Interpretacja White Queen (As It Began) - Queen

"White Queen (As It Began)" to utwór niezwykle poetycki i oniryczny, pochodzący z albumu Queen II z 1974 roku, będący dziełem gitarzysty Briana Maya. Subtelnie zatytułowany "As It Began" ("Jak się zaczęło"), stanowi podróż w świat średniowiecznych, mistycznych wyobrażeń, opowiadając historię spotkania z tytułową Białą Królową. Piosenka osadzona jest w nastrojowym, niemal baśniowym klimacie, który idealnie pasuje do koncepcji albumu Queen II, podzielonego na "Białą" i "Czarną" stronę, mające odzwierciedlać światło i cień w kompozycjach autorstwa odpowiednio Briana Maya i Freddiego Mercury'ego.

Inspiracje do powstania tego utworu są fascynujące. Brian May napisał tę piosenkę już w 1968 roku, jeszcze zanim powstał zespół Queen, będąc studentem Imperial College. Jak sam wyjaśnił w wywiadach, na pomysł utworu wpadł podczas czytania książki Roberta Gravesa „The White Goddess” (Biała Bogini), która traktuje o figurze kobiety w sztuce, przedstawianej jako dziewica, matka lub królowa. Dodatkowo, utwór ma dla Maya osobiste znaczenie; zainspirowała go pewna studentka biologii, którą darzył uczuciem i uważał za ideał "perfekcyjnej kobiety". May wspominał: "Pamiętam, że byłem całkowicie zakochany w tej dziewczynie z biologii i nigdy z nią nie rozmawiałem... Odważono mnie, żeby ją zaprosić, i została moją przyjaciółką na całe życie. To bardzo dziwne...". To ujawnia warstwę niespełnionej miłości i nieśmiałości, która przenika tekst piosenki.

Tekst utworu to monolog podmiotu lirycznego, który przedstawia Białą Królową jako istotę niemal eteryczną, nieosiągalną. Jej "smutne oczy, ciemne oczy" otwierają opowieść, natychmiast wprowadzając melancholijny ton. Podmiot liryczny czuje jej obecność ("Na taką bezdechową noc, jak ta / Na moim czole najlżejszy pocałunek"), mimo że fizycznie jest sam ("Szedłem sam"). Opis "Białej Królowej" z "gwiazdami miłości we włosach" sugeruje jej boskość i czystość, ale jednocześnie dystans. Wyrażenia takie jak "Potrzebując niesłyszana, błagając o jedno słowo" oraz "Tak smutne moje oczy, ona nie może widzieć" podkreślają poczucie niemożności nawiązania prawdziwego kontaktu lub bycia niezrozumianym. To wewnętrzne pragnienie i walka z własną nieśmiałością, którą Brian May sam przyznał, wplecione są w narrację utworu.

Piosenka cechuje się kontrastującymi sekcjami akustycznymi i ciężko-metalowymi, co było charakterystyczne dla wczesnego brzmienia Queen. May wykorzystał w niej swoją gitarę akustyczną Hairfred, którą zmodyfikował tak, aby struny wydawały brzęczący efekt sitaru, co nadaje utworowi unikalne, mistyczne brzmienie. Wersja studyjna utworu jest hipnotyzująca, ale wersje koncertowe, często zawierające dłuższą instrumentalną partię z Freddiem Mercurym na fortepianie, były ulubione przez fanów w latach 70.. Freddie Mercury z niezwykłą wrażliwością interpretował ten utwór, co przekształciło opowieść Maya w coś jeszcze bardziej poruszającego.

Mimo że na albumie pojawia się również "The March of the Black Queen" autorstwa Freddiego Mercury'ego, utwory te nie są bezpośrednio powiązane fabularnie, choć niektórzy fani doszukują się w nich motywu walki dobra ze złem. Istnieją też spekulacje, że zarówno "White Queen", jak i "The March of the Black Queen" mogły zainspirować Freddiego Mercury'ego do nazwania zespołu "Queen".

Refreniczne "So sad her eyes / As it began" oraz finałowe "Dear friend goodbye / No tears in my eyes / So sad it ends / As it began" zamykają utwór w kręgu nostalgii i niespełnienia. Podmiot liryczny wie, że jego uczucia nie zostaną odwzajemnione, a jego los, pomimo długiego oczekiwania ("It’s for evermore that I wait"), pozostanie niezmieniony, kończąc się tak, jak się zaczął – w smutku i ciszy. To arcydzieło Briana Maya, z wokalem Freddiego Mercury'ego, pozostaje jednym z najbardziej niedocenianych, a jednocześnie najgłębiej emocjonalnych utworów w dorobku Queen, ukazując wrażliwość i artystyczną dojrzałość zespołu na początkowym etapie kariery.