Interpretacja O.K., This Is the Pops - Tones on Tail

Tones on Tail, projekt muzyczny Daniela Asha z Bauhaus, Glenna Camplinga (początkowo drogowca Bauhaus, a później basisty) oraz Kevina Haskinsa (perkusisty Bauhaus), zawsze wyróżniał się eklektycznym i eksperymentalnym podejściem do muzyki. Powstały w 1982 roku jako duet Asha i Camplinga, a w 1983, po rozpadzie Bauhaus, dołączył do nich Haskins. Zespół ten był świadom tworzenia czegoś "specjalnego i super undergroundowego", jak przyznał Daniel Ash w wywiadzie dla Louder Than War w 2017 roku. Mimo to, Ash otwarcie mówił o swoich komercyjnych ambicjach, pragnąc, by ich muzyka trafiała do szerszej publiczności, a nawet na listę przebojów "Top of the Pops". Piosenka „O.K., This Is the Pops”, wydana 6 maja 1983 roku na EP-ce Burning Skies, a później umieszczona na kompilacji Tones On Tail z 1985 roku i albumie Everything! z 1998 roku, zdaje się być intrygującym komentarzem do tego dylematu – konfrontacji autentyczności z presją popularności.

Utwór otwiera się słowami "To fall off the edge and totally blind, to know the truth, but only use lies" (Spaść z krawędzi i być całkowicie ślepym, znać prawdę, ale używać tylko kłamstw). Ten fragment od razu wprowadza słuchacza w świat moralnej dwuznaczności i nieliniowej percepcji rzeczywistości. Sugeruje, że w pewnym momencie życia można utracić poczucie kierunku, stać się „ślepym”, nawet posiadając wiedzę o prawdzie, ale świadomie wybierać kłamstwo. Może to być metafora zgubienia się w labiryncie oczekiwań, zwłaszcza w kontekście branży rozrywkowej, gdzie często autentyczność ustępuje miejsca kreowaniu wizerunku. W wywiadzie dla Torched Magazine w 2019 roku, Glenn Campling ujawnił, że utwór „O.K., This Is the Pops” (podobnie jak „Go!” czy „Movement of Fear”) został zbudowany wokół jego linii basu, co podkreśla pulsujący, hipnotyzujący rytm, który zdaje się prowadzić przez ten "ślepy" krajobraz.

Wielokrotnie powtarzające się zdanie "don't let trouble climb, my friend, the golden rule" (Nie pozwól, by kłopoty narastały, mój przyjacielu, złota zasada) można interpretować jako cyniczną radę, jak przetrwać w tym świecie – unikać konfrontacji, nie wychylać się, nie prowokować problemów. Jest to swego rodzaju przewodnik po adaptacji, gdzie "złota zasada" nie jest tradycyjnym „traktuj innych tak, jakbyś chciał być traktowany”, ale raczej "nie bądź sobą". To odwrócenie moralności podkreśla alienację i konieczność maskowania prawdziwego ja.

Centralnym punktem piosenki jest fraza "o.k. this is the pops", która powtarzana jest niczym mantra. W kontekście aspiracji Daniela Asha do sukcesu w mainstreamie ("Top of the Pops"), może to być zarówno akceptacja, jak i sarkastyczne skwitowanie wejścia w świat muzyki popularnej. "Creep, creep, creep up, but don't ever be real" (Podkradaj się, ale nigdy nie bądź prawdziwy) to kwintesencja tego, co artysta mógł postrzegać jako wymogi bycia częścią "pops" – powolne, ostrożne wspinanie się po drabinie sukcesu, jednocześnie zatajając swoją prawdziwą tożsamość i intencje. To komentarz do powierzchowności i konieczności przyjmowania ról, by zostać zaakceptowanym przez masową publiczność.

Kolejne wersy "a good walker leaves no tracks, a good door needs no lock" (Dobry piechur nie zostawia śladów, dobre drzwi nie potrzebują zamka) kontynuują temat ukrywania się i perfekcyjnego wtapiania się w otoczenie. To porada dotycząca nierzucania się w oczy i unikania wszelkich dowodów na swoje istnienie, co mogłoby świadczyć o potrzebie ochrony prywatności lub odrzuceniu medialnej ekspozycji. W wywiadzie dla Vice z 2014 roku, Daniel Ash stwierdził, że z Tones on Tail nie mieli żadnych komercyjnych założeń i byli "całkowicie wolni". To stanowi fascynujący kontrapunkt do tekstu, sugerując, że piosenka mogła być krytyką tego, co mogłoby się stać, gdyby ulegli pokusom mainstreamu, albo autoironicznym komentarzem na temat niemożności ucieczki od pewnych reguł gry.

Piosenka kulminuje w refleksji: "no one can be sure, my friend, where truth begins and fiction ends, noone can be sure save your eyes" (Nikt nie może być pewien, mój przyjacielu, gdzie zaczyna się prawda, a kończy fikcja, nikt nie może być pewien poza twoimi oczami). Ten wers doskonale oddaje post-punkową wrażliwość Tones on Tail – dezorientację w obliczu niepewnej rzeczywistości, gdzie granice między tym, co prawdziwe, a tym, co wykreowane, zacierają się. Jedynym pewnym punktem odniesienia stają się własne oczy – indywidualna obserwacja i subiektywna interpretacja, w świecie, który wymaga odrzucenia autentyczności. W istocie, Tones on Tail był projektem, w którym muzycy mieli "całkowitą swobodę w robieniu, co chcieli", jak wspomnieli w wywiadzie dla Louder Than War. Ta swoboda twórcza pozwoliła im na tak głębokie, filozoficzne rozważania nad naturą prawdy i iluzji, jednocześnie eksplorując alternatywne brzmienia na ówczesnej scenie muzycznej.

„O.K., This Is the Pops” to zatem nie tylko piosenka, ale manifest. To krytyka świata, w którym powierzchowność triumfuje nad substancją, a prawda jest luksusem, na który niewielu może sobie pozwolić. To opowieść o przetrwaniu w systemie, który wymaga kompromisów, i o samotności jednostki próbującej odnaleźć autentyczność w oceanie pozorów, polegając jedynie na swoim własnym postrzeganiu.