„National Geographic” PRO8L3Mu to utwór z albumu Widmo wydanego 1 marca 2019 roku, choć sama piosenka jest często kojarzona także z wcześniejszym mixtape'em Ground Zero z 2018 roku, za który zespół otrzymał Fryderyka w kategorii „Album Roku Hip Hop”. Kompozycja ta stanowi esencję twórczości duetu, przenosząc słuchacza w mroczny i cyniczny świat, obserwowany oczami rapera Oskara. Jak podkreśla portal Groove.pl, to swego rodzaju „dokument” zabierający nas w podróż po świecie widzianym oczyma Oskara. To pełen brudu i cynizmu kawałek, znakomicie wpasowujący się w to, do czego przyzwyczaili nas panowie z PRO8L3Mu. Tytułowy National Geographic symbolizuje tu bezlitosną, niemal naukową obserwację otaczającej rzeczywistości, pozbawioną upiększeń i filtrów, niczym kadry z brutalnego reportażu.

Utwór otwiera i zamyka powtarzający się refren, który staje się mantrą rezygnacji i gorzkiej refleksji: „Gdy patrzę na auta to widzę rozjebany hajs / Gdy patrzę na błędy - widzę mnie / Gdy patrzę na miasto to widzę alkoholizm tam / Gdy patrzę na przyszłość - widzę źle”. Te cztery wersy doskonale oddają dekadencję i pesymizm podmiotu lirycznego. Droga auta to nie postęp czy cel, lecz jedynie rozjebany hajs, symbol marnotrawstwa i powierzchowności. Błędy, zamiast być lekcją, prowadzą do introspekcji i uświadomienia sobie własnego upadku (widzę mnie). Miasto jawi się jako siedlisko problemów społecznych, z alkoholizmem na czele, a przyszłość maluje się w czarnych barwach (widzę źle).

Oskar w swoich wersach nie widzi równie często, co widzi. Ten kontrast jest kluczowy dla interpretacji. Widzi jak kradną, ale nie widzi jak płacą, co może odnosić się do ukrytych kosztów sukcesu, nieuczciwości lub po prostu ignorowania konsekwencji. Widzi farmazon, gdy mijam się z prawdą, co wskazuje na wszechobecną fałsz i iluzję. Obserwuje ludzi pnących się do góry, jednocześnie dostrzegając ich drogę na dno, co jest komentarzem na temat efemeryczności sukcesu i nieuniknionej moralnej degradacji w pogoni za nim.

Tekst to strumień świadomości, pełen migawek z miejskiego życia: nagość, wczesne poranki, hazard (daj kartę), imprezy (whisky na cycki), print screen dziwki. Pojawiają się tu również motywy autodestrukcji i kryzysu: widzę jak tracisz lejce, widzę BMW na barierce, a także odniesienia do problemów zdrowotnych i uzależnień: mordeczkę po zaszyciu, ziomala w psychiatryku, ectasy i pękające życia jak crack na palniku. To wszystko składa się na obraz rozpadu, zarówno osobistego, jak i społecznego. Zaskakującym elementem w tym nurcie jest wzmianka Oskara z wywiadu dla Noizz.pl, w którym Steez określił bit do "National Geographic" jako jeden z nielicznych durowych, który i tak jest smutny. Ten drobny szczegół dodaje piosence jeszcze głębszego wymiaru – nawet pozornie jaśniejsza melodia nie jest w stanie zagłuszyć wszechogarniającego smutku i beznadziei.

W dalszej części utworu pojawiają się kolejne wizje beznadziei: miałem nie palić, a wypalam karton, miałem się pochwalić, widzę, że nie warto. Oskar dostrzega łatwość, z jaką wpada w hardcore, widzi wady i camo (kamuflaż) bliskiej osoby, dochodząc do wniosku, że samo widzenie staje się wadą. To paradoks świadomości – im więcej widzi, tym bardziej jest obciążony brutalnością i fałszem świata. Finalnie, sam podmiot liryczny staje się więźniem tej rzeczywistości, mimo że nie trzeba być zamkniętym. Metafora requiem i poczucie pisania o śmierci, mimo niezrozumienia znaczenia, podkreślają alienację i zagubienie. Końcowe wersy, Ten stracił, żeby ten mógł trafić / National Geographic, zamykają klamrą całą opowieść. Sugerują, że cała ta niszczycielska obserwacja ma sens jedynie jako materiał do dokumentowania, jako relacja z upadku, gdzie czyjaś strata staje się obiektem czyjejś uwagi – niczym na kartach magazynu National Geographic, dokumentującego egzotyczne, lecz często brutalne, realia. To gorzka refleksja nad ludzkim losem, gdzie osobiste dramaty stają się jedynie materiałem do obserwacji. Utwór ten to platynowa płyta.