Interpretacja Atlantis - Seafret

„Atlantis” zespołu Seafret to piosenka o skomplikowanych relacjach międzyludzkich, wyzwaniach, które w nich napotykamy, i bolesnej akceptacji ich rozpadu, pomimo wszelkich starań, by je uratować. Ten utwór, wydany jako singiel 24 marca 2015 roku, a także pochodzący z debiutanckiego albumu brytyjskiego duetu „Tell Me It's Real”, jest głęboką refleksją nad ulotnością miłości i nieuchronnością jej końca.

Jack Sedman (wokalista) i Harry Draper (gitarzysta), tworzący Seafret, nazwali swój zespół od lokalnego terminu określającego mgłę znad Morza Północnego, która często spowija ich rodzinne miasto Bridlington. Jest to trafny wybór, biorąc pod uwagę melancholijny i często mglisty nastrój ich muzyki. Idea wykorzystania Atlantydy jako metafory dla rozpadającego się związku została zasugerowana przez Roya Stride’a z zespołu Scouting for Girls, który współtworzył piosenkę wraz z Sedmanem i Draperem. W wywiadzie Jack Sedman wspomina, że Stride żartobliwie stwierdził, że skoro nazywają się „Seafret”, powinni pisać piosenki z „wodnymi” tytułami, co doprowadziło do powstania zarówno „Atlantis”, jak i „Oceans”. Początkowo członkowie zespołu unikali takich koncepcji, ale metafora Atlantydy, jako miasta, które zatonęło, by związać ją z relacją, okazała się strzałem w dziesiątkę, pozwalając na stworzenie „czegoś innego niż standardowa piosenka o złamanym sercu”.

Tekst piosenki rozpoczyna się poczuciem straty i nostalgią za lepszymi czasami: „The birds that left the trees, the light bores onto me / I can feel you lying there all on your own”. „Ptaki, które opuściły drzewa” symbolizują ucieczkę i samotność, a „światło padające na mnie” sugeruje surową rzeczywistość i odsłonięcie na bezbronność. Narrator uświadamia sobie, że dotarli do tego punktu „trudną drogą”, wymieniając wiele słów, które ostatecznie doprowadziły do pogorszenia się ich relacji. Pojawia się pytanie, czy to dziwne, że „robi się ciemno”, sugerujące refleksję nad przyczynowo-skutkową naturą ich problemów.

W refrenie centralna staje się metafora Atlantydy: „I can't save us, my Atlantis, we fall / We built this town on shaky ground”. Jest to wyraz akceptacji, że mimo wszelkich wysiłków, ich związek, podobnie jak mityczne miasto, jest skazany na zatonięcie. Mityczna wyspa, znana z tego, że była potężnym królestwem, zanim zatonęła w morzu, doskonale odzwierciedla niestabilność i kruchość ich miłości, zbudowanej na „chwiejnym gruncie”. Powtarzające się linie „We built it up to pull it down” podkreślają gorzką ironię ich wysiłków – inwestują czas i energię w umacnianie więzi, by ostatecznie widzieć, jak się rozpada. Seafret trafnie opisuje to jako cykliczną naturę działań podejmowanych w związku, gdzie niezależnie od prób wzmocnienia więzi, kończą na jej rozerwaniu.

Druga zwrotka pogłębia poczucie straty i lęku: „Now all the birds have fled, the hurt just leaves me scared / Losing everything I’ve ever known”. Ucieczka ptaków tym razem jest już definitywna, symbolizując totalne opuszczenie i ból utraty czegoś, co kiedyś było piękne. Narrator zmaga się z samokrytyką, zastanawiając się, czy „nie jest stworzony do miłości” – to wyraz zwątpienia i lęku przed ponownym zranieniem. Mimo wszystko pojawia się nuta nadziei: „If I knew that I could reach you, I would go”, świadcząca o desperackiej woli ratowania tego, co jest stracone.

Mostek, a zwłaszcza powtarzające się „And we build it up, and we build it up / And we build it up to pull it down”, jeszcze mocniej akcentuje autodestrukcyjny cykl, w którym tkwi związek. To jest esencja tragedii, gdzie partnerzy zdają sobie sprawę z niemożności ucieczki od własnych destrukcyjnych wzorców, prowadzących do nieuchronnego upadku.

Co ciekawe, wideo do utworu „Atlantis”, wyreżyserowane przez Brendana Canty’ego (znanego z teledysku do „Take Me to Church” Hoziera), opowiada inną, symboliczną historię. Zamiast bezpośrednio przedstawiać rozpad związku, skupia się na ucieczce młodego chłopca z „zagubionego miasta”, które jest nękanym wojną miejscem, do jego własnej fantastycznej Atlantydy. Chłopiec spotyka tam „białą futrzaną bestię” – postać antylopy, symbolizującą przewodnictwo i anioła stróża, która pomaga mu w podróży przez jego świat snów. W kontekście piosenki, reżyser Brendan Canty celowo wykorzystał ten motyw, aby „ewoluować piosenkę w coś innego niż standardowy utwór o złamanym sercu”. Seafret sami wyjaśnili, że utwór jest „o sytuacji, która się rozpada; gdzie obie strony robią wszystko, co w ich mocy, aby to zadziałało, ale jest to skazane na niepowodzenie pomimo ich wysiłków”. Wideo zostało nakręcone w malowniczych górach Wicklow niedaleko Dublina.

Piosenka „Atlantis” zyskała na popularności i po raz pierwszy trafiła na brytyjskie listy przebojów w 2022 roku, długo po wydaniu, dzięki przyspieszonej wersji, która stała się wiralowa na TikToku. Jak wspomina Jack Sedman w materiale „The Making of Atlantis”, zespół początkowo nawet rozważał usunięcie tego utworu ze swoich występów na żywo, ponieważ „nie działał” na nich. Jednak fenomenalna reakcja publiczności w mediach społecznościowych uświadomiła im, jak wiele osób połączyło się z tą piosenką. To pokazuje, że nawet utwory, które nie zyskują natychmiastowej popularności, mogą z czasem znaleźć swoje miejsce w sercach słuchaczy, potwierdzając, że „jeśli w coś wierzysz… to jest to prawdziwa piosenka i przetrwa”.

Ostatecznie, „Atlantis” to piękna, choć bolesna, opowieść o niemożności uratowania czegoś, co było budowane z miłością, ale na niestabilnych fundamentach. To odzwierciedlenie uniwersalnych ludzkich emocji – nadziei, rozczarowania, żalu i ostatecznej akceptacji utraty.