Interpretacja Johnny Gitarzysta - Zbigniew Kurtycz

Piosenka „Johnny Gitarzysta” w wykonaniu Zbigniewa Kurtycza to utwór, który przenika słuchacza melancholijnym nastrojem, opowiadając o przemijaniu, nostalgię i nieuchronności rozstania. Nie jest to jednak dzieło oryginalne Zbigniewa Kurtycza, lecz polska wersja amerykańskiego przeboju „Johnny Guitar” z 1954 roku, skomponowanego przez Victora Younga do westernu pod tym samym tytułem. Oryginalne angielskie słowa napisała Peggy Lee, natomiast polski tekst, którym posługuje się Kurtycz, jest dziełem Jerzego Michotka. Ta geneza jest kluczowa dla zrozumienia, jak utwór o głęboko zakorzenionych emocjach zdołał przekroczyć granice kulturowe i znaleźć swoje miejsce w polskim repertuarze.

Centralnym punktem utworu jest prośba podmiotu lirycznego skierowana do tytułowego Johnny’ego: „Zagraj mi raz, jeszcze ten raz, mój Johnny / Graj mi tę pieśń jeszcze ostatni raz”. To wezwanie nie jest jedynie prośbą o kolejny występ, ale desperackim pragnieniem zatrzymania chwili, która nieuchronnie zmierza ku końcowi. Obraz nocy, która „blednie już”, gasnących neonów i nieba „bez gwiazd”, które budzi brzask, maluje atmosferę pożegnania. O świcie, gdy „zorzy blask rozdzieli nas”, rozpocznie się nowa rzeczywistość, wolna od magii minionego czasu. Muzyka, a zwłaszcza dźwięk gitary, staje się ostatnią kotwicą w przeszłości, jedynym medium zdolnym przywołać wspomnienia: „Gitary dźwięk tyle mi przypomina / Noce i dni, które łączyły nas”.

Zbigniew Kurtycz, uznawany za pioniera polskiego jazzu i rock and rolla, którego Alicja Majewska porównywała do Franka Sinatry ze względu na jego unikalny styl swingowania i muzykalność, wprowadził tę piosenkę do kanonu polskiej muzyki rozrywkowej. W jego wykonaniu „Johnny Gitarzysta” nabiera szczególnego wymiaru, czerpiąc z bogatego doświadczenia artysty, który, choć najbardziej znany z „Cichej wody”, był otwarty na eksperymenty i adaptacje światowych standardów. Kurtycz, jako muzyk, który przeszedł szlak bojowy z Armią Andersa i powrócił do powojennej Polski w 1946 roku, doskonale rozumiał tęsknotę za tym, co minione, i pragnienie uchwycenia ulotnych chwil. Jego ciepły baryton nadawał piosence głębię i autentyczność, sprawiając, że słowa Jerzego Michotka rezonowały z uczuciami wielu słuchaczy.

Przesłanie o przemijalności jest wyrażone w prosty, ale poruszający sposób: „Dziś to tylko wiem, że wszystko przemija”. Jest to centralna myśl utworu, uniwersalne stwierdzenie o naturze egzystencji, które staje się szczególnie dotkliwe w obliczu rozstania. Ta świadomość nie prowadzi jednak do beznadziei, lecz do wzmożonego pragnienia czerpania z ostatniego, magicznego momentu. Prośba „Graj więc, Johnny, graj jeszcze ten raz” staje się więc błaganiem o przedłużenie piękna, o chwilowe oszukanie czasu, zanim nieuchronny brzask przyniesie kres wspólnym chwilom.

Piosenka ta, choć nie była autorskim dziełem Kurtycza, doskonale wpisywała się w jego repertuar, odzwierciedlając jego artystyczną wrażliwość i umiejętność nadawania zagranicznym utworom polskiego ducha. Można ją odnaleźć na wydanych pośmiertnie albumach „Słodkie radio retro” (CD, 2000) oraz „Piosenki różne” (CD, 2015), które ukazują bogactwo jego interpretacji. „Johnny Gitarzysta” to utwór o ponadczasowej sile emocji – tęsknoty, miłości do muzyki i akceptacji, że to, co piękne, często jest ulotne. Jest to pożegnanie z nocą, z bliskością, z pewnym etapem życia, opiewające jednocześnie siłę muzyki, która potrafi zachować wspomnienia, nawet gdy rzeczywistość zmienia swoje oblicze.