"At My Purest" Gunny z udziałem Offseta to hymn celebrujący bogactwo, status i niezakłóconą esencję bycia na szczycie. Utwór, który pojawił się na szóstym studyjnym albumie Gunny The Last Wun (wydanym 8 sierpnia 2025 roku), został wyprodukowany przez Turbo i Graya Toomey'ego. Tytuł sugeruje stan autentyczności i szczytowej formy, co doskonale odzwierciedla treść liryczną, w której obaj raperzy delektują się przyjemnościami swojego ekstrawaganckiego stylu życia.

Gunna otwiera utwór wizją międzynarodowego luksusu, nawijając o zakupach w Zurychu i noszeniu szwajcarskiego zegarka. Podkreśla, że jego „wpływ jest wiele wart” i że jest w swoim „najczystszym” stanie, co stanowi rdzeń przekazu piosenki. Jego słowa malują obraz niewiarygodnego bogactwa: „Kupowałem mojej suce Urusa, pozwoliłem jej jechać do tego dropa”, gdzie Urus to luksusowy SUV Lamborghini, symbol statusu. Zwraca uwagę na swoje jaskrawe, „rozmazane na górze” od nadmiaru biżuterii, co podkreśla jego blask i widoczność. Artyści wprost mówią o swojej pozycji na samym szczycie: „All eyes on me like Pac”, co nawiązuje do legendy Tupaca i wszechobecnej uwagi, jaką cieszy się Gunna. Potwierdza również swoją nietykalność i sukces, mówiąc: „Can’t touch me, I’m too hot”. Dalsze wersy Gunny zagłębiają się w szczegóły jego fortuny, od setek dolarów w skarbcu po luksusowe dobra Hermès pokryte egzotyczną skórą krokodyla himalajskiego, która jest niezwykle rzadka i droga. Raper kreśli obraz siebie jako biznesmena posiadającego akry ziemi, których wartość porównuje do cen dwóch zegarków Patek Philippe – jednego z najbardziej prestiżowych producentów zegarków na świecie. Wspomina również o strategicznym zarządzaniu swoimi finansami: „Fucking this lil’ accountant bitch, she helped me lower my taxes”, co pokazuje jego spryt w utrzymaniu i pomnażaniu majątku.

Offset w swoim wejściu wzmacnia narrację o luksusowym stylu życia. Przyjmuje postawę rockstara, nosząc designerskie buty Rick Owens i oddając się przyjemnościom w Miami, jeżdżąc Kawasaki z towarzyszkami. Jego wers „I did this shit for Granny, look down, my wrist is a Grammy” odsłania osobistą motywację za jego sukcesem – chęć uhonorowania rodziny, a jego nadgarstek, obwieszony drogimi zegarkami i biżuterią, jest metaforą zdobytej nagrody, symbolizującą jego osiągnięcia. Offset również podkreśla swoją swobodę finansową, mówiąc o spontanicznych zakupach: „I took off the brain and tore down the mall”, co świadczy o jego zdolności do wydawania pieniędzy bez zastanowienia. Odnosi się do przezwyciężania wątpliwości: „this shit is insane, they thought I would fall”, co dodatkowo cementuje jego status osoby, która udowodniła, że krytycy się mylili. Lirycznie, utwór łączy ich wspólne doświadczenia związane z drogimi samochodami, ekskluzywną biżuterią i kobietami, które są przyciągane do ich sukcesu.

Mimo że piosenka skupia się głównie na blichtrze i materialnych aspektach, wzmianki o „paranoi i nieufności” są subtelnymi przypomnieniami o cieniach sławy i bogactwa. Krytycy muzyczni mieli mieszane odczucia co do współpracy Gunny i Offseta w tym utworze. Mackenzie Cummings-Grady z magazynu Billboard uznał, że Gunna i Offset „nie uzupełniają się tak dobrze, jak powinni”, twierdząc, że Offset zaadoptował styl Gunny, zamiast trzymać się swojej własnej kadencji, co osłabiło ich chemię. Mosi Reeves z Rolling Stone z kolei stwierdził, że flow Gunny brzmiło „ociężale” w tym utworze. Niemniej jednak, piosenka osiągnęła 72. miejsce na liście US Billboard Hot 100 i 18. na US Hot R&B/Hip-Hop Songs, a także 20. na New Zealand Hot Singles (RMNZ). „At My Purest” to także część szerszego kontekstu współpracy między Gunnną a Offsetem; Gunna potwierdził niedawno, że wspólny album z Offsetem jest „zdecydowanie” w planach i że „jest w przygotowaniu”, a ten utwór, wraz z innymi ich kolaboracjami, jest „okruszkami” przed „całym posiłkiem”. Producent Turbo, często współpracujący z Gunną, jest także współproducentem tego utworu, co wpisuje się w charakterystyczne dla Gunny "gładkie" brzmienie. Ostatecznie, utwór stanowi odważną deklarację triumfu i hedonizmu, prezentując artystów w ich „najczystszej” formie, wolnych od wszelkich ograniczeń, jakie stawiały im ich przeszłość, i w pełni celebrujących swój obecny, szczytowy status.