Interpretacja Piggies - The Beatles

Piggies, utwór George'a Harrisona z legendarnego Białego Albumu The Beatles z 1968 roku, to jadowita, orwellowska satyra na chciwość, konsumpcjonizm i podziały klasowe. Harrison, który sam pochodził z rodziny robotniczej w Liverpoolu, nie czuł się komfortowo z bogactwem i sławą, co skłoniło go do napisania tej ciętej społecznej krytyki.

Początki piosenki sięgają wczesnego 1966 roku, w czasie nagrywania albumu Revolver, ale George odnalazł i dokończył tekst dopiero dwa lata później, podczas wizyty w domu swoich rodziców. W procesie twórczym, matka Harrisona, Louise, podsunęła mu pamiętną frazę: „What they need's a damn good whacking” (co można przetłumaczyć jako „potrzebują porządnego lania” lub „dobrego oklepu”), szukając rymu do słów „backing” i „lacking”. John Lennon również wniósł swój wkład, zmieniając oryginalny werset „Clutching forks and knives to cut their pork chops” na bardziej makabryczne: „Clutching forks and knives to eat their bacon”, dodając tym samym nutę kanibalizmu do utworu.

Tekst piosenki zręcznie kontrastuje dwie grupy świń. „Little piggies crawling in the dirt” symbolizują klasę pracującą, której życie staje się coraz gorsze, a ich jedyną pociechą jest „always having dirt to play around in”. Z kolei „bigger piggies in their starched white shirts” to bogata elita, klasy wyższe, które „stirring up the dirt”, czyli wywołują problemy, ale same pozostają nieskalane, z „clean shirts to play around in”. George Harrison wyraźnie wskazał, że utwór odnosi się do klasy wyższej i „dużych polityków”, którzy „don't care what goes on around”. W ich oczach „there's something lacking”, brakuje im empatii i zrozumienia dla losu tych mniej uprzywilejowanych. Harrison odrzucał popularną w latach 60. interpretację, że „piggies” to policja, jasno stwierdzając, że piosenka „absolutnie nie miała nic wspólnego z amerykańskimi policjantami”.

Inspiracją dla Piggies była dystopijna powieść George'a Orwella Folwark Zwierzęcy. Początkowy szkic Harrisona zawierał nawet dodatkową zwrotkę, która kończyła się słowami „Paying piggy thanks – to thee Pig Brother!”, co wyraźnie nawiązywało do orwellowskiego „Big Brothera”. Chociaż ta zwrotka została ostatecznie usunięta z wersji albumowej, Harrison przywracał ją podczas swoich solowych koncertów.

Muzycznie Piggies wyróżnia się stylem barokowego popu, łącząc klasyczne elementy z rockową formą. Na nagraniu wykorzystano klawesyn i orkiestrowe smyczki, co nadaje utworowi nieco groteskowy, „wiktoriański” charakter, celowo kontrastujący z ostrym, sarkastycznym tekstem. Kluczową rolę w brzmieniu odegrał Chris Thomas, który nagrał partię klawesynu, a orkiestracje na cztery skrzypce, dwie altówki i dwie wiolonczele napisał George Martin. John Lennon natomiast odpowiadał za nagrane zapętlone odgłosy chrumkających świń, pochodzące z biblioteki dźwięków EMI, a także jego własne pomruki. Co ciekawe, w trakcie sesji nagraniowej do Piggies, Chris Thomas opowiada, jak Harrison zaprezentował mu inny utwór, który później stał się klasykiem – „Something”.

Niestety, piosenka zyskała ponurą sławę z powodu Charlesa Mansona, przywódcy sekty, który w 1969 roku zinterpretował wiele utworów z Białego Albumu The Beatles jako ukryte przesłania, mające na celu wywołanie apokaliptycznej wojny rasowej. Manson uznał „Piggies” za wezwanie do ataku na białą burżuazję, a zwłaszcza linia „What they need's a damn good whacking” stała się dla niego inspiracją. Członkowie jego „Rodziny” pozostawili odniesienia do tekstów piosenek na miejscach zbrodni, w tym noże i widelce w ciałach ofiar oraz słowo „pig” napisane krwią. George Harrison był przerażony i zbulwersowany tymi skrajnymi interpretacjami, podkreślając, że jego utwór był jedynie „lekką satyrą”. Ta tragiczna historia na zawsze związała Piggies z jednym z najciemniejszych rozdziałów w historii kultury popularnej, co wpłynęło na jej recepcję przez krytyków i publiczność. Mimo to, utwór pozostaje trafnym, choć gorzkim, komentarzem społecznym George'a Harrisona na temat nierówności i obojętności elit.