Rytmiczna wokaliza „Bum bum be-dum bum bum be-dum bum” od samego początku utworu „Disturbia” tworzy niespokojny, niemal hipnotyczny nastrój, sugerując umysł uwięziony w pętli niepokoju, zanim bezpośrednie, pilne pytania: „What's wrong with me? Why do I feel like this? I'm going crazy now” wprowadzają słuchacza w sedno tematu piosenki. Rihanna w wywiadach podkreślała, że „Disturbia” nie opowiada o konkretnym osobistym doświadczeniu, lecz stanowi uniwersalne badanie udręki psychicznej, niepokoju i dezorientacji, z którymi, jak chciała, publiczność mogłaby się utożsamiać.

Zwrotki rozwijają to uczucie wewnętrznej walki i paraliżu. Wersy takie jak „No more gas in the rig, Can't even get it started” sugestywnie oddają poczucie bycia uwięzionym, niezdolnym do pójścia naprzód lub znalezienia motywacji, być może jako metafora wyniszczających skutków depresji lub skrajnego niepokoju. Niemożność komunikacji – „Nothing heard, nothing said, Can't even speak about it” – podkreśla izolujący charakter tych stanów psychicznych. To uczucie przytłoczenia, gdzie „All my life on my head, Don't wanna think about it”, ciężar myśli staje się nieznośny, doprowadzając do szaleństwa.

Pre-chorus przedstawia zdradziecką naturę tej „disturbii” jako siły zewnętrznej, a jednak wewnętrznej: „It's a thief in the night to come and grab you, It can creep up inside you and consume you, A disease of the mind, It can control you”. To uosobienie cierpienia psychicznego jako „złodzieja” i „choroby” uwypukla jego zwodniczą i pochłaniającą moc, sprawiając, że wydaje się ono odrębnym bytem, a jednak głęboko zakorzenionym w sobie. Wyrażenie „It's too close for comfort” potęguje niepokojącą bliskość tej wewnętrznej walki.

Refren stanowi sedno przesłania piosenki, przekształcając wewnętrzny chaos w wspólne, niemal teatralne doświadczenie. „Put on your pretty lies, We're in the city of wonder” można interpretować jako komentarz na temat udawania w świecie, który często wymaga perfekcji, być może nawet aluzję do presji przemysłu rozrywkowego lub powierzchownego społeczeństwa. Kolejne ostrzeżenia – „Ain't gonna play nice, Watch out, you might just go under, Better think twice, Your train of thought will be altered” – działają jak przypowieść, sugerując, że ten stan psychiczny może zniekształcić percepcję i prowadzić do utraty siebie. Powtarzające się oświadczenie „Your mind is in disturbia” mocno osadza słuchacza w tym burzliwym krajobrazie psychologicznym. Uderzający oksymoron „It's like the darkness is the light” oddaje zniekształconą rzeczywistość, w której negatywne uczucia maskują się jako prawda, zacierając granice między tym, co rzeczywiste, a tym, co jest manifestacją wewnętrznych zawirowań. Bezpośrednie pytanie „Am I scaring you tonight?” przełamuje czwartą ścianę, włączając słuchacza w niepokojące doświadczenie.

Co ciekawe, „Disturbia” została napisana wspólnie przez Chrisa Browna, Andre Merritta, Briana Kennedy'ego i Roberta Allena. Brown początkowo rozważał ten utwór do własnego albumu, ale uznał, że lepiej pasuje do wokalistki, i dążył do „całkowicie odmiennego i nieco dziwnego” klimatu podczas jego pisania. Rihanna sama odegrała kluczową rolę w jego wydaniu, aktywnie zwracając się do L.A. Reida, ówczesnego szefa Def Jam, aby promować go jako singiel. Reid zauważył to jako kluczowy moment, ukazujący rosnącą kontrolę artystyczną Rihanny i jej bystre zrozumienie tego, co czyni hit. Produkcja utworu przez Briana Kennedy'ego przyczynia się do jego szybkiego taneczno-popowego i elektropopowego brzmienia, charakteryzującego się „iskrzącym” bitem i otwierającym, niczym z horroru, krzykiem, co nadaje mu mroczny, ostry ton.

Druga zwrotka wzmacnia psychologiczną fragmentację: „Faded pictures on the wall, It's like they're talkin' to me” sugeruje halucynacje lub paranoiczne myśli, podczas gdy „Disconnectin' your call, Your phone don't even ring” mówi o głębokiej izolacji i oderwaniu od zewnętrznej rzeczywistości. Desperacka prośba „I gotta get out, Or figure this shit out” podkreśla pilną potrzebę ucieczki lub zrozumienia w obliczu przytłaczającego wewnętrznego chaosu. Powtórzenie „I feel like a monster” w tej części wyraża poczucie wyobcowania i strach przed utratą człowieczeństwa, gdy jest się pochłoniętym tak głębokim cierpieniem psychicznym.

Most, „Release me from this curse I'm in, I'm trying to remain tame, But I'm struggling”, służy jako rozpaczliwe wołanie o wyzwolenie, wyraźne uznanie wewnętrznej walki i ogromnego wysiłku wymaganego do zachowania spokoju w obliczu narastającego szaleństwa. Fragmentaryczne „You can't go, go, go, I think I'm gonna oh, oh, oh” dodatkowo podkreśla utratę kontroli i walkę o wyrażenie przytłaczających doznań.

„Disturbia” znalazła się na reedycji albumu Good Girl Gone Bad: Reloaded, w okresie oznaczającym zmianę kierunku artystycznego Rihanny. Towarzyszący jej teledysk, współreżyserowany przez Rihannę i Anthony'ego Mandlera, wizualnie wzmocnił tematy utworu gotyckimi, inspirowanymi horrorem obrazami, przedstawiając Rihannę w klatkach, otoczoną tarantulami i wykonującą taniec w stylu „Thrillera”. Ten teledysk został uznany za znaczący moment, ponieważ pozwolił Rihannie przedstawić to, „co było w niej”, rzekomo nawet początkowo przestraszając wytwórnię płytową ze względu na jego mroczny i dosadny charakter. Samo określenie „Disturbia”, choć dzieli tytuł z thrillerem z 2007 roku, jest głębiej zakorzenione w połączeniu słów „disturbed” (zaburzony) i „suburbia”, odzwierciedlając stan psychicznego chaosu, a nie bezpośrednią narrację kinową. Ogólnie rzecz biorąc, „Disturbia” Rihanny to potężna, porywająca eksploracja najciemniejszych zakamarków umysłu, rezonująca z każdym, kto zmierzył się z własnymi wewnętrznymi walkami z niepokojem i dezorientacją.