Piosenka „Bigger Boys and Stolen Sweethearts” autorstwa Arctic Monkeys to surowy i niezwykle szczery portret młodzieńczego rozczarowania, zazdrości i gorzkiego smaku straconej miłości. Alex Turner, znany z przenikliwego obserwowania i szczegółowego opisywania życia brytyjskiej młodzieży, kreśli tu obraz narratora, który mierzy się z utratą ukochanej na rzecz starszego, bardziej charyzmatycznego rywala, archetypowego „większego chłopca”.

Utwór rozpoczyna się od poczucia beznadziei i niższości, z jaką zmaga się podmiot liryczny. „There’s always somebody taller / With more of a wit / And he’s equipped to enthrall her / And her friends think he’s fit” (Zawsze znajdzie się ktoś wyższy / Z większym dowcipem / I on jest w stanie ją oczarować / A jej przyjaciółki uważają, że jest przystojny). Narrator czuje, że „nie dorasta” do tego idealnego wizerunku, a jego modlitwy o odzyskanie dziewczyny są bezcelowe, co prowadzi do żalu, że nie wykorzystał w pełni czasu, kiedy jeszcze była u jego boku. Ten wstęp doskonale oddaje uniwersalne doświadczenie młodzieńczego porównywania się z innymi i poczucia niewystarczalności.

Informacja o zaręczynach („They’ve got engaged / Is no intention of a wedding”) wprowadza element cynizmu lub sarkazmu. Podkreśla ona ulotność i powierzchowność nowej relacji, a może nawet służy jako pocieszenie dla narratora, który deprecjonuje ten związek. Następnie pojawia się fizyczna groźba ze strony rywala: „He’s pinched ya bird and / And he’d probably kick your head in”, co dodatkowo potęguje poczucie bezsilności i strachu.

W refrenie utworu, który stał się jego tytułem, słyszymy pozorną rezygnację: „Bigger boys and stolen sweethearts / Oh, you’re better off without her anyway” (Więksi chłopcy i skradzione ukochane / Och, i tak jesteś bez niej lepszy). Jednak natychmiast po tej deklaracji następuje sprostowanie: „You said you wasn’t sad to see her go / Yeah, but I know you were, though” (Powiedziałeś, że nie było ci smutno, że odeszła / Tak, ale wiem, że tak było). To wyznanie ujawnia prawdziwe uczucia narratora: głęboki smutek i wewnętrzną walkę z próbą udawania obojętności.

Dalsze wersy pogłębiają gorycz narratora, który snuje domysły na temat aktywności byłej dziewczyny. Wyobraża ją sobie w pokoju nowego chłopaka, ubrana w szkolne rzeczy, co postrzega jako element jej atrakcyjności dla „większych chłopców”. Szczególnie dotkliwa jest dla niego utrata idealistycznego obrazu dziewczyny: „I know you thought she was different / And you thought she was nice / But she’s not nice / She’s pretty fucking far from nice” (Wiem, że myślałeś, że była inna / I myślałeś, że była miła / Ale ona nie jest miła / Jest cholernie daleka od bycia miłą). To zdanie, wraz z brutalnym językiem, podkreśla jego rozczarowanie i poczucie zdrady, gdy jego idealne postrzeganie partnerki rozpada się w zderzeniu z rzeczywistością.

W kolejnej zwrotce narrator dzieli się plotkami, które słyszał o byłej dziewczynie. Mówi, że nigdy nie robiła dla niego tego, co robi dla nowego chłopaka, np. pozwala mu odbierać się spod bramy szkoły o wpół do czwartej. Wzmianka o tym, że „She’s been with all of the boys / But never went very far / And she wagged English and science / Just to go in his car” (Była ze wszystkimi chłopcami / Ale nigdy nie zaszła zbyt daleko / I opuściła angielski i naukę / Tylko po to, żeby pojechać jego samochodem) dodatkowo demonizuje jej wizerunek w jego oczach i buduje poczucie zgorzknienia.

Piosenka jest przykładem wczesnego stylu Arctic Monkeys, charakteryzującego się surowym, gitarowym brzmieniem i tekstami, które z precyzją oddają młodzieńczy gniew, niepewność i społeczne obserwacje. Alex Turner, znany z szybkiej i szczegółowej narracji w charakterystycznym akcencie Sheffield, umiejętnie buduje intymną atmosferę, sprawiając, że słuchacz czuje się świadkiem jego prywatnych przemyśleń.

Co ciekawe, utwór został wydany jako strona B singla „Flourescent Adolescent”, a jego początki sięgają wczesnych lat kariery zespołu. Nie znalazł się na debiutanckim albumie Whatever People Say I Am, That's What I'm Not, ponieważ – jak sugerowano – tematyka utworu bardziej pasowała do życia nastolatków w szkole średniej, podczas gdy album koncentrował się na późniejszym okresie młodości i życiu nocnym w klubach. Plotki głosiły również, że piosenka jest autobiograficzna i opowiada o byłej dziewczynie Turnera, Lauren Bradwell, która po czterech miesiącach związku zostawiła go dla starszego chłopca z Peugeotem 405. Wspominała ona, że Turner sam przyznał, iż to o niej jest utwór.

Końcowe wersy, z powtórzonym wielokrotnie „I’m only pretending, you know” (Tylko udaję, wiesz), są najbardziej poruszające. Stanowią gorzkie podsumowanie wewnętrznego rozdarcia narratora – mimo wszelkich prób zdystansowania się i udawania obojętności, ból i smutek są głębokie i niezaprzeczalne. To świadome przyznanie się do udawania jest kulminacją emocjonalnej podróży bohatera, który ostatecznie nie jest w stanie ukryć swojego złamanego serca.