Interpretacja Death With Dignity - Sufjan Stevens

Piosenka "Death With Dignity" Sufjana Stevensa, otwierająca jego głęboko osobisty album Carrie & Lowell z 2015 roku, jest utkany z delikatnych, choć bolesnych wspomnień i uczuć związanych ze śmiercią jego matki, Carrie. Album ten stanowi medytację nad żałobą i próbę zrozumienia skomplikowanej relacji z matką, która opuściła go, gdy miał zaledwie rok, a której życie naznaczone było schizofrenią, depresją i uzależnieniem od substancji psychoaktywnych. Tytuł utworu nawiązuje do ustawy "Death With Dignity Act" z Oregonu z 1994 roku, która umożliwia śmiertelnie chorym pacjentom wspomaganą śmierć, co może sugerować, w jaki sposób odeszła matka Stevensa.

Utwór rozpoczyna się od słów "Spirit of my silence I can hear you, but I'm afraid to be near you / And I don't know where to begin", co oddaje poczucie przytłaczającej obecności i lęku przed konfrontacją z żalem lub z duchem utraconej osoby. Sufjan Stevens, w wywiadzie dla Dave'a Eggersa, przyznał, że te słowa wyrażają jego dezorientację po stracie matki i niezdolność do zrozumienia czy wyrażenia tego w jakikolwiek sposób, nawet poprzez muzykę. Podkreśla to surową szczerość albumu, w którym artysta nie stara się ukryć za metaforami czy historycznymi postaciami, ale staje w obliczu własnego, osobistego cierpienia.

Obraz "Somewhere in the desert there's a forest, and an acre before us" sugeruje nadzieję i potencjał do odnowy nawet w obliczu rozpaczy, ale jednocześnie podkreśla paraliżującą niepewność co do tego, jak rozpocząć ten proces uzdrowienia. Następnie pojawia się wołanie "Again I lost my strength completely, oh, be near me, tired old mare / With the wind in your hair", co można interpretować jako prośbę o pocieszenie i bliskość, być może skierowaną do matki lub nawet do samego siebie, uosabiając zmęczenie i ciężar, jaki niesie żałoba.

Kolejne wersy "Amethyst and flowers on the table, is it real or a fable? / Well, I suppose a friend is a friend / And we all know how this will end" malują obraz pożegnania, może czuwania. Ametyst, często kojarzony z ochroną przed upojeniem, może odnosić się do walki matki z uzależnieniem. Pytanie o to, czy to "rzeczywistość czy bajka", oddaje nierealność i surrealistyczny charakter żałoby, gdzie granica między wspomnieniem a fantazją się zaciera. Sufjan wspominał w wywiadach, że tworzenie albumu nie było dla niego tak kojące, jak się spodziewał; wręcz przeciwnie, wpadł w jeszcze głębsze zwątpienie i nieszczęście.

Wizerunki przyrody, takie jak "Chimney swift that finds me be my keeper, / Silhouette of the cedar / What is that song you sing for the dead?", ukazują naturę jako świadka i pocieszyciela. Artysta pyta, jaką pieśń śpiewa natura dla zmarłych, szukając sensu i wyrażenia dla własnego bólu. Wers "I see the signal searchlight strike me in the window of my room / Well, I got nothing to prove" może oznaczać moment olśnienia lub rezygnacji, w którym Sufjan uwalnia się od potrzeby udowadniania czegokolwiek, akceptując swoją wrażliwość i ból.

Kulminacyjnym momentem utworu jest bezpośrednie zwrócenie się do matki: "I forgive you, mother, I can hear you, / And I long to be near you / But every road leads to an end". To wyznanie jest zarówno bolesne, jak i wyzwalające. Mimo skomplikowanej przeszłości i emocjonalnego dystansu, Stevens wyraża przebaczenie i pragnienie bliskości, jednocześnie akceptując ostateczność śmierci. W innym utworze z albumu, "Fourth of July", Stevens wciela się w rolę matki leżącej na łożu śmierci, mówiącej: "I'm sorry I left, but it was for the best, though it never felt right". To pokazuje jego próbę nadania głosu jej perspektywie i pogodzenia się z jej odejściem.

Ostatnie wersy "Your apparition passes through me in the willows and five red hens / You'll never see us again" są poetyckim wyrazem trwałej, choć ulotnej obecności matki w naturze i w jego wspomnieniach. Wierzby często symbolizują płacz i smutek. Interpretacja "pięciu czerwonych kur" jest mniej jasna, ale niektórzy sugerują, że może odnosić się do Sufjana, jego trojga rodzeństwa i ojczyma Lowella – najbliższej rodziny, którą Carrie zostawiła, a którą nigdy więcej nie zobaczy. Ten obraz podkreśla finalność rozstania i gorzką świadomość, że mimo odczuwania jej obecności, nie ma już realnej możliwości ponownego spotkania.

Carrie & Lowell jest albumem o przebaczeniu i miłości w obliczu przeszłych, niezmierzonych ran. Stevens, w wywiadzie dla Pitchfork, powiedział, że jej śmierć była dla niego dewastująca z powodu wewnętrznej pustki, a on sam próbował zebrać jak najwięcej z niej w swoim umyśle i pamięci, ale miał "nic". Nagrywanie piosenek było dla niego sposobem na przeżywanie żałoby, próbą nadania jej sensu. Sufjan Stevens, znany z bardziej złożonych aranżacji w swoich wcześniejszych projektach, w "Death With Dignity" i całym albumie Carrie & Lowell wraca do minimalistycznego brzmienia, skupiając się na akustycznej gitarze, banjo i delikatnym pianinie, co jeszcze bardziej uwydatnia surowość i intymność tekstu. Ostatecznie, piosenka jest aktem pogodzenia się z przeszłością i złożonym dziedzictwem, oferując jednocześnie pocieszenie w zrozumieniu, że miłość i przebaczenie mogą istnieć nawet w obliczu braku wzajemnego szacunku czy trudnej historii.