Interpretacja Jarzębina - Adam Markiewicz

Piosenka „Jarzębina”, z muzyką Adama Markiewicza i tekstem Anny Chodorowskiej, to utwór, który z subtelnością i urokiem oddaje esencję polskiej jesieni, widzianej oczami dziecka. Nie jest to jedynie opis zmieniającej się przyrody, lecz pełne emocji zaproszenie do celebracji piękna przemijania, gdzie melancholia lata ustępuje miejsca radosnej akceptacji jesiennego cyklu natury.

Tekst rozpoczyna się stwierdzeniem, że „Już lato odeszło i kwiaty przekwitły” – to moment odczuwalny, niosący z sobą świadomość końca pewnego etapu. Jednakże, zamiast skupiać się na żalu, Chodorowska natychmiast kieruje uwagę słuchacza na to, co „jeszcze coś w słońcu się mieni”. To właśnie w tym kontraście, między tym, co minęło, a tym, co wciąż zachwyca, tkwi siła przesłania. Owym „czymś” okazują się być „korale, korale jesieni” – jarzębina, której czerwone owoce stają się symbolem witalności i urody odradzającej się w obliczu zbliżającej się zimy. To przenośne określenie jarzębiny jako „korali” nadaje jej niemal ludzki, ozdobny charakter, czyniąc ją klejnotem sezonu.

Refren wprowadza postać „Pani Jesieni”, personifikacji, która nie tylko niesie jarzębinę w koszu, ale staje się dobroduszną, obdarowującą postacią, symbolizującą obfitość i dary tego czasu roku. Prośba „Daj korali nam troszeczkę, nawleczemy na niteczkę” to wyraz dziecięcej, nieskrępowanej radości z małych cudów natury i chęci aktywnego uczestnictwa w jej pięknie. Dzieci nie tylko podziwiają, ale pragną tworzyć, przetwarzać dary natury w coś własnego, trwałego, co można nosić i co przypomina o odkrytej radości. To prosty, a zarazem głęboki gest, który podkreśla siłę wyobraźni i kreatywności w kontakcie z otoczeniem.

W drugiej zwrotce następuje realizacja tego pragnienia: „Włożymy korale, korale czerwone i biegać będziemy po lesie”. Tutaj następuje apogeum dziecięcej euforii. Jarzębinowe korale stają się elementem zabawy, dopełniającym bieg po lesie – przestrzeni wolności i przygody. Śpiewana „piosenka jesienna”, której echo ma nieść się daleko, to z kolei manifestacja radości i symbol wspólnotowego przeżywania piękna. Piosenka nie jest tylko dźwiękiem, lecz ekspresją szczęścia, dzielonego ze światem.

Adam Markiewicz, jako kompozytor, znany z tworzenia muzyki rozrywkowej, a także wielu piosenek dla dzieci, doskonale uchwycił tę beztroską i optymistyczną melodię jesieni. Jego muzyka do słów Anny Chodorowskiej sprawia, że „Jarzębina” stała się jedną z najbardziej rozpoznawalnych i lubianych piosenek edukacyjnych dla najmłodszych, często wykorzystywaną w przedszkolach do nauki o porach roku i otaczającym świecie. Kompozycje Markiewicza charakteryzowały się zazwyczaj prostotą i chwytliwymi melodiami, co sprzyjało ich popularności wśród dzieci. Choć trudno znaleźć szczegółowe wypowiedzi Markiewicza czy Chodorowskiej na temat inspiracji do tego konkretnego utworu, sama piosenka świadczy o głębokim zrozumieniu dziecięcej psychiki i ich sposobu postrzegania świata.

„Jarzębina” to hymn na cześć jesieni, który uczy dzieci i przypomina dorosłym, że każda pora roku ma swoje unikalne piękno i dary. Jest to delikatna lekcja o cykliczności życia, o tym, że po lecie zawsze przychodzi jesień, a w niej kryje się równie wiele okazji do radości i twórczości. Piosenka nie tylko utrwala obraz jarzębiny jako symbolu jesieni, ale przede wszystkim buduje pozytywny stosunek do zmian, zachęcając do poszukiwania piękna nawet w tych aspektach natury, które pozornie zwiastują koniec. To ponadczasowe przesłanie o optymizmie i umiejętności dostrzegania blasku w przemijającym świecie.