Interpretacja Idziemy przez las - Siekiera

Utwór „Idziemy przez las” autorstwa Siekiery, otwierający ich kultowy album Nowa Aleksandria z 1986 roku, jest przykładem mistrzostwa w kondensowaniu głębokich znaczeń w minimalnej formie. Dwa krótkie wersy – „idziemy przez las / pijani od słów” – stają się symbolicznym manifestem epoki i artystycznej wrażliwości zespołu, który przeszedł fascynującą transformację. Początkowo Siekiera, założona w Puławach w 1983 roku, była zespołem hardcore punkowym, który zyskał rozgłos na festiwalu w Jarocinie w 1984 roku dzięki swojej agresywnej muzyce i prowokującym tekstom. Jednak po odejściu wokalisty Tomasza Budzyńskiego (który później założył Armię) z powodu rozbieżności artystycznych z Tomaszem Adamskim, gitarzystą i głównym autorem tekstów i muzyki, grupa obrała zupełnie nowy kierunek. Adamski przejął wokal, a Siekiera zwróciła się w stronę cold wave i new wave, czego zwieńczeniem była właśnie Nowa Aleksandria.

Pierwsza fraza, „idziemy przez las”, natychmiastowo wprowadza słuchacza w atmosferę niepokoju i zagadki. Las, w kontekście Polski lat 80. i panującego wówczas ustroju, mógł symbolizować wiele rzeczy. To mogła być ucieczka od szarej rzeczywistości PRL-u, od wszechobecnej propagandy i dusznej atmosfery politycznej. Las, jako miejsce odległe od zurbanizowanych przestrzeni, stawał się azylem, choć jednocześnie pełnym nieznanego i potencjalnych zagrożeń. Jest to również metafora podróży – często samotnej, niepewnej, z dala od wytyczonych ścieżek, co doskonale oddaje stan ówczesnego społeczeństwa, ale i artystów niezależnych, poszukujących własnej drogi. Opis utworu wskazuje na "mroczną, duszną, zimną atmosferę", podkreślającą poczucie zagubienia i alienacji. Słowa te, wypowiadane „niepokojąco wyszeptanymi” słowami, potęgują wrażenie intymności i jednocześnie pewnego sekretu, czy wręcz grozy.

Druga, równie enigmatyczna fraza, „pijani od słów”, otwiera pole do szerokiej interpretacji. W dobie wszechobecnej propagandy partyjnej, pustych obietnic i napastliwej retoryki, bycie „pijanym od słów” mogło być gorzkim komentarzem na temat społeczeństwa otumanionego ideologią i manipulacją językową. Słowa, zamiast nieść prawdę, stawały się narzędziem odurzania, odbierającym zdolność krytycznego myślenia. Jest to wyraz pewnego rodzaju znużenia i przesytu. Z drugiej strony, „pijaństwo od słów” można odnieść również do samego zespołu, do artystów, którzy, choć z jednej strony dystansowali się od języka władzy, z drugiej strony byli zanurzeni we własnym, intensywnym świecie poezji i przekazu, który dla niewtajemniczonych mógł wydawać się równie odurzający i niezrozumiały. Tomasz Adamski, główny twórca tekstów i muzyki, słynął z unikalnej wizji artystycznej i dystansu do ludzi, wręcz pogardy dla ludzkości, co dodatkowo podkreśla jego introwertyczny i bezkompromisowy charakter. Sam Adamski rzadko udziela wywiadów i unika fotografii, co buduje wokół jego postaci aurę tajemniczości i autentyczności.

„Idziemy przez las” to utwór, który doskonale oddaje ducha Nowej Aleksandrii – płyty, która w momencie premiery wywołała oburzenie wśród dawnych fanów Siekiery, przyzwyczajonych do ich punkowego brzmienia, ale z czasem zyskała status arcydzieła polskiej zimnej fali. „Krótki, niepokojący, bardzo zintensyfikowany tekst” w połączeniu z „mroczną, duszną, zimną atmosferą” i charakterystycznymi, hipnotyzującymi partiami gitar, mechaniczną perkusją i pulsującym basem, a także elektronicznymi akcentami, stworzył brzmienie, które było obce na polskiej scenie muzycznej i które czerpało z inspiracji takich grup jak Killing Joke czy DAF. Piosenka ta, nagrana na przełomie 1984 i 1985 roku, jeszcze przed dołączeniem klawiszowca Pawła Młynarczyka, jest esencją post-punkowego minimalizmu i jednocześnie wyrazem skomplikowanych emocji i refleksji nad rzeczywistością, zamkniętych w poetyckiej formie. Utwór ten to nie tylko zbiór słów, ale przede wszystkim wrażenie, doświadczenie, które rezonuje z „wszystkimi obawami i ponurymi nastrojami PRL-u”, pozostając aktualnym również dziś, długo po upadku socjalizmu w Polsce. Jego ponadczasowy charakter i możliwość wielorakiej interpretacji sprawiają, że pomimo upływu lat, nadal stanowi on ważny punkt odniesienia w historii polskiej muzyki rockowej.