Interpretacja A Soliloquy of The Boy who Cried Wolf - sasakure.UK

Sasakure.UK to artysta znany z eksperymentowania z brzmieniem i głębokich, często filozoficznych tekstów, a jego utwór „A Soliloquy of The Boy who Cried Wolf” (jap. „オオカミ少年独白”, Ōkami Shōnen Dokuhaku, co można przetłumaczyć jako „Monolog Wilczego Chłopca”) nie jest wyjątkiem. Piosenka, wydana na jego drugim albumie The Fantastic Reality of Aesop (jap. 幻実アイソーポス, Genjitsu Aesop) w 2012 roku, czerpie inspirację ze znanej bajki Ezopa o chłopcu, który wołał „wilk!”. Jednak sasakure.UK reinterpretuje tę opowieść, nadając jej znacznie mroczniejszy i bardziej współczesny kontekst, eksplorując tematy prawdy, kłamstwa, obojętności społeczeństwa i samookreślenia.

Już od pierwszych wersów tekst buduje poczucie alienacji i frustracji. „Atatakakutte dō shi ta no tte / boku no tonari de waracchatte sa / sonna kimi no yawarakai hoppe ga ā dai kirai desu” („Dlaczego jesteś taka ciepła, śmiejesz się obok mnie / Te twoje miękkie policzki... Ach, nienawidzę ich”). To początkowe odrzucenie bliskości, pozornie skierowane do konkretnej osoby, może symbolizować zniechęcenie narratora do świata, który wydaje się nieświadomy lub obojętny na jego wewnętrzny niepokój.

Narrator czuje się uwięziony – „tetsu no kubiwa kakerare ta boku wa miugoki ga, tore nai kara” („założono mi żelazną obrożę, więc nie mogę się ruszyć”). Ta żelazna obroża jest potężnym obrazem przymusu i braku wolności, który kontrastuje z jego próbą przebicia się przez obojętność. Kiedy słyszy o tragedii („tomodachi no tomodachi ga taberare ta!” – „przyjaciel przyjaciela został pożarty!”) i jednocześnie ignorowane jest to przez „wielkich ludzi”, którzy mówią „tadachini eikyō wa nai sō desu yo” („podobno nie ma to natychmiastowego wpływu”), jego reakcja jest gwałtowna. „Īkagen na sekai ni ōgoe de kamitsui ta. “uso da!” tte.” („Warknąłem głośno na ten nieodpowiedzialny świat. „To kłamstwo!””). Ten krzyk „kłamstwo!” jest jego próbą zwrócenia uwagi, zdemaskowania obłudy, ale jednocześnie – w kontekście bajki – może być postrzegany jako kolejne fałszywe wołanie, które w końcu doprowadzi do prawdziwego zagrożenia.

Motyw „kłamstwa” jest centralny i zostaje misternie rozwinięty. Narrator nie potrafi zaakceptować siebie („boku wa konna boku jishin o marude kōtei deki nai kara”), co prowadzi do poczucia izolacji. Choć inni śmieją się z niego, „ty” (być może wspomniana na początku postać, ale także metafora dla empatii) płacze obok niego. Refren „‘ōkami ga kuru yo’ taberarechau zo hitsuji mo boku mo kimi mo machi mo” („‘Wilk nadchodzi!’ Zostaniemy pożarci, zarówno owce, ja, ty, jak i całe miasto”) staje się alarmem, który narrator czuje się zmuszony powtarzać. Nie jest to jednak proste kłamstwo mające na celu zabawę. Jak sam wyjaśnia: „Uso o tsui ta wake ja nai “mainasu” ni, kō “mainasu” o kakeru yō ni “uso” ni “uso” kake ta no desu genjitsu wa fikushon yori mo isasaka insan desu kara” („To nie tak, że skłamałem. Pomnożyłem „kłamstwo” przez „kłamstwo”, jak mnoży się „minus” przez „minus”, ponieważ rzeczywistość jest nieco bardziej makabryczna niż fikcja”). Ten fragment sugeruje, że narrator używa kłamstwa, by zwrócić uwagę na głębszą, bardziej przerażającą prawdę, którą społeczeństwo ignoruje lub przed którą ucieka. Jego „kłamstwa” są w istocie zniekształconą, hiperboliczną formą prawdy, mającą na celu wstrząśnięcie otoczeniem.

Kiedy „wilk” (lub „coś bardziej bezkresnego niż wilk”) w końcu przybywa i pożera miasto, reakcja jest paniczna i egoistyczna: „minna minna kessō kaete totsuzen nigedashichatte sa” („wszyscy zmienili wyraz twarzy i nagle uciekli”). Nawet „ty” znika. Narrator, mimo że „rozumiał” konsekwencje, odczuwa ogromny ból, stawiając pytanie: „boku wa nande konna ā kurushii no?” („dlaczego tak bardzo cierpię?”). To ukazuje tragedię Kasandry – wiedzy o nadchodzącej zagładzie, w którą nikt nie wierzy, a która staje się bolesną rzeczywistością.

Zakończenie piosenki jest szczególnie enigmatyczne i poruszające. Kiedy „ty” zakłada mu „niezdarną obrożę” i przeprasza („‘gikochi nakutte gomen ne.’ tte / bukakkō na kubiwa o “kake ta” kimi wa boku ni ayamacchatte”), może to symbolizować próbę zaopiekowania się nim lub, paradoksalnie, dalsze krępowanie go przez kogoś, kto próbuje go „naprawić” lub uspokoić. Ostatnie wersy refrenu, „boku ra sai goma de o okami datta nē” („Okazuje się, że wszyscy byliśmy wilkami do samego końca, co nie?”), całkowicie zmieniają perspektywę. Sugerują, że zagrożenie nie pochodziło z zewnątrz, lecz leżało w samej naturze ludzi, w ich obojętności, egoizmie i skłonności do ucieczki. Narrator, który wołał „wilk!”, sam staje się częścią tego „wilka”, a może nawet stwórcą własnego fatum przez swoje „kłamstwa-prawdy”.

Piosenka kończy się tym samym odrzuceniem „ciepłych policzków” i zaskakującym wyznaniem: „boku ga kimi ni tsui ta saisho de saigo no uso” („To było moje pierwsze i ostatnie kłamstwo, jakie ci powiedziałem”). To zdanie rzuca nowe światło na całą historię. Czy to, że „nienawidzi” jej bliskości, było kłamstwem? A może wszystkie jego ostrzeżenia były w rzeczywistości wołaniem o uwagę, desperacką próbą nawiązania prawdziwej więzi w świecie, który wydaje się głuchy? To ostatnie kłamstwo, paradoksalnie, może być najbardziej szczerym wyznaniem jego prawdziwych uczuć i skrywanego cierpienia. Utwór „A Soliloquy of The Boy who Cried Wolf” jest głęboką refleksją nad złożonością ludzkich relacji, manipulacją prawdą i konsekwencjami ignorancji w obliczu nadchodzącego kryzysu.