„Animals” zespołu Architects to utwór pełen egzystencjalnego kryzysu, będący głębokim komentarzem do kondycji współczesnego człowieka i społeczeństwa. Wydany 20 października 2020 roku jako pierwszy singiel z dziewiątego albumu studyjnego zespołu, For Those That Wish to Exist, piosenka ta stanowi kolejny krok w twórczej ewolucji brytyjskiego zespołu.

Tekst rozpoczyna się od poczucia przytłoczenia i beznadziei: „I do my best, but everything seems ominous / Not feeling blessed, quite the opposite / This shouldn't feel so monotonous / It never rains, but it pours”. Słowa te oddają stan, w którym mimo wszelkich starań, wszystko wydaje się złowrogie i pozbawione sensu, a negatywne wydarzenia kumulują się – „nigdy nie pada, tylko leje”. Jest to obraz narastającej frustracji i znużenia monotonią życia, która prowadzi do poczucia bycia „przeklętym” zamiast „błogosławionym”.

Centralnym punktem utworu jest powtarzające się stwierdzenie: „We're just a bunch of fucking animals / But we're afraid of the outcome”. Ten refren, jak zauważa serwis Groove.pl, zwraca uwagę na pierwotną, często destrukcyjną naturę ludzkości, która jednak boi się konsekwencji własnych działań. Jest to krytyka hipokryzji, gdzie instynktowne dążenia i okrucieństwo są cechami, do których człowiek się przyznaje, ale jednocześnie odczuwa lęk przed wynikającymi z nich rezultatami. Sam Carter, wokalista Architects, w jednym z wywiadów podkreślał znaczenie dążenia do bycia lepszymi ludźmi i akceptacji zmian, aby osiągnąć więcej.

Pytanie „Don't cry to me because the fiction that we're living in / Says I should pull the pin” to potężna metafora, sugerująca akt samounicestwienia, poddania się lub wywołania katastrofy. „Wyciągnięcie zawleczki” (ang. „pull the pin”), często kojarzone z granatem, oznacza zapoczątkowanie nieodwracalnego końca. „Fikcja, w której żyjemy” to odniesienie do współczesnych narracji społecznych, politycznych czy medialnych, które dehumanizują, znieczulają i wpychają jednostki w stan rozpaczy, usprawiedliwiając drastyczne rozwiązania. Pytanie „Should I just pull the pin?” powraca wielokrotnie, symbolizując wewnętrzną walkę i pokusę rezygnacji w obliczu przytłaczającej rzeczywistości.

Kolejne wersy, „I dug my heels, I thought that I could stop the rot / The ground gave way, now I've lost the plot / Fucked it again, that was all I've got”, opisują daremne próby oporu wobec wszechobecnego rozkładu. Podmiot liryczny czuje się pokonany i zagubiony, co podkreśla poczucie bezsilności i braku kontroli nad światem. W tym kontekście, fragment „Life is just a dream within a” może być zarówno próbą zdystansowania się od brutalnej rzeczywistości, jak i wyrazem nihilistycznego poglądu na ulotność i brak sensu ludzkiego istnienia.

Most utworu, „Buried under dirt, a diamond in the mud / Infinity is waiting there 'cause nobody can burn a glass cathedral”, jest bardziej enigmatyczny. „Diament w błocie” może symbolizować ukryte piękno, wartość lub nadzieję, która przetrwała pomimo otaczającego brudu i chaosu. „Nieskończoność czeka tam, bo nikt nie spali szklanej katedry” może odnosić się do idei, że pewne wartości, prawdy czy ludzki duch są niezniszczalne, nawet jeśli wydają się kruche jak szkło. Szklana katedra, choć delikatna, nie ulega spaleniu w tradycyjny sposób, co może sugerować jej trwałość w innej formie lub niemożność zniszczenia jej istoty przez fizyczny ogień. Sam Carter wspominał w wywiadzie dla HardDrive Online, że śpiewanie „nobody can burn a glass cathedral” cicho, przed masowym breakdownem, było bardzo ekscytujące i eksperymentalne.

Sam Carter w wywiadzie dla Loudwire otwarcie mówił o zmaganiach zespołu z żałobą po śmierci założyciela Toma Searle’a i znaczeniu poszukiwania pomocy w radzeniu sobie z emocjami. Przyznał, że „For a long time, I ran away from my emotions with everything that happened. Speaking to someone is so healthy, it's so good. I genuinely think everybody should do it. We live in a fucking crazy world, right? You feel like you're going crazy before something like this happens”. To osobiste doświadczenie wokalisty z pewnością wpływa na tematykę utworu, wprowadzając do niego element egzystencjalnego zmagania i refleksji nad zdrowiem psychicznym w obliczu chaotycznego świata.

„Animals” jest również piosenką, w której Sam Carter w dużej mierze zrezygnował ze swojego charakterystycznego growlingu na rzecz czystych wokali, co stanowiło istotną zmianę w brzmieniu Architects, wprowadzając jednocześnie elementy elektroniczne i industrialne. Dan Searle, perkusista i współproducent, wyreżyserował teledysk do „Animals”, który zawierał „migawki pięknych i inspirujących obrazów, które, choć otwarte na interpretację, są pozbawione konkretnego znaczenia... potężnych obrazów, które ostatecznie mają bardziej inspirować niż przekazywać prawdziwe przesłanie, agendę czy przynależność”. Zespół nagrał również orkiestrową wersję utworu w Abbey Road Studios dla Amazon Music, co nadało industrialnemu, mechanicznemu brzmieniu piosenki bardziej „ludzkie, organiczne” oblicze, zgodnie ze słowami Cartera. Ten utwór to nie tylko krytyka, ale także wezwanie do refleksji nad naszą odpowiedzialnością i możliwością zmiany, pomimo przytłaczających okoliczności.