Interpretacja Screaming Underwater - Alex Warren

Alex Warren w utworze „Screaming Underwater” przedstawia poruszający obraz głębokiej samotności i poczucia niezrozumienia, które potęguje się, gdy mimo otoczenia ludźmi, nikt nie wydaje się dostrzegać wewnętrznego cierpienia. Już pierwsze wersy, „Some nights feel like a lifetime inside my room / Sometimes I need a lifeline, you know I do”, wprowadzają w nastrój izolacji i desperackiej potrzeby pomocy, która jednak pozostaje niespełniona. To doświadczenie jest szczególnie bolesne dla Warrena, który w swojej twórczości często odnosi się do trudnych przeżyć, w tym do śmierci ojca i zmagań matki z alkoholizmem, a także do własnej bezdomności w młodości. Muzyka jest dla niego formą ukojenia i sposobem na przepracowanie traumatycznych doświadczeń, co podkreślał w wywiadzie dla Billboardu, mówiąc, że pisanie melodii o tym, czego doświadcza, jest jak wypowiadanie tego na głos.

Centralna metafora utworu – „It feels like I'm screaming underwater / And no one sees me sinking to the bottom” – doskonale oddaje stan bezsilności. Krzyk pod wodą jest cichy, niesłyszalny, a wysiłki, by zwrócić na siebie uwagę, są skazane na porażkę. To poczucie zatapiania się, niewidzialności i daremności dalszych prób jest niezwykle sugestywne. Alex Warren wzmacnia ten obraz, opisując fizyczne i emocjonalne otępienie: „My fingers are cold but my heart is freezing / It's chilling my bones, I'm losing my feeling”. To chłód, który przenika aż do kości, symbolizując utratę zdolności do odczuwania i narastające emocjonalne zdrętwienie, które jest efektem długotrwałego cierpienia.

Wrażenie bycia samotnym „with everyone near me” oraz rozpaczliwe pytanie „Can nobody hear me?” ukazują paradoks bycia otoczonym ludźmi, a jednocześnie odciętym od wszelkiego wsparcia. To poczucie jest szczególnie dojmujące i jest świadectwem głębokiej samotności, co było również podkreślone w interpretacjach piosenki, gdzie stwierdzono, że utwór stanowi świadectwo dojmującej samotności. Artysta, choć z pozoru wydaje się być w jasnym świetle reflektorów („Bright lights, but on the inside I'm black and blue”), skrywa wewnętrzne rany i beznadzieję, której inni nie zauważają („Hopeless, but they don't notice what I'm going through”). Ta dyskrepancja między zewnętrznym wizerunkiem a wewnętrznym stanem jest częstym motywem w jego twórczości, która ma charakter konfesyjny i introspektywny.

Piosenka "Screaming Underwater" to zatem nie tylko osobista spowiedź artysty, ale także uniwersalny hymn dla wszystkich, którzy czują się niezrozumiani i niewidzialni, próbując wołać o pomoc w świecie, który wydaje się ich nie słyszeć. Powtarzające się frazy „It feels like I'm screaming underwater” potęgują wrażenie uwięzienia w tym bolesnym stanie, bez nadziei na wybawienie, podkreślając brak nadziei na to, że wysiłki przyniosą ulgę. Utwór ten, obok innych piosenek Warrena, takich jak "Remember Me Happy", które opowiadały o depresji, czy "One More I Love You", poświęconego śmierci ojca, tworzy spójny obraz artysty, który swoją twórczością leczy własne rany i daje głos tym, którzy w inny sposób nie potrafią wyrazić swojego bólu.