Interpretacja Era Già Tutto Previsto - Riccardo Cocciante

"Era Già Tutto Previsto" Riccardo Cocciante to jeden z najbardziej chwytających za serce i dramatycznych utworów w dorobku włoskiego artysty. Pochodząca z 1975 roku piosenka, której muzykę skomponował sam Cocciante, a tekst napisał Marco Luberti, jest głęboką analizą złamanego serca i poczucia nieuchronności losu. Utwór ten zyskał nowe życie i popularność dzięki filmowi Paolo Sorrentino "Parthenope", gdzie został wykorzystany w scenie tańca, a także w finale, co doprowadziło do jego ponownego boomu na platformach streamingowych blisko pięćdziesiąt lat po premierze.

Tekst piosenki rozwija się niczym kronika przewidywanego nieszczęścia, prowadząc słuchacza przez kolejne etapy bolesnego rozpadu relacji. Już od pierwszych wersów narracja osadza się w konwencji fatalizmu: "Era già tutto previsto" – wszystko było już przewidziane. Podmiot liryczny wspomina moment, gdy ukochana pocałowała go ukradkiem, tańcząc, podczas gdy jej ówczesny partner (który, jak sugeruje utwór, mógł być on sam lub inny mężczyzna) opowiadał przyjaciołom o jej zaletach. To pozornie niewinne, skrywane uczucie, w którym kobieta szeptała "nie kocham go, nie kocham go", już wtedy było dla narratora zwiastunem przyszłego cierpienia. Ten początkowy akt zdrady jest kluczowy, ponieważ od samego początku miłość bohatera jest naznaczona świadomością, że opiera się na niestabilnym gruncie.

Druga zwrotka przenosi nas w teraźniejszość – lub, w perspektywie podmiotu lirycznego, w kolejny etap przewidzianego scenariusza. On już wtedy wiedział, że nadejdzie dzień, w którym usłyszy te słowa o końcu szczęścia, o jego "zbyt dobrej" naturze i o tym, że dla niej potrzeba "mężczyzny, który potrafiłby ją zaspokoić". Kobieta pragnie brać, a nie tylko dawać w miłości, co ujawnia jej egoistyczną naturę i niemożność pełnego zaangażowania. W tym fragmencie Cocciante, swoją szorstką, pełną patosu barwą głosu, doskonale oddaje narastającą rozpacz i poczucie upokorzenia bohatera. Pyta retorycznie: "ale jaką miłość?", kwestionując sens relacji, która opiera się na tak jednostronnych oczekiwaniach.

W ostatniej zwrotce wizja staje się kompletna. Narrator przewidział nawet to, kogo ona wybierze i "uśmiech, który mu poświęca", gdy ten zabiera ją sprzed jego oczu. Przewidział, że zostanie sam w swoim domu, rzuci się na łóżko i przytuli poduszkę należącą do niej. Jedyne, czego nie był w stanie przewidzieć, to intensywność bólu, który go ogarnął, aż do granic, gdzie "chciałby umrzeć". Ta dramatyczna konkluzja podkreśla ironię losu: choć umysł protagonisty przewidział każdy krok rozpadu, serce nie było w stanie przygotować się na ostateczny cios i towarzyszącą mu pustkę. Piosenka staje się hymnem zdruzgotanego mężczyzny, świadomej ofiary z góry ustalonego losu, ale całkowicie bezsilnej, niezdolnej do reakcji. Melodia, rozwijająca się z hipnotycznym, rytmicznym zacięciem, w połączeniu z intensywnością głosu Cocciante, wzmacnia poczucie osobistej tragedii.

"Era Già Tutto Previsto" jest często porównywana do innych piosenek Cocciante'a z tego okresu, takich jak "Bella senz'anima" czy "Quando finisce un amore", ze względu na ich wspólną tematykę miłosnych cierpień, ale niektórzy krytycy uważają, że ten utwór osiąga apogeum złości i rozpaczy. Piosenka, wydana na albumie "L'alba" w 1975 roku, stała się z czasem jednym z najbardziej rozpoznawalnych i cenionych dzieł artysty, uwielbianym za emocjonalną intensywność i surową poetykę opowiadania o miłości, która rozsypuje się bez nadziei na odkupienie. Jej ponadczasowość i uniwersalność przesłania sprawiają, że nawet po dekadach trafia do kolejnych pokoleń słuchaczy, stając się "ścieżką dźwiękową naszego życia". Sam Riccardo Cocciante wyraził wdzięczność Paolo Sorrentino za nadanie utworowi "nowego światła" i podkreślił, jak bardzo kino i muzyka wzajemnie się uzupełniają. W maju 2025 roku, podczas gali David di Donatello, Cocciante, wykonując tę piosenkę na żywo, pomylił słowa, co świadczyło o silnych emocjach związanych z utworem, mimo upływu lat. Artysta przeprosił i zaczął od nowa, co spotkało się z owacją publiczności. To wydarzenie tylko potwierdziło, jak głęboko ta kompozycja jest zakorzeniona w jego twórczości i jak silnie rezonuje z emocjami słuchaczy.