Interpretacja Under pressure - Queen

„Under Pressure” to ikoniczny utwór, który narodził się z nieoczekiwanej i intensywnej współpracy dwóch gigantów rocka: Queen i Davida Bowiego. To spotkanie miało miejsce w 1981 roku w Mountain Studios w Montreux w Szwajcarii, gdzie Queen pracowało nad albumem „Hot Space”, a Bowie przebywał w okolicy. Początkowo Bowie miał nagrać jedynie partie wokalne do innej piosenki Queen, „Cool Cat”, ale ostatecznie nie był zadowolony z efektu, co doprowadziło do usunięcia jego wokalu z finalnej wersji. Zamiast tego, narodziło się coś zupełnie nowego – spontaniczna sesja jamowa, podczas której artyści zaczęli tworzyć „Under Pressure”.

Utwór wyrósł z niedokończonej piosenki Queen o roboczym tytule „Feel Like”. Kluczowy, natychmiast rozpoznawalny siedmionutowy riff basowy, stał się fundamentem kompozycji i został stworzony przez Johna Deacona. Ciekawostką jest, że po przerwie na pizzę, Deacon zapomniał ten riff, ale na szczęście Roger Taylor pamiętał go i ocalił przed zapomnieniem. Proces twórczy, choć prawdziwie wspólny, naznaczony był również napięciem i zderzeniem silnych osobowości, zwłaszcza między Freddiem Mercurym a Davidem Bowiem. Brian May wspominał, że Bowie „przejął kontrolę nad tekstem piosenki”. Bowie zaproponował również awangardową metodę tworzenia wokali, gdzie każdy artysta improwizował swoje partie, śpiewając pierwsze rzeczy, które przyszły mu na myśl, co dało utworu jego charakterystyczne „scatowanie”. Początkowo utwór nosił tytuł „People on Streets”, co odzwierciedlało jego wczesne partie liryczne.

Tekst piosenki porusza temat wszechogarniającej presji, która „naciska na mnie, naciska na ciebie, nikt o nią nie prosi”. Opisuje ona destrukcyjne konsekwencje tej presji: „która pali budynek, rozbija rodzinę na dwie części, wyrzuca ludzi na ulicę”. To nie tylko zewnętrzny ucisk, ale także wewnętrzne „przerażenie świadomością, czym jest ten świat”, obserwowanie „dobrych przyjaciół krzyczących ‘wypuśćcie mnie!’”. Wokalne partie Mercury'ego i Bowiego wspaniale oddają to poczucie niepokoju i egzystencjalnego trudu. Podczas gdy Bowie często przyjmuje bardziej zrezygnowany ton, Mercury w swojej interpretacji, pełnej pasji, zaczyna nawoływać do miłości.

W późniejszej części utworu pojawia się pytanie: „Czy nie możemy dać sobie jeszcze jednej szansy? Dlaczego nie możemy dać miłości tej jednej szansy?”. Ta powtarzana prośba o „miłość, miłość, miłość” jest poruszającym kontrapunktem dla opisywanej wcześniej rozpaczy. Bowie zdaje się odpowiadać, że „miłość to takie staromodne słowo”. Jednak jednocześnie to właśnie miłość „ośmiela cię do troski o ludzi na krawędzi nocy” i „ośmiela cię do zmiany naszego sposobu dbania o samych siebie”. Piosenka kończy się potężnym stwierdzeniem: „To nasz ostatni taniec, to my pod presją”, sugerując, że w obliczu wszechobecnego ciężaru, jedyną nadzieją na przetrwanie i poprawę jest właśnie empatia i miłość, mimo że są one trudne i często niedoceniane.

„Under Pressure” szybko stało się hitem, osiągając pierwsze miejsce na brytyjskich listach przebojów w 1981 roku. Zostało opisane jako „potworny utwór rockowy” i „niesamowicie potężna i wzruszająca piosenka pop”. Dowodem na jego trwały wpływ jest nie tylko obecność na listach „największych piosenek wszech czasów”, ale także słynny sampling basowego riffu przez Vanilla Ice w utworze „Ice Ice Baby”, co doprowadziło do sporu sądowego i ostatecznie przyznania Queen i Bowiemu praw autorskich do sampla. Wzajemny szacunek artystów, mimo twórczych sporów, był widoczny, kiedy David Bowie wykonał ten utwór z Annie Lennox na koncercie ku pamięci Freddiego Mercury’ego w 1992 roku. Piosenka pozostaje przejmującym hymnem o ludzkiej kondycji, o trudach życia pod nieustanną presją i o potędze miłości jako antidotum na globalny lęk.