Interpretacja Obladi Oblada - The Beatles

"Ob-La-Di, Ob-La-Da", choć na pierwszy rzut oka wydaje się być po prostu pogodną, beztroską piosenką o miłości i życiu rodzinnym, skrywa w sobie znacznie bogatszą historię i budzi niezwykle mieszane uczucia, zarówno wśród samych Beatlesów, jak i ich fanów. Tekst piosenki, autorstwa Paula McCartneya, snuje uroczą opowieść o Desmondzie, handlarzu na targu, i Molly, piosenkarce w zespole. Spotykają się, zakochują – Desmond komplementuje jej twarz, kupuje dwudziestokaratowy złoty pierścionek, a Molly odpowiada śpiewem i chwytaniem go za rękę. Następnie budują "dom, słodki dom" z dziećmi biegającymi po podwórku, tworząc idylliczny obraz szczęśliwego, małżeńskiego życia. Powtarzające się jak mantra refrenowe "Ob-la-di, ob-la-da, life goes on, bra" jest kwintesencją tej prostoty i optymizmu, podkreślając, że bez względu na wszystko, życie toczy się dalej.

Geneza samego tytułu i refrenu jest fascynująca. Paul McCartney usłyszał to wyrażenie od Jimmy'ego Scotta, nigeryjskiego muzyka grającego na kongach, którego poznał w klubach Soho w Londynie, takich jak The Bag O'Nails. Scott często powtarzał "Ob-la-di, ob-la-da, life goes on, bra", co w języku joruba (plemienia z Nigerii) oznacza "życie toczy się dalej". Słowo "bra" jest jamajską formą "brother", czyli "bracie". McCartney był urzeczony tą frazą, uznając Jimmy'ego za filozofa i postanowił wykorzystać ją w swojej piosence. Co więcej, postać Desmonda w tekście jest hołdem dla jamajskiego piosenkarza reggae Desmonda Dekkera, który w tamtym czasie koncertował w Wielkiej Brytanii. Sam utwór został napisany w "jamajskim stylu ska", będąc jednym z pierwszych przykładów "białego ska" lub "białego reggae" w popularnej muzyce.

Jednak za tą pozorną lekkością kryły się spore napięcia podczas nagrywania. Sesje do "Ob-La-Di, Ob-La-Da" były jednymi z najbardziej burzliwych w historii The Beatles, trwały około 42 godzin przez kilka dni w lipcu 1968 roku. Perfekcjonizm McCartneya doprowadzał pozostałych członków zespołu i techników do szału. Ciągle zmieniał aranżacje i wymagał niezliczonych powtórzeń. John Lennon otwarcie nienawidził tej piosenki, nazywając ją "babciną muzyką". George Harrison i Ringo Starr również nie przepadali za utworem. W pewnym momencie, sfrustrowany Lennon, po tym jak McCartney chciał zacząć od nowa, wpadł do studia "totalnie upalony" i agresywnie, z "zawrotną prędkością", uderzył w klawisze fortepianu, tworząc ikoniczne intro utworu, które ostatecznie zostało wykorzystane. Atmosfera była tak napięta, że inżynier Geoff Emerick zrezygnował z pracy, wskazując sesje do "Ob-La-Di, Ob-La-Da" jako punkt krytyczny.

Interesującym szczegółem w tekście jest także zamiana ról Desmonda i Molly pod koniec piosenki, gdzie McCartney śpiewa "Desmond stays at home and does his pretty face / And in the evening she's a singer with the band" zamiast "Molly". Paul celowo pozostawił ten błąd, aby stworzyć poczucie dezorientacji.

Poza studiem, z piosenką wiąże się również kontrowersja prawna. Jimmy Scott, od którego Paul wziął tytuł, próbował uzyskać tantiemy za użycie jego sloganu. McCartney uważał to za powszechne wyrażenie, ale ostatecznie wysłał Scottowi czek. Kiedy Scott został aresztowany za niepłacenie alimentów, McCartney zapłacił jego rachunki prawne pod warunkiem, że Scott zrezygnuje z roszczeń do współautorstwa utworu.

Mimo wewnętrznych kontrowersji, "Ob-La-Di, Ob-La-Da" stało się światowym hitem. Chociaż The Beatles nie wydali go jako singla w Wielkiej Brytanii czy USA (sprzeciwili się temu pozostali członkowie zespołu), piosenka zdobyła szczyty list przebojów w wielu innych krajach, takich jak Australia, Japonia czy Niemcy Zachodnie. Co więcej, szkocki zespół Marmalade nagrał własną wersję, która w 1968 roku zajęła pierwsze miejsce na brytyjskich listach, będąc jednym z pierwszych hitów numer jeden w Wielkiej Brytanii w stylu reggae. Dopiero w 1976 roku Capitol Records wydało utwór jako singiel w USA.

Podsumowując, "Ob-La-Di, Ob-La-Da" to znacznie więcej niż prosta piosenka popowa. To utwór, który doskonale oddaje esencję ludzkiego doświadczenia – od radości miłości i rodziny, po codzienne zmagania i przypomnienie, że życie toczy się dalej. Jednocześnie stanowi fascynujący fragment historii The Beatles, ukazując zarówno geniusz McCartneya w tworzeniu chwytliwych melodii i historii, jak i narastające napięcia w zespole, które ostatecznie doprowadziły do jego rozpadu. Choć dla niektórych może być "babciną muzyką", jej niezaprzeczalna chwytliwość i przesłanie o nieustannej naturze życia sprawiły, że na zawsze wpisała się w kanon muzyki popularnej.