Interpretacja Subdivisions - Rush

„Subdivisions” Rush to utwór, który z miejsca stał się hymnem dla outsiderów i nieprzystosowanych, wyrażając uniwersalne doświadczenie dorastania w środowisku, które ceni sobie konformizm ponad indywidualność. Wydany w 1982 roku jako drugi singiel z albumu „Signals”, utwór ten stanowił przełom w twórczości zespołu pod wieloma względami. Neil Peart, autor tekstów, tym razem odrzucił fantastyczne i kosmiczne motywy na rzecz bardziej ugruntowanej i osobistej tematyki: dorastania na przedmieściach. Sam Peart opisał piosenkę jako „eksplorację środowiska, z którego wszyscy (i prawdopodobnie większość naszej publiczności) pochodzimy”. Według niego, „Subdivisions” było dla wielu ludzi hymnem osób dorastających w takich okolicznościach, co uświadomiło mu, że najbardziej chciał opisywać w piosenkach ludzkie doświadczenia. Geddy Lee posunął się nawet do stwierdzenia, że ta piosenka „prawdopodobnie uratowała życie” wielu fanom, którzy poczuli się mniej osamotnieni w swoich doświadczeniach.

Piosenka otwiera się obrazem przedmieść, rozciągających się na obrzeżach miasta „w geometrycznym porządku” i stanowiących „izolowaną granicę” między „jasnymi światłami” miasta a „daleką, nieoświetloną niewiadomą”. Te wersy doskonale oddają architektoniczną i społeczną monotonność typowych subdivisions – osiedli domów jednorodzinnych. Już sam tytuł odnosi się zarówno do urbanistyki przedmieść, jak i do podziałów społecznych. Dorastanie w takim miejscu, gdzie „opinie są z góry narzucone” i „przyszłość z góry przesądzona”, prowadzi do poczucia bycia „oderwanym i podzielonym” w „strefie masowej produkcji”. Peart podkreśla, że „nigdy marzyciel ani odmieniec nie jest tak samotny” jak w tym środowisku. To właśnie to odczucie alienacji i presji dopasowania się jest kluczowe dla utworu.

Refren z powtarzającym się wezwaniem „Dostosuj się albo zostaniesz wyrzucony” ("Conform or be cast out") stanowi centralne przesłanie piosenki. Jest ono wygłaszane niczym autorytarny nakaz w szkolnych korytarzach, centrach handlowych, piwnicznych barach i na tylnych siedzeniach samochodów. W studiu, słowo „Subdivisions” jest wypowiadane przez Marka Daileya, prezentera wiadomości z Toronto, co dodaje mu pewnego rodzaju niepokojącego, codziennego wydźwięku. Muzycznie, „Subdivisions” również było znaczącym krokiem dla Rush. Był to pierwszy utwór napisany w oparciu o keyboardy i zapoczątkował „erę syntezatorów” w twórczości zespołu. Geddy Lee, który odpowiadał za wokale, bas i syntezatory (Oberheim OB-X, Minimoog), używał warstwowych elektronicznych tekstur, nadając piosence mechaniczny i epatujący klimatem lat 80. charakter. Alex Lifeson, gitarzysta, wspominał, że utwór ten był punktem zwrotnym, w którym syntezatory zaczęły dominować nad gitarą, a on i Neil Peart stali się de facto sekcją rytmiczną, co pozwoliło im na głębsze zgranie się. Sam Peart wykorzystuje w utworze skomplikowane rytmy i zmiany metrum (np. intro w 7/8), co mimo syntezatorowego brzmienia, utrzymuje typową dla Rush złożoność.

Druga zwrotka mówi o iluzorycznych ucieczkach, które mogą „złagodzić nieatrakcyjną prawdę”. Jednak przedmieścia nie mają uroku, by ukoić niespokojne sny młodości. To z tego miejsca młodzi ludzie, „przyciągani jak ćmy, dryfują w stronę miasta”, szukając „akcji” i pragnąc „poczuć żywą noc”. Miasto jawi się jako obietnica wolności, dynamiki i możliwości. Niestety, ta ucieczka często prowadzi do rozczarowania, gdzie niektórzy „sprzedadzą swoje marzenia za drobne pragnienia” lub „przegrają wyścig szczurów”, wpadając w „tykające pułapki”. Ci, którzy nie odnajdą się w miejskim zgiełku, zaczynają tęsknić za spokojem, powracając do „wspomnień o oświetlonych ulicach w ciche noce” – czyli za tym, co zostawili na przedmieściach. Piosenka podkreśla cykl poszukiwania akceptacji i miejsca w świecie, niezależnie od tego, czy jest to konformizm przedmieść, czy iluzoryczna wolność miasta.

Utwór „Subdivisions” został przyjęty z uznaniem, zajmując 5. miejsce na liście Mainstream Rock Tracks w USA i 1. w Kanadzie. W 2010 roku został wprowadzony do Canadian Songwriters Hall of Fame. Był to również ostatni album zespołu wyprodukowany przez ich długoletniego współpracownika, Terry'ego Browna. W kontekście kariery Rush, „Signals” z „Subdivisions” na czele, oznaczał odważne odejście od poprzedniego brzmienia, co przez niektórych fanów było początkowo postrzegane jako kontrowersyjne, ale ostatecznie umocniło reputację zespołu jako nieustannie ewoluującego i „prawdziwie progresywnego”. Alex Lifeson podkreślił, że „postęp był dla nich ważny” i zawsze chcieli „iść gdzieś indziej”, by się rozwijać.