Interpretacja Till Dawn (Here Comes The Sun) - The Weeknd

„Till Dawn (Here Comes The Sun)” to piosenka, która zamyka legendarną trylogię mixtape’ów The Weeknd, będąc ostatnim utworem na Echoes of Silence. Ten utwór, w charakterystycznym dla Abela Tesfaye’a stylu, zagłębia się w mroczny, toksyczny i autodestrukcyjny świat relacji międzyludzkich, naznaczony samotnością i poszukiwaniem ulotnej intymności.

Początkowe wersy od razu wprowadzają nas w stan zaprzeczenia i iluzji. Podmiot liryczny powtarza sobie: „I tell myself that I'll take you for the last time / I'll be over you eventually”, co jest próbą oszukania samego siebie, by usprawiedliwić kontynuowanie szkodliwej relacji. Zdaje sobie sprawę z cykliczności jej zachowania („Time after time, you seem to brush me off / I understand what we have become”) i jej rutyny ucieczki („You wash your neck when you leave, now I know your routine”). To świadczy o jego głębokiej, choć bolesnej, znajomości partnerki. Niegdyś zafascynowany jej tajemniczością („I was in love with your mystery”), teraz przyjmuje to, co dostaje – fizyczność bez głębszego zaangażowania. Nie wstydzi się tej roli („I'm not embarrassed to be what you want me to be”), co podkreśla jego pozorną samoświadomość i akceptację sytuacji, choć pod spodem kryje się pragnienie czegoś więcej.

Refren ujawnia sedno jego wewnętrznego konfliktu: „Well here comes the sun / And you're in my arms / And my denial keeps me on the edge of the chance / That you'll stay through the night”. Wschód słońca symbolizuje tu nieuchronne nadejście rzeczywistości i koniec ulotnej nocy. Jest to moment, w którym iluzja intymności dobiega końca, a podmiot liryczny, pomimo racjonalnego zrozumienia, wciąż kurczowo trzyma się nadziei, że partnerka zostanie, że ich połączenie ma jednak jakąś przyszłość poza fizycznością. To właśnie to zaprzeczenie pozwala mu trwać w tej sytuacji.

Druga zwrotka i kolejne części utworu rzucają więcej światła na sytuację kobiety. Jest ona wyraźnie zaangażowana w inny związek, naznaczony kłótniami i stresem („I can tell that you've been yelling at him all night long / He got you smoking extra packs a day”). Podmiot liryczny staje się dla niej wentylem bezpieczeństwa, sposobem na zapełnienie pustki i ucieczkę od problemów. On to akceptuje, oferując ciszę i brak osądu („Don't you worry 'bout me talking / I know why you've been coming / I'll be quiet, this ain't nothing to me”). Jest na każde zawołanie („I will be a call away / The call you make when you're all alone”), gotowy do odegrania roli, którą mu narzuci, co stanowi mroczne odzwierciedlenie miłości i uzależnienia. The Weeknd we wczesnych etapach swojej kariery często przedstawiał relacje, gdzie intymność była oderwana od uczuć, a fizyczność służyła do zaspokojenia innych, często toksycznych potrzeb emocjonalnych.

Mostek piosenki, z powtarzającymi się wersami „You're gonna hate him / Then you'll want me / Then you'll miss him / Then you'll hate me”, doskonale oddaje toksyczny cykl, w którym tkwią te postacie. Podkreśla również głęboką świadomość podmiotu lirycznego o niestabilności i manipulacyjnej naturze ich dynamicznej relacji – „Girl, I know you so well / Girl, I know your routine”. Jest to smutna akceptacja swojej roli w jej życiu, choć naznaczona wewnętrznym cierpieniem i pragnieniem autentyczności.

Tytuł piosenki, „Till Dawn (Here Comes The Sun)”, jest również interesujący w kontekście albumu Echoes of Silence. Echoes of Silence, jako ostatnia część „Trylogii” (House of Balloons, Thursday, Echoes of Silence), często interpretowana jest jako zwieńczenie historii o hedonistycznym stylu życia, emocjonalnym oderwaniu i konsekwencjach nadmiernego użycia. Wschód słońca w tym kontekście może symbolizować zarówno koniec jednej, mrocznej ery, jak i (mimo zaprzeczenia protagonisty) promyk potencjalnej zmiany lub moment konfrontacji z rzeczywistością po nocy pełnej iluzji. Niektórzy fani spekulują, że tytuł „Here Comes The Sun” może być luźnym nawiązaniem do piosenki The Beatles o tym samym tytule, choć znaczenia obu utworów są diametralnie różne – The Weeknd kończy w miejscu zwątpienia i mroku, w przeciwieństwie do optymistycznego przesłania Beatlesów. W ogólności, wczesna twórczość The Weeknd charakteryzowała się cynizmem i niechęcią do prawdziwej intymności, a jego teksty często opisywały niewygodne aspekty związków, od oszukiwania po utrzymywanie fasady szczęścia. "Till Dawn" idealnie wpisuje się w ten obraz, będąc jednocześnie końcem opowieści i podsumowaniem jego "wampirycznego" persona.