Piosenka „Meds” zespołu Placebo, tytułowy utwór z albumu wydanego 13 marca 2006 roku, to intymne studium zagubienia, walki z własną psychiką i destrukcyjnymi nawykami. Choć singiel o tym samym tytule ukazał się nieco później, bo 9 października 2006 roku, to właśnie ten utwór otwiera album, ustanawiając melancholijny, a zarazem surowy ton całego dzieła. Brian Molko, frontman zespołu, w wywiadzie dla Rock Mag w 2006 roku, wyjaśnił, że „Meds” opowiada o „gubieniu siebie, nierozpoznawaniu siebie. Czujesz się zagubiony, zdesperowany i nie wiesz już, co myślisz, co naprawdę czujesz. To bardzo niepokojące uczucie, dla mnie i dla wszystkich, i chciałem je wyrazić”.

Otwierające wersy – „I was alone, Falling free, Trying my best not to forget / What happened to us, What happened to me, What happened as I let it slip” – natychmiast wrzucają słuchacza w stan dryfowania, poczucia utraty kontroli, będącego metaforą staczania się w otchłań, w której zacierają się wspomnienia i tożsamość. To desperacka próba uchwycenia ulotnych fragmentów przeszłości, zarówno wspólnej, jak i osobistej, które w jakiś sposób zostały utracone, wypuszczone z rąk. Stan zagubienia pogłębia się w „I was confused by the powers that be, Forgetting names and faces”, co może odnosić się do dezorientacji w obliczu zewnętrznych nacisków, społeczeństwa, ale także wewnętrznego chaosu, gdzie umysł odmawia współpracy, prowadząc do depersonalizacji i poczucia wyobcowania. Reakcja otoczenia – „Passersby were looking at me / As if they could erase it” – dodaje poczucia bycia ocenianym, wystawionym na widok, a jednocześnie pragnienia zniknięcia, wymazania trudnych doświadczeń.

Refren – „Baby did you forget to take your meds?” – jest osią, wokół której krąży cała piosenka. To pytanie, powtarzane z narastającą intensywnością, może być skierowane do ukochanej osoby, partnera w nałogu lub zmagającego się z chorobą psychiczną. Może być również auto-odniesieniem, głosem wewnętrznym kwestionującym własny stan i próbującym znaleźć proste, farmakologiczne rozwiązanie dla złożonego cierpienia. W jednej z interpretacji sugeruje się, że piosenka śpiewana jest z perspektywy osoby uzależnionej od kokainy, zmagającej się z rzeczywistością bez haju, a zadające pytanie „o leki” jest jego dziewczyna. Brian Molko, w wywiadzie dla Les Inrockuptibles w 2009 roku, otwarcie mówił o swojej walce z depresją, zdiagnozowaną w wieku 25 lat, i o tym, jak przyjmowanie leków przyniosło mu ulgę, dając poczucie, że jest chory, a nie „szalony”. Podkreślał, że kreatywność była dla niego formą terapii. Ten osobisty kontekst sprawia, że refren nabiera dodatkowej głębi.

Utwór zyskuje również na intensywności dzięki gościnnemu udziałowi Alison „VV” Mosshart z zespołu The Kills. Brian Molko przyznał, że chciał, aby w piosence znalazł się żeński wokal, a producent Dimitri Tikovoï zasugerował Mosshart. Molko opisał jej głos jako „czystą, soniczną Viagrę” i stwierdził, że nadał on piosence „prawdziwą historię”. Ciekawostką jest, że wokale nagrywali w ciemności.

Druga zwrotka rozwija temat utraty, przenosząc go na grunt niegdyś pielęgnowanych radości i nadziei: „Staring over the ledge, Trying my best not to forget / All manner of joy, All manner of glee / And our one heroic pledge”. Obraz „patrzenia w otchłań” („staring over the ledge”) ewokuje myśli samobójcze lub stan desperacji, bycia na krawędzi. Wraz z utratą radości i wesołości, podważone zostaje także „nasze jedno heroiczne zobowiązanie” – może to być obietnica złożona sobie nawzajem, czy też wyidealizowana wizja wspólnej przyszłości, która rozprysła się na kawałki. Fragment „How it mattered to us, How it mattered to me, And the consequences” świadczy o bolesnej świadomości dawnego znaczenia tych więzi i nieuchronnych, często tragicznych, konsekwencji ich rozpadu.

W „I was confused, By the birds and the bees / Forgetting if I meant it” Molko dotyka kwestii intymności i seksualności, które w stanie wewnętrznego zamętu stają się zamazane, a szczerość uczuć kwestionowana. Metafora „birds and the bees” (czyli, eufemistycznie, „seksu”) podkreśla, jak fundamentalne aspekty życia stają się problematyczne. Mostek, powtarzający mantrycznie frazę „And the Sex and the drugs and the complications”, jest brutalnym podsumowaniem autodestrukcyjnej spirali. Ta powtarzalność podkreśla cykliczność ucieczki w hedonizm i substancje odurzające, które zamiast przynieść ulgę, prowadzą do coraz większych „komplikacji” – emocjonalnych, społecznych i zdrowotnych. To uzależnienie i poszukiwanie przyjemności stają się mechanizmem radzenia sobie z bólem, który z czasem jedynie pogłębia cierpienie.

Album „Meds” powstawał w trudnym dla zespołu okresie, naznaczonym „namiętnym zażywaniem narkotyków i wewnętrznymi sporami, które doprowadziły do odejścia perkusisty Steve’a Hewitta” po jego wydaniu. Brian Molko w 2017 roku w rozmowie z Vice określił go jako „płytę zrodzoną z wielu traum psychologicznych” i przyznał, że jest ona „bardziej szczera niż jej poprzedniczki. Daje prawdziwy wgląd w to, jak żyliśmy w tamtym czasie”. W innym wywiadzie Molko wspominał, że w czasie nagrywania zespół „maksymalnie znieczulał się”, co było sposobem na ignorowanie problemów wewnątrz Placebo. Producent Dimitri Tikovoï, mimo początkowych planów zespołu na bardziej elektroniczne brzmienie, nakłonił ich do „powrotu do podstaw”, co zaowocowało surowszym, bardziej rockowym charakterem albumu.

„Meds” to nie tylko piosenka o osobistych zmaganiach. To także komentarz do społeczeństwa, które często szuka szybkich rozwiązań dla skomplikowanych problemów emocjonalnych, uciekając się do leków, używek czy powierzchownych relacji. Pod powierzchnią uzależnienia i zaburzeń psychicznych kryje się głęboka alienacja i brak połączenia – z własnymi wspomnieniami, z innymi ludźmi i ze światem. Pytanie „Baby, did you forget to take your meds?” staje się echem dysonansu, jaki wielu odczuwa w świecie, gdzie prawdziwe połączenie bywa poświęcane dla powierzchownych interakcji, a walka o zdrowie psychiczne staje się samotnym przedsięwzięciem. Utwór kończy się powtórzeniem początkowych wersów, co symbolizuje cykliczność doświadczeń, niekończącą się walkę z zapomnieniem i upadkiem, ale też odrobinę nadziei w ciągłej, choć wyczerpującej, próbie pamiętania.