

Kluczowym elementem tekstu jest refren i tytułowa „Black Treacle”. Alex Turner opisuje niebo, które staje się „lepkie” i „bardziej przypomina czarną melasę niż smołę” („Now it's getting dark / And the sky looks sticky / More like black treacle than tar / Black treacle”). Melasa (ang. treacle) jest słodka, gęsta i ciemna, ale nie tak agresywna jak smoła. Ta metafora sugeruje formę melancholii lub stagnacji, która jest słodka w swojej pozornej komfortowości, ale jednocześnie przytłaczająca i lepka, uniemożliwiająca ruch. Może to być obraz relacji, która z czasem straciła swoją lekkość, stając się ciężka i duszna, choć wciąż ma w sobie elementy dawnego uroku. „Somebody told the stars / You're not coming out tonight / And so they found a place to hide” – ten fragment personifikuje gwiazdy, które rezygnują z pojawienia się na niebie z powodu czyjejś nieobecności. Oznacza to utratę blasku, nadziei lub inspiracji, która jest ściśle związana z kimś konkretnym, z "tobą".

W drugiej zwrotce Alex Turner zadaje serię pytań: „Does it help you stay up late / Does it help you concentrate / Does it tune you in / When you chew your chin / Am I ruining your fun”. Pytania te mogą odnosić się do nawyków lub mechanizmów radzenia sobie drugiej osoby, a także sugerować obawy podmiotu lirycznego, że jego obecność lub jego stan ducha wpływa negatywnie na partnera. W tym kontekście, niektórzy fani i interpretatorzy na forach internetowych, takich jak SongMeanings, spekulowali, że te wersy mogą subtelnie nawiązywać do zażywania narkotyków, choć sam Turner w wywiadzie dla Q Magazine pozostawił to otwarte na interpretację, mówiąc: „To zabawna sprawa! To jest, czymkolwiek chcesz, żeby było”.

Fragment „And you talk the talk alright / But do you walk the walk / Or catch the train / You wanted it, you got it / But you don't want it now” to klasyczne ujęcie rozczarowania. Podkreśla rozbieżność między słowami a czynami, między pragnieniem a rzeczywistością. Osobista perspektywa artysty, wyrażona w tych słowach, wskazuje na obserwację, że ktoś osiągnął to, czego pragnął, ale teraz nie czerpie z tego satysfakcji. Może to odnosić się do relacji, kariery, a nawet do samej sławy, która bywa przedstawiana jako złoty kaftan.

Zwieńczeniem tej melancholijnej podróży jest ostatnia zwrotka, która skupia się na wewnętrznym stanie podmiotu lirycznego: „Now I'm out of place / And I'm not getting any wiser / I feel like the Sundance Kid / Behind a synthesizer”. To niezwykle sugestywne porównanie. Sundance Kid był kultową postacią z Dzikiego Zachodu, symbolem wolności, przygody i męskości, zwłaszcza w filmie "Butch Cassidy i Sundance Kid". Umieszczenie go „za syntezatorem” tworzy humorystyczny, a zarazem przejmujący kontrast, symbolizujący poczucie bycia nie na miejscu, przestarzałym lub w niewłaściwej roli. Alex Turner sam przyznał w wywiadzie dla NME, że oglądał westerny, w tym "Butch Cassidy i Sundance Kid", podczas pisania tego utworu. Ta linia stała się jednym z najbardziej rozpoznawalnych i cytowanych fragmentów piosenki, symbolizującym artystyczne zagubienie lub po prostu uniwersalne uczucie bycia nieadekwatnym do otoczenia. Ostatnie wersy „And I tried last night / To pack away the laugh / Like a key under the mat / But it never seems to be there / When you want it” dopełniają obrazu wewnętrznej walki. Podmiot liryczny próbuje „odłożyć” radość na później, jak schowany klucz, ale odkrywa, że nie może jej znaleźć, gdy najbardziej jej potrzebuje. To gorzka refleksja nad ulotnością szczęścia i trudnością w odzyskaniu beztroski.

„Black Treacle” to piosenka, która, podobnie jak wiele innych utworów z albumu Suck It and See, ukazuje ewolucję Alexa Turnera jako tekściarza, który coraz śmielej sięga po bardziej złożone metafory i introspektywne tematy. W wywiadzie dla Interview Magazine z maja 2011 roku, Turner i Matt Helders opowiadali o tym, jak album Suck It and See był ich najbardziej zróżnicowanym wydawnictwem, łączącym cięższe brzmienia z poprzedniego albumu Humbug z nowymi, bardziej melodyjnymi i popowymi elementami. „Black Treacle” doskonale wpisuje się w tę stylistykę, oferując słodko-gorzką piosenkę o dojrzewaniu, stracie złudzeń i poszukiwaniu autentyczności w świecie, który często wydaje się lepki i niezrozumiały, niczym czarna melasa.