Interpretacja Ivory Tower - Apnoie

Utwór „Ivory Tower” autorstwa Apnoie, projektu darkpopowego Aleksandry Snork, keyboardzistki znanej również z zespołu DANCE MY DARLING, stanowi głęboką i wielowarstwową refleksję nad izolacją, zależnością i nieuchronnością przemijania. Singiel, będący jednocześnie tytułowym utworem debiutanckiego albumu Apnoie, wydanego 2 czerwca 2023 roku, zanurza słuchacza w mistyczny i uwodzicielski świat, charakteryzujący się połączeniem dark wave’u i electro popu. Unikalne brzmienie, w którym elektroniczne bity splatają się z „krystalicznym” wokalem artystki, tworzy hipnotyzującą i mroczną atmosferę.

Tekst piosenki rozpoczyna się od wyznania: „I love my serene confinement / In the Ivory Tower / Tower of whole world”. To „spokojne zamknięcie” w „Wieży z Kości Słoniowej” jest od razu paradoksem. Wieża z kości słoniowej to tradycyjnie metafora uprzywilejowanej izolacji, oddzielenia od rzeczywistości i praktyczności świata. Podmiot liryczny nie tyle jest w niej uwięziony, co kocha to odosobnienie, co sugeruje pewien rodzaj dobrowolnej ucieczki lub złudnego bezpieczeństwa. Jednakże, nie jest to całkowita wolność, gdyż ta wieża jest jednocześnie „Wieżą całego świata”, co może wskazywać na totalność tej izolacji lub na to, że świat podmiotu lirycznego skurczył się do rozmiarów tej wieży, stając się jego całą rzeczywistością.

Mury tej twierdzy, paradoksalnie, nie są materialne, lecz zbudowane z „jego oczu / z obsydianowym chłodem”. To odniesienie do „niego” jest kluczowe dla zrozumienia dynamiki utworu. Jest to postać dominująca, której spojrzenie jest tak potężne i zimne jak obsydian, zdolne do budowania i utrzymywania tej iluzorycznej fortecy. To on sprawuje „bad power over me”, podkreślając toksyczną naturę tej zależności. Podmiot liryczny przewiduje nieuchronne: „One day / He will say / you don’t belong to me anymore”. To fatalistyczne przeczucie rozpadu, jakby całe istnienie podmiotu lirycznego było uzależnione od jego akceptacji. Upadek wieży jest równoznaczny z rozpadem samego „ja”: „So the shards of ivory tower / At once will scatter and I will fall dawn”. Ta wizja roztrzaskanych odłamków symbolizuje kruchość całej konstrukcji opartej na zewnętrznej aprobacie i władzy.

Wewnętrzny konflikt podmiotu lirycznego jest równie intensywny. Słowa „Calling to pride / In my idiot mind / This reptile heart is always crystal inside” ukazują walkę między pychą, która każe trwać w tej iluzorycznej wieży, a świadomością własnej naiwności („idiot mind”). „Reptile heart is always crystal inside” może odnosić się do pierwotnej, niezmiennej natury, która pozostaje czysta i przejrzysta, pomimo otaczającej ją mrocznej rzeczywistości i wewnętrznych zmagań. To serce jest „bored of fever / And bored of light”, co sugeruje zmęczenie zarówno intensywnymi emocjami („fever”), jak i jasnością, prawdą czy zewnętrznym światłem, preferując być może ambiwalentny stan bycia w cieniu.

Relacja z „nim” jest opisana w sposób zaskakująco brutalny i intymny: „Ulcers and smut in him / Even lust is insincere / A scent of wax and smear / So fit to my dear”. Ta postać jest skażona – ma „wrzody i brud”, a nawet jego pożądanie jest nieszczere. Opis „zapachu wosku i smaru” dodaje elementu dekadencji i rozkładu. Mimo tych wszystkich negatywnych cech, podmiot liryczny stwierdza, że jest to „So fit to my dear”, co ujawnia mroczne przywiązanie, rodzaj amour fou, gdzie niedoskonałości i wady są postrzegane jako idealne dopasowanie. To zdanie doskonale oddaje „bezczelne i prowokacyjne teksty” Apnoie, które są „raczej szeptane niż śpiewane”, z „trwałym rosyjskim akcentem”, tworząc atmosferę „rozwiązłej erotyki”. To także współgra z opisem muzyki Apnoie jako „gorączkowego snu splecionego z pożądaniem, żalem i ostrą poezją”, balansującego między „szeptanymi francuskimi wyznaniami, zdesperowanymi niemieckimi balladami i surowymi angielskimi krzykami o ucieczkę, przemoc i czułość”.

Piosenka powraca do motywu przewidywanego upadku, tym razem wzmocnionego przez naturę: „One day / He will say / I foresee it from every pour of rain”. Deszcz, symbolicznie kojarzony ze smutkiem i oczyszczeniem, staje się tutaj proroczym zwiastunem końca. Moment ten jest nieuchronny, a czas staje się relatywny w obliczu wieczności i niezmienności. „One hour to forget vanity / One clock chime to know changeless / Then dust will fly away to north / Then descent into grayness”. Podmiot liryczny pragnie godziny zapomnienia o próżności, jednego bicia zegara, by zrozumieć niezmienność. Następnie nastąpi rozproszenie w pył i zanurzenie w szarość, co jest obrazem ostatecznej rezygnacji i przyjęcia losu. Jest to swoista akceptacja nieuchronnego końca, momentu, w którym iluzja wieży z kości słoniowej pryśnie, a wraz z nią – być może – również pozory.

W ogólnym rozrachunku, „Ivory Tower” Apnoie to mroczna i introspektywna podróż w głąb skomplikowanej psychiki, uwięzionej między pragnieniem odosobnienia, toksyczną zależnością i fatalistycznym przewidywaniem końca. Utwór ten, z jego darkpopową estetyką i prowokacyjnymi tekstami, doskonale oddaje dwoistość ludzkich emocji – miłość do cierpienia, akceptację destrukcji i odnajdywanie piękna w mroku.