Interpretacja Anyway Death - Apnoie

Utwór "Anyway Death" rosyjskiej artystki Apnoie, będącej projektem darkpopowym Aleksandry Snork (keyboardzistki zespołu DANCE MY DARLING), zanurza słuchacza w gęstą atmosferę melancholii i egzystencjalnej refleksji nad życiem, śmiercią oraz ciężarem ludzkich doświadczeń. Wydany jako singiel 13 października 2023 roku, a następnie umieszczony na jej debiutanckim albumie "Ivory Tower" z 2 czerwca 2023 roku, doskonale oddaje unikalne połączenie dark wave i electro pop, które charakteryzuje twórczość Apnoie.

Początkowe wersy, "pale eyes and painful love / for a rotten cross behind old house", wprowadzają w świat naznaczony beznadziejnością. "Blade oczy" i "bolesna miłość" mogą symbolizować bezbarwną, wyjałowioną egzystencję, przesiąkniętą głębokim smutkiem. Z kolei "zgniły krzyż za starym domem" sugeruje przeszłość pełną bolesnych wspomnień, być może związanych z utratą wiary, rozczarowaniem religijnym lub ciężkim dziedzictwem. Artystka, której nazwisko (Aleksandra Chodiakowa) pojawia się w creditsach jako autorki tekstu i muzyki, buduje tutaj obraz świata, w którym sacrum uległo rozkładowi, a nadzieja jest odległa.

W dalszej części utworu pojawia się pragnienie stania się częścią "dust wastelands", czyli "kurzowych pustkowi", miast, które "are wiser than all of us". Te postindustrialne, opuszczone pejzaże, które można by interpretować jako echo sowieckiej przeszłości Rosji, skąd pochodzi artystka, stają się symbolem cichego zrozumienia ludzkiej kondycji. Reprezentują mądrość wynikającą z rozkładu i porzucenia, akceptację cierpienia, która wykracza poza indywidualne zmagania.

Kolejna zwrotka wprowadza enigmatyczne "99 then a fault line". Ten fragment może odnosić się do konkretnej osobistej lub zbiorowej traumy, pęknięcia sugerującego zarówno temporalne, jak i emocjonalne rozłamy. Słowa "I heard such songs about some kind of resistance / to discern or not is the same crime" ukazują pewien sprzeciw, być może wobec narzuconej bierności. Piosenkarka słyszała o oporze, ale zdaje sobie sprawę, że samo rozróżnianie dobra od zła, próba aktywnego zajęcia stanowiska, jest równie karalne, co jego brak. To poczucie pułapki, w której każda decyzja jest obarczona winą, prowadzi do bolesnej konstatacji: "I see my youth burned as a sacrifice". Młodość staje się ofiarą w świecie, w którym nie ma miejsca na niewinność ani wybór bez konsekwencji.

Refren "anyway death for all of flesh / anyone tells reprehension / anyway death for all of flesh / anyway death in a soviet dull ash" jest okrutnie dosadny i nihilistyczny. Podkreśla nieuchronność śmierci i jej wszechobecność, niezależnie od podejmowanych działań czy osądów ("ktokolwiek potępia"). Powtarzające się "anyway death" ("i tak śmierć") jest rezygnacją z walki, afirmacją ostateczności. Wzmianka o "soviet dull ash" ("sowieckim, matowym popiele") jednoznacznie wskazuje na odniesienia do historii i specyficznego, post-sowieckiego kontekstu, w którym życie wydaje się być zredukowane do szarej, pozbawionej nadziei egzystencji.

Krótkie "say hi" pełni rolę gorzkiego, a może ironicznego powitania lub pożegnania w obliczu tej wszechogarniającej rezygnacji. Jest to niemal mechaniczna, bezosobowa reakcja na otaczającą pustkę.

Druga część utworu wzmacnia te motywy. "goddamn earth and Christian lie / with bitter hope for a better life" to otwarte bluźnierstwo i krytyka religii, która zamiast ukojenia oferuje jedynie "gorzką nadzieję". Symbolika "prison, noose, ax and knife / like rings on it / like a necklace of fire" jest brutalna i jednoznaczna. Narzędzia tortur i śmierci stają się ozdobami, wręcz elementami tożsamości, niczym "naszyjnik z ognia". To obraz świata, w którym cierpienie i przemoc są wpisane w samą tkankę istnienia.

Powrót do "99 then a fault line" i błagalne "oh god kill me" podkreśla głębię rozpaczy i pragnienia uwolnienia od nieznośnego ciężaru. Powtarzające się frazy o poświęceniu młodości i "zbrodni" rozróżniania utrwalają poczucie beznadziejności i niemożności ucieczki przed losem.

"Anyway Death" to kompozycja, w której artystka Apnoie, korzystając ze swoich mrocznych, elektronicznych brzmień, maluje portret duszy zmagającej się z egzystencjalnym nihilizmem, poczuciem utraty i świadomością nieuchronności końca. To utwór, który hipnotyzuje swoją ponurą szczerością i odwagą w nazywaniu najbardziej niewygodnych prawd o ludzkiej kondycji w świecie naznaczonym bolesną historią i utraconą nadzieją.