"True Disaster" autorstwa Tove Lo to pulsujący, osadzony w estetyce lat 80. synth-popowy hymn, który zanurza słuchacza w mrocznym uścisku destrukcyjnej, lecz nieodpartej miłości. Utwór pochodzi z drugiego albumu artystki, Lady Wood, wydanego w 2016 roku. Album ten jest pierwszą częścią dwuczęściowego konceptu, który eksploruje "wzloty, upadki i ostateczny upadek związku". Tove Lo w wywiadach wyjaśniała, że tytuł Lady Wood to eufemizm dla kobiecego podniecenia seksualnego i jej sprzeciw wobec stereotypowych, seksistowskich określeń. "True Disaster" należy do rozdziału "Fairy Dust", reprezentującego początkową euforię, przypływ adrenaliny i "mrowiące doznania seksu".

W pierwszym wersecie wokalistka odrzuca "ładnych chłopców" i "ładne dziewczyny", którzy "nie nauczyli mnie rzeczy, których nie znałam" i "nie mają tego, czego potrzebuję". Poszukuje czegoś głębszego, bardziej surowego, co znajduje w osobie posiadającej "to coś starego w sobie". To pociąganie jest tak silne, że "nie mogę ukryć swoich uczuć". Utwór od razu wprowadza w nastrój świadomego ulegania ryzyku emocjonalnemu, z fascynacją pociągającą ku związkom, które mogą skończyć się bólem.

Pre-refren, z jego powtarzalnym "Come on, give zero fucks about it / Come on, I know I'm gonna get hurt", jest sercem auto-sabotażu piosenki. Tove Lo nie tylko zdaje sobie sprawę z nieuchronnego cierpienia, ale wręcz je zaprasza, wyrażając obojętność wobec konsekwencji. To deklaracja brawury i rezygnacji, akt poddania się emocjonalnej przejażdżce bez względu na jej koniec. Jak zauważają krytycy, pod tą pozornie lekkomyślną mantrą kryje się bardziej złożony obraz wrażliwości – zbroja przeciwko zbliżającemu się złamaniu serca i jednocześnie krzyk sprzeciwu wobec własnych instynktów samozachowawczych.

Refren to esencja utworu: "Keep playing my heartstrings faster and faster / You can be just what I want, my true disaster". Metafora "grania na strunach serca" sugeruje, że partner manipuuje emocjami w intensywny sposób, a wokalistka dobrowolnie poddaje się temu chaosowi, pozwalając się "stroić" miłosnemu dotykowi. Określenie "true disaster" działa dwuznacznie: opisuje partnera jako nieuniknioną katastrofę, ale także ujawnia, że to właśnie ten chaos Tove Lo aktywnie poszukuje i pragnie. Jest to piosenka o szukaniu intensywności, nawet jeśli oznacza to utratę siebie w własnej katastrofie.

W drugim wersecie tekst staje się bardziej bezpośredni i surowy: "Pretty girls they like it fancy but you don't keep it clean / We get dirty and we go hard, some things we don't mean". Opisuje związek, który jest daleki od konwencjonalnego, naznaczony impulsywnością i brakiem powściągliwości. Wyznanie "Tell me 'No one's gonna get ya', I'm just straight up mad / I fool in love, roll up beside me / And you're just as bad" wskazuje na świadomość toksyczności tej relacji i rezygnację z prób jej zmiany. Wokalistka widzi i akceptuje wady partnera, a nawet w pewien sposób rozpoznaje w nich swoje własne "zło".

Most (Bridge) z powtórzeniami "Keep playing 'em like / I'm gonna get hurt" wzmacnia poczucie nieuchronności i pogłębia motyw samozniszczenia. To świadome oczekiwanie na ból, akceptacja, że koniec jest wpisany w naturę tego związku.

Teledysk do "True Disaster" jest częścią krótkometrażowego filmu Fairy Dust, który Tove Lo współreżyserowała. W wizualnej narracji Tove Lo mierzy się ze swoim "autodestrukcyjnym alter ego", granym przez Linę Esco. Film ukazuje ją prowadzącą samochód, po czym jej alter ego uderza ją w głowę, powodując wypadek. To symbolizuje wewnętrzną walkę i magnetyczne przyciąganie do emocjonalnego niebezpieczeństwa. Tove Lo mówiła, że film jest o "niekończącej się ucieczce i wszystkich przypływach i bólach, które z nią idą".

W całości, "True Disaster" to typowy dla Tove Lo utwór, który łączy elektroniczne bity z surową emocjonalną szczerością. Artystka jest znana z pisania bardzo osobistych i odważnych tekstów, czerpiąc z własnych doświadczeń i nie bojąc się kontrowersji. Piosenka staje się hymnem dla tych, którzy odważają się kochać, w pełni świadomi kosztów, jakie mogą ponieść. To porywający portret intensywnego, choć potencjalnie wyniszczającego pożądania, w którym granica między miłością a katastrofą staje się celowo zamazana.