Interpretacja She's Leaving Home - The Beatles

Paul McCartney był głównym autorem utworu "She's Leaving Home", który znalazł się na ikonicznym albumie The Beatles, Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, wydanym 26 maja 1967 roku. Inspiracją do napisania piosenki był artykuł z gazety Daily Mail, który McCartney przeczytał 27 lutego 1967 roku. Artykuł opisywał historię siedemnastoletniej Melanie Coe, która uciekła z domu, pozostawiając za sobą wygodne życie, w tym futro i samochód. Ojciec dziewczyny był cytowany w gazecie, mówiąc: „Nie mogę sobie wyobrazić, dlaczego uciekła. Ma tu wszystko”. Choć McCartney wymyślił większość szczegółów w piosence, Melanie Coe przyznała później, że wiele z nich było zaskakująco trafnych. Co ciekawe, McCartney poznał Melanie Coe już trzy lata wcześniej, w 1963 roku, gdy jako sędzia wybrał ją na zwyciężczynię konkursu tanecznego w programie telewizyjnym Ready Steady Go!.

Utwór opowiada historię młodej dziewczyny, która w środę rano, po cichu, opuszcza swój dom, zostawiając list. Rodzice, początkowo śpiący, budzą się i odkrywają zniknięcie córki, co prowadzi do szoku i rozpaczy. Reakcje rodziców, wyrażone w refrenach, są kluczowym elementem utworu. John Lennon znacząco przyczynił się do tych partii, tworząc to, co McCartney nazwał "chórem greckim". Lennon, czerpiąc z własnych doświadczeń wychowania przez ciotkę Mimi, napisał linie takie jak: „We gave her most of our lives (Sacrificed most of our lives) / We gave her everything money could buy” („Daliśmy jej większość naszego życia / Poświęciliśmy większość naszego życia / Daliśmy jej wszystko, co można kupić za pieniądze”), odzwierciedlając typowe skargi rodziców. Później rodzice wyrażają także zdziwienie i ból: „Why would she treat us so thoughtlessly / How could she do this to me” („Dlaczego potraktowała nas tak bezmyślnie / Jak mogła mi to zrobić”). W ostatnim refrenie ich żal zamienia się w próbę zrozumienia i przyznania się do błędów: „What did we do that was wrong / We didn't know it was wrong / Fun is the one thing that money can't buy” („Co zrobiliśmy źle / Nie wiedzieliśmy, że to było złe / Zabawa to jedyna rzecz, której nie można kupić za pieniądze”). Te słowa podkreślają pokoleniową przepaść i niezrozumienie, które były charakterystyczne dla lat 60..

She's Leaving Home wyróżnia się w dyskografii The Beatles, ponieważ żaden z członków zespołu nie zagrał na nim na żadnym instrumencie. Tło instrumentalne zostało w całości wykonane przez małą orkiestrę smyczkową z harfą. Paul McCartney, zainspirowany i pragnący szybko nagrać piosenkę, zwrócił się do George'a Martina, aby ten zaaranżował partię smyczkową. Jednak Martin był zajęty nagrywaniem z Cillą Black, co doprowadziło do tego, że McCartney poprosił o pomoc Mike'a Leandera. Był to jedyny raz, kiedy aranżacji utworu Beatlesów nie dokonał George Martin za ich zgodą, co, jak przyznał Martin, było dla niego bolesne. Mimo to, Martin wyprodukował piosenkę i dyrygował sekcją smyczkową podczas sesji 17 marca 1967 roku. Harfę zagrała Sheila Bromberg, będąca drugą kobietą-muzykiem, która pojawiła się na nagraniu Beatlesów, po wiolonczelistce Joy Hall w "Strawberry Fields Forever".

Wokalnie Paul McCartney śpiewa wersy, a John Lennon dołącza do niego w refrenach, tworząc polifoniczną teksturę, gdzie Paul śpiewa narrację, a John reprezentuje głos rodziców. Ta technika, wraz z łagodnym, "balladowym" stylem śpiewania i falsettem Paula, nadaje utworowi poruszający charakter. Utwór, nagrany w studiu EMI (obecnie Abbey Road Studios) 17 i 20 marca 1967 roku, został wydany 26 maja 1967 roku (w Wielkiej Brytanii) jako część albumu Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band. George Martin, mimo początkowego urażenia, był pod wrażeniem utworu, opisując go jako "prawie jak mała opera" i chwaląc za "szczególnie wymowne teksty" oraz zdolność twórców do uchwycenia konfliktu pokoleniowego pomimo ich młodego wieku. She's Leaving Home zdobył nagrodę Ivor Novello w 1967 roku dla najlepszej piosenki pod względem muzycznym i tekstowym. Brian Wilson z Beach Boys, po usłyszeniu piosenki od McCartneya, wspominał, że "obaj po prostu płakaliśmy. To było piękne".

„Friday morning at nine o'clock she is far away / Waiting to keep the appointment she made / Meeting a man from the motor trade” („W piątek rano o dziewiątej jest już daleko / Czeka, aby dotrzymać umówionego spotkania / Spotyka się z mężczyzną z branży motoryzacyjnej”). Te linie sugerują nową, nieznaną przyszłość dla dziewczyny, uciekającej od bezpiecznego, ale ograniczającego życia. Choć w rzeczywistości Melanie Coe uciekła z chłopakiem, który był krupierem (choć wcześniej pracował w branży motoryzacyjnej), piosenka celowo pozostawia pewne niedopowiedzenia, pozwalając słuchaczom na własne interpretacje. Niektórzy spekulowali, że "mężczyzna z branży motoryzacyjnej" to eufemizm dla aborcji, ale George Harrison zaprzeczył tej plotce. Paul McCartney skonstruował piosenkę tak, aby słuchacz mógł zrozumieć motywacje dziewczyny, nawet jeśli ona sama nigdy nie opisuje swoich uczuć. To opowieść o ucieczce po wolność, o poszukiwaniu czegoś, czego "pieniądze nie mogą kupić", i o tragicznym zderzeniu młodzieńczego buntu z niezrozumieniem i żalem rodziców.