Raye, w utworze "Oscar Winning Tears" ze swojego debiutanckiego albumu "My 21st Century Blues" (2023), prezentuje niezwykle intymną i potężną narrację o zdradzie, manipulacji oraz odzyskiwaniu własnej siły. Utwór, który otwiera album po krótkim "Introduction", jest balladą jazzową o teatralnym charakterze, wzbogaconą o lush struny, pianino i perkusję, podkreślające dramatyzm i emocjonalne napięcie. Jest to swego rodzaju "hymn siły i autoafirmacji w obliczu miłosnego zawodu".

Początkowe wersy piosenki wprowadzają słuchacza w historię, w której Raye opowiada o mężczyźnie, który wydawał się niewinny i z którym czuła się bezpiecznie, choć początkowo oceniała go jako "one out of a ten" (jednego na dziesięciu). Artystka otwiera się emocjonalnie, by szybko nauczyć się bolesnej lekcji. "I was so wrong" - śpiewa, wyrażając swoje rozczarowanie i uświadomienie sobie, że jej osąd był błędny. Przyznaje, że była "stuck in the days" i że rola, którą odegrał jej partner, była "bardzo przekonująca".

Prawdziwa inspiracja do piosenki jest jednak znacznie bardziej wstrząsająca i osobista. Raye ujawniła w wywiadach dla Apple Music i Spotify Storyline, że utwór powstał po traumatycznym doświadczeniu, kiedy to mężczyzna, którego znała i któremu ufała, próbował dosypać jej coś do drinka. Kiedy go na tym przyłapała, mężczyzna zaczął płakać jej w twarz, przedstawiając się jako ofiara. To właśnie to manipulacyjne zachowanie stało się kanwą dla "Oscar Winning Tears". Artystka skomentowała to słowami: "Wow, mam na to piosenkę". Pisanie tego utworu było dla niej "pięknym lekiem" i sposobem na odzyskanie głosu i siły.

Refren to centralny punkt utworu, w którym Raye oświadcza: "So, I'll take this front row seat, and baby, baby, you can go ahead / Cry those, Oscar winning tears". To zaproszenie do dalszego "występu" jest pełne ironii i sarkazmu. Raye z pozycji obserwatorki, niczym widz w kinie, z "popcornem" w ręku, patrzy na jego fałszywy żal. Metafora "łez godnych Oscara" doskonale oddaje jego umiejętność udawania emocji i unikania odpowiedzialności. Nie ma tu miejsca na współczucie; ona "widzi na wskroś jego łzy". Jak sama podkreśliła w Spotify Storyline, chciała stworzyć "duży, dramatyczny, klasycznie brzmiący utwór... aby czuć się potężnie, opowiadając tę historię".

W drugim wersecie Raye pyta: "Oh, what a tragedy, it didn't have to be" i ironicznie wzywa: "Cinematography, gather some camera please". Chce, aby jego "przedstawienie" zostało nagrane, bo "nikt w to nie uwierzy" bez dowodów na jego "dramaturgię". Jej stanowcze "I'm not gonna believe this, yeah" świadczy o ostatecznym zerwaniu z iluzją. Mostek utworu to kulminacja jej braku tolerancji dla jego manipulacji. Stanowczo odrzuca "bullshit" i mówi "No tissues, no string section, no tiny violin". Ona nie jest już jego naiwną publicznością, lecz widzem jego spektaklu. Słowa "Nine o'clock, entertainment" sugerują, że jego płacz to tylko wyuczony scenariusz, a ona nie da się już na to nabrać.

Raye w "Oscar Winning Tears" nie tylko opowiada osobistą historię, ale także przekształca traumę w dzieło sztuki i narzędzie empowermentu. Piosenka jest odzwierciedleniem jej szerszej walki o autonomię, zarówno w życiu osobistym, jak i zawodowym, po tym jak uniezależniła się od wytwórni płytowej Polydor Records. Utwór, będący jednym z "najbardziej kinowych i akustycznie przyjemnych" na albumie, jest również przykładem jej mistrzostwa w łączeniu R&B, neo-soulu i jazzu. Krytycy, w tym Hannah Mylrea z NME, chwalili jej wokalne występy, porównując je do Amy Winehouse. Raye wykonała "Oscar Winning Tears" na rozdaniu nagród Grammy 2025, co było "oszałamiającym momentem" i tylko umocniło jej status jako jednej z najbardziej "potężnych głosów muzyki pop".