Piosenka Rihanny "Love on the Brain" to surowa, visceralna eksploracja toksycznego, uzależniającego romansu, gdzie granica między przyjemnością a bólem jest niepokojąco zatarta. Utwór, który pojawił się na jej ósmym albumie studyjnym Anti z 2016 roku, od razu wyróżnia się swoim retro-soul'owym brzmieniem i potężnym wokalem, czerpiąc inspiracje z klasycznych ballad Etty James czy Amy Winehouse. Sam tekst jednak zagłębia się w znacznie mroczniejsze rejony psychiki, ukazując skomplikowany portret miłości, która jest zarówno destrukcyjna, jak i nieodparta.

Tekst rozpoczyna się od poczucia zagubienia i desperacji: „And you got me like, oh / What you want from me?”. Sugeruje to sytuację, w której artystka czuje się manipulowana lub niezrozumiana, próbując bezskutecznie zdobyć serce partnera: „And I tried to buy your pretty heart, but the price too high”. To natychmiastowo wprowadza motyw nierównowagi sił i emocjonalnego wyczerpania. Najbardziej uderzające w początkowych zwrotkach jest jednak linia: „You love when I fall apart / So you can put me together and throw me against the wall”. To mocna metafora cyklicznej przemocy emocjonalnej, gdzie partner czerpie przyjemność z destrukcji i odbudowywania ofiary, aby ponownie ją zranić.

Refren i zwrotki "Must be love on the brain / That's got me feeling this way" stanowią centralny motyw utworu, podkreślając, że ta forma miłości jest tak wszechogarniająca, że niemal biologiczna, przejęła kontrolę nad umysłem artystki. Miłość staje się rodzajem choroby, obsesji, która usprawiedliwia ból. Kulminacyjnym punktem, który wywołał wiele dyskusji, jest wers: „It beats me black and blue, but it fucks me so good / And I can't get enough”. Ta linia bez ogródek wyraża paradoks toksycznego związku – fizyczne i emocjonalne cierpienie ("beats me black and blue") jest nierozerwalnie związane z intensywną przyjemnością ("fucks me so good"). Jest to brutalne, ale szczere przedstawienie masochistycznej dynamiki, w której intensywność, nawet jeśli negatywna, staje się pociągająca i uzależniająca. Rihanna śpiewa o tym, że nie potrafi się od tego uwolnić, co sugeruje głębokie uzależnienie emocjonalne. W jednym z wywiadów jeden z autorów piosenki, Joseph Angel, opisał utwór jako przedstawiający "miłość, która jest tak silna i tak wciągająca, że staje się jak narkotyk".

W tekście pojawia się również poczucie beznadziejności i zależności: „And it keeps cursing my name / No matter what I do, I'm no good without you”. Artystka czuje się przeklęta przez ten związek, a jej poczucie własnej wartości jest nadszarpnięte do tego stopnia, że nie widzi sensu istnienia bez partnera. Desperacka prośba „Don't you stop loving me / Don't quit loving me / Just start loving me” dodatkowo podkreśla jej błaganie o jakąkolwiek formę uczucia, nawet jeśli jest ono niezdrowe.

Momentem buntu jest linia: „I'm tired of being played like a violin / What do I gotta do to get in your motherfuckin' heart?”. Tutaj słychać wyraźną frustrację i zmęczenie manipulacją ("played like a violin"). Użycie wulgaryzmu ("motherfuckin' heart") świadczy o ostatecznej desperacji i pragnieniu prawdziwej, głębokiej relacji, a nie tylko bycia zabawką w rękach partnera. Ten moment ukazuje przejście od biernego cierpienia do aktywnego kwestionowania sytuacji.

Love on the Brain jest piosenką o miłości w jej najbardziej skomplikowanej i mrocznej formie – miłości, która boli, ale jednocześnie przynosi rodzaj intensywnej satysfakcji, której nie można się oprzeć. To oda do ciemnej strony romantycznego uzależnienia, gdzie ból i przyjemność są nierozerwalnie splecione, a artystka, pomimo świadomości destrukcji, nie potrafi się od tego uwolnić. Utwór ten umocnił Rihannę jako artystkę, która nie boi się poruszać trudnych tematów w sposób szczery i prowokujący, co czyni go jednym z najbardziej zapadających w pamięć momentów na albumie Anti.