"Piss Factory" Patti Smith to nie tylko piosenka, ale surowy, poetycki manifest młodzieńczego buntu i niezłomnej aspiracji, który wyrósł z osobistych doświadczeń artystki. Utwór, wydany jako strona B jej debiutanckiego singla "Hey Joe" w 1974 roku, jest kroniką lata spędzonego w fabryce zabawek lub wózków dziecięcych w South Jersey, kiedy Smith miała zaledwie szesnaście lat. To doświadczenie, choć krótkie, było "straszne" i ukształtowało jej artystyczną tożsamość.

Narracja rozpoczyna się od ponurego obrazu "piss factory" – miejsca dusznego, monotonnego, gdzie inspektowanie rur za trzydzieści sześć dolarów tygodniowo to jedyna droga do "wypłaty, Jack". To gorąco, "jak na Saharze", grożące omdleniem, staje się metaforą opresyjnej rzeczywistości. Bohaterka odczuwa głęboką alienację od współpracownic, które postrzega jako "zbyt wdzięczne", by dostrzec swoje upodlenie, "zbyt cholernie wdzięczne za tę pracę", by zrozumieć, że są "rucha**e w dupę". Opisuje je w sposób bezlitosny, jako pozbawione "zębów, dziąseł czy czaszki", co podkreśla ich zrezygnowanie i brak indywidualności w obliczu monotonii. Sama Smith, mimo że określa siebie jako "moralną uczennicę, pracowitą duszę", czuła się inna, miała w sobie coś, co nazywa "pożądaniem" – coś do ukrycia.

Kluczowym momentem jest konfrontacja z brygadzistą, który strofuje ją za zbyt szybkie wykonywanie pracy, naruszanie normy, mówiąc: "Hey sister, you just movin' too fast / You screwin' up the quota". Ta scena doskonale oddaje opór systemu wobec jednostki, która odmawia dostosowania się do narzuconego rytmu. Bohaterka, połykając Romilar i nabierając odwagi, rzuca wyzwanie koleżance "Dot Hook", twierdząc, że "nie ma znaczenia, czy pracuję szybko czy wolno, zawsze będzie więcej pracy po". Dot Hook, "prawdziwa katoliczka", symbolizuje tutaj konformizm i opresję, grożąc przemocą za niezastosowanie się do zasad.

W tym klaustrofobicznym środowisku, gdzie brakuje "okna", jedyną ucieczką jest porthole w tynku, przez który widać klasztor i siostry zakonne. Paradoksalnie, to one, choć zamknięte, wydają się "całkiem cholernie wolne", nie musząc szlifować rąk o "gorącą stal". Odraza do "potu położnej Dot Hook" kontrastuje z tęsknotą za zapachem chłopców, "róż i amoniaku", za ich "zwisającymi liliami penisami" i "zakazanym ostrym zapachem". To wyraz głębokiej tęsknoty za wolnością, erotyką i życiem, które fabryka próbuje stłamsić.

Mimo że Smith mówi, że "Piss Factory" nie miała reprezentować "punk-rockowego punktu widzenia", a raczej fakt, że "wszyscy mamy wybór", utwór stał się proto-punkowym hymnem niezadowolenia. Powstał jako wiersz, który Smith napisała o swoim czasie w fabryce, wyrażając pewność, że to doświadczenie nie zabije jej ambicji. W wywiadzie Smith wspominała, że wiele osób w fabryce było "szczęśliwych, będąc jak bydło" i nigdy nie buntowało się przeciwko strasznym warunkom. Jej własna odmowa "zemdlenia" czy "upadku" jest aktem heroizmu w obliczu monotonii, która "dopadła mnie".

Kulminacja następuje, gdy bohaterka stwierdza, że ona i Dot Hook mogą wyglądać tak samo, pocąc się "w 110 stopniach", ale ona ma "coś do ukrycia tutaj zwanego pożądaniem". To pożądanie staje się paliwem dla jej ostatecznej, proroczej deklaracji: "I will get out of here". Postanawia wsiąść w pociąg do Nowego Jorku, "być kimś", "być wielką gwiazdą" i "nigdy nie wrócić", by "nie spłonąć w tej fabryce sikaczy". "Piss Factory" to więc nie tylko opowieść o ucieczce z pracy, ale przede wszystkim o narodzinach artystki, która odrzuca ustalone normy i śmiało podąża za wewnętrznym głosem pragnienia, symbolizującym wolność i twórczą siłę. To samoistna przepowiednia, która spełniła się w życiu Patti Smith, prowadząc ją z fabryki do bohemy Nowego Jorku, gdzie zrealizowała swoje artystyczne marzenia. Sam Robert Mapplethorpe, wieloletni partner i przyjaciel artystki, sfinansował nagranie tego debiutanckiego singla, co podkreśla jego znaczenie jako kamienia milowego w karierze Smith. Nagranie odbyło się w Electric Lady Studios 5 czerwca 1974 roku, z Lennym Kaye'em jako producentem i Richardem Sohlem na pianinie, w zaledwie 15 minut po nagraniu "Hey Joe". Jak ujął to jeden z krytyków, to "modlitwa rock'n'rollowa i spełniona samoistnie przepowiednia".