„My Man on Willpower” Sabriny Carpenter to pełna humoru i jednocześnie rozdzierająca serce interpretacja zjawiska, gdy partner, który kiedyś był obsesyjnie oddany, nagle staje się zdystansowany i skupiony na samokontroli. Piosenka, pochodząca z siódmego albumu studyjnego artystki, Man's Best Friend, wydanego 29 sierpnia 2025 roku, jest doskonałym przykładem umiejętności Carpenter do łączenia dowcipu z głęboką emocjonalną refleksją.

Tekst rozpoczyna się od wspomnienia idealnego, wręcz nachalnego partnera: „He's clingy, he's loving, he always initiates / Calling and touching, it feels like just yesterday / He wanted all four of my personalities” (Był czepialski, kochający, zawsze wychodził z inicjatywą / Dzwonił i dotykał, czuję się, jakby to było wczoraj / Chciał wszystkich moich czterech osobowości). To natychmiastowe zestawienie z obecnym stanem, gdzie narratorka już go nie rozpoznaje, tworzy wyraźny kontrast. Zmienił się w „strangera” (obcego), który leży w łóżku obok niej, szeroko otwartymi oczami rozmyślając o życiu bez niej. Pojawia się pytanie, czy może go „zwrócić” i odzyskać wersję, którą lubiła, nazywając obecną „bullshit, baby” (bzdurą, kochanie).

Centralnym punktem piosenki jest refren, który oddaje całą konsternację narratorki: „My man on his willpower is something I don't understand / He fell in love with self-restraint and now it's getting out of hand” (Mój mężczyzna na swojej sile woli to coś, czego nie rozumiem / Zakochał się w samokontroli i teraz to wymyka się spod kontroli). Sabrina z przymrużeniem oka opisuje, jak partner był dosłownie nią obsesyjnie zauroczony, a teraz ona czuje się „najmniej pożądaną dziewczyną na świecie”. To zabawne, ale i smutne odwrócenie ról, gdzie jego nowo odkryta dyscyplina jest skierowana przeciwko ich intymności.

W drugiej zwrotce problem staje się jeszcze bardziej namacalny. Mężczyzna jest „busy, he's working, he doesn't have time for me” (zajęty, pracuje, nie ma dla niej czasu). Nawet jej „slutty pajamas not tempting him in the least” (rozpustne piżamy nie kuszą go ani trochę). Narratorka kwestionuje tę sytuację, nazywając ją „fucked-up romantic, dark comedy” (pieprzoną romantyczną, czarną komedią), która stała się jej koszmarem. Przyznaje, że on jest w „big journey to find / A little sense of life and his sense of purpose” (w wielkiej podróży, aby odnaleźć / Trochę sensu życia i swojego celu), ale nie rozumie, dlaczego dzieje się to kosztem ich relacji. Jej desperackie wezwanie „I'm right here (Right here) / I'm waving (Hello) / The joke can be over now / You're so silly, baby” (Jestem tu (tu) / Macham (cześć) / Żart może się już skończyć / Jesteś taki głupiutki, kochanie) podkreśla jej frustrację i poczucie ignorowania.

Mostek pogłębia ironię, ukazując paradoks: „My man's in touch with his emotions / My man won't touch me with a twenty-foot pole” (Mój mężczyzna jest w kontakcie ze swoimi emocjami / Mój mężczyzna nie dotknie mnie kijem o długości dwudziestu stóp). Odsunął się, zapomniał o swoim oddaniu, a narratorka pozostaje z pytaniem: „Where he's gone? God only knows” (Gdzie on poszedł? Tylko Bóg wie).

Piosenka, która łączy elementy Eurodisco z country i klaskaniem, porównywana jest do stylu ABBA, a otwierają ją syntezatory à la Depeche Mode. Sabrina Carpenter współtworzyła ją z Amy Allen, Jackiem Antonoffem i Johnem Ryanem, a także była współproducentką utworu. Jak donosi „Billboard”, Jason Lipshutz uznał „My Man on Willpower” za ósmą najlepszą piosenkę z albumu „Man's Best Friend”, doceniając, jak Carpenter „równoważy śpiew i dowcipy z finezją, nigdy nie przechylając piosenki zbytnio w stronę komedii, by zdradzić prawdziwe emocje u jej podstaw”. Sama Sabrina Carpenter opisała album „Man's Best Friend” jako „prawdziwą imprezę z powodu złamanego serca, celebrację rozczarowania”. Chociaż fani spekulują, że piosenka może być o jej byłym chłopaku, Barrym Keoghanie, Carpenter w wywiadzie dla CBS Mornings 29 sierpnia 2025 roku odmówiła potwierdzenia lub zaprzeczenia inspiracji z życia, stwierdzając, że „ludziom jest zabawniej wyobrażać sobie tę osobę w głowie niż osobę, którą ja sobie wyobrażam”. Potwierdziła jednak, że cały album jest autobiograficzny i pochodzi z „czystej inspiracji”, czyli z prawdziwego gniewu i rozczarowania. Piosenka oddaje uczucie zagubienia i rozgoryczenia, gdy miłosny partner, zamiast pielęgnować związek, nieoczekiwanie kieruje swoją energię w stronę samorealizacji i samodoskonalenia, zostawiając narratora w poczuciu bycia odrzuconym i niepożądanym.