Piosenka "Teddy Picker" zespołu Arctic Monkeys, pochodząca z ich drugiego albumu Favourite Worst Nightmare wydanego w 2007 roku, to przenikliwa krytyka współczesnej kultury celebrytów, pędu za sławą i ogólnej powierzchowności przemysłu rozrywkowego. Utwór, będący trzecim singlem z tej płyty, dotyka tematu rozczarowania, które towarzyszy dążeniu do sukcesu, a także bezrefleksyjnej konsumpcji mediów.

Tytuł utworu nawiązuje do popularnej maszyny z chwytakiem (tzw. "teddy picker" lub "claw machine"), w której gracz próbuje złapać pluszową zabawkę. Ta metafora jest kluczowa dla zrozumienia przesłania piosenki: symbolizuje ulotność i często oszukańczą naturę sławy. Podobnie jak w grze, gdzie wygrana często zależy od szczęścia, a chwytak jest zaprogramowany tak, by rzadko chwytał nagrodę z wystarczającą siłą, tak i w dążeniu do bycia celebrytą, sukces jest często wynikiem przypadku i może nie przynieść oczekiwanej satysfakcji.

W wywiadzie dla XFM Alex Turner wyjaśnił, że piosenka nie dotyczy wyłącznie celebrytów, ale również różnych ludzi, których zespół spotkał i ich "dziwnych pomysłów". To poszerza interpretację tekstu o ogólne niezadowolenie z postaw i mentalności, które spotykali w swojej wschodzącej karierze.

Pierwsze wersy – "They've sped up to the point where they provoke / The punch-line before they have told the joke" – sugerują kulturę natychmiastowej gratyfikacji, gdzie wszystko dzieje się zbyt szybko, a treść jest spłycana. Wskazują na znużenie powtarzalnością i brakiem oryginalności, co jest powracającym tematem w twórczości Arctic Monkeys. Desperacja, by "zostać zauważonym" i ciągłe wpatrywanie się w ekran telewizora, stają się symbolem pasywnego konsumpcjonizmu i pragnienia bycia częścią czegoś, co jest promowane przez media.

Sarkastyczne stwierdzenie "I'm sorry, sunshine, it doesn't exist / It wasn't in the top 100 list" to gorzki komentarz na temat komercyjnych rankingów, które ignorują wartość artystyczną na rzecz popularności. Przemysł muzyczny, który promuje powtarzalne "wariacje na temat" i "udawaczy", jest wyraźnie celem krytyki. Turner pyta, czy ludzie robią to "dla żartu" i czy "składają przysięgę" obrony każdego pozera lub profesjonalnego udawacza. To ostre pytanie podważa autentyczność i intencje tych, którzy są na świeczniku.

Wers "Don't be surprised when you get bent over / They told you but you were dying for it" można odczytać jako ostrzeżenie przed wykorzystaniem w branży. Ludzie, pragnąc sławy, są gotowi świadomie zaakceptować niekorzystne warunki, które ostatecznie ich skrzywdzą. Rozczarowanie jest nieuniknione, gdy "okazuje się, że to nie było to, na co wyglądało". Wszyscy "marzą o zrobieniu kariery, cokolwiek to znaczy", co podkreśla mglistość i często puste obietnice związane z celebryckim życiem.

Odniesienie do "Save A Prayer" zespołu Duran Duran w wersie "I don't want your prayer / Save it for the morning after" jest subtelną, ale wymowną aluzją, pokazującą ironiczny dystans Turnera do popkultury lat 80. Mimo że, jak sam przyznał, miał niewielką wiedzę o Duran Duran, te referencje musiały pochodzić z jego podświadomości. To również kolejny przykład odrzucenia powierzchowności na rzecz czegoś bardziej prawdziwego – "lista" nigdy nie zastąpi "skrętu i obrotu jak pięść" czy "pocałunku".

Ostatnia linia – "Presuming all things are equal / Who'd want to be man of the people / When there's people like you" – to potężne, niemal mizantropijne uderzenie. Kwestionuje sens dążenia do bycia "człowiekiem ludu", czyli powszechnie lubianym i popularnym, kiedy "ludzie" (lub ci, których krytykuje w piosence) reprezentują tak odpychające wartości. To odrzucenie masowej popularności na rzecz zachowania artystycznej integralności. Piosenka była trzecim singlem z albumu i zdobyła nagrodę NME Awards za najlepszy teledysk w 2008 roku.