Interpretacja Sorrow - Pink Floyd

Utwór „Sorrow” Pink Floyd to poruszająca ballada zamykająca album A Momentary Lapse of Reason z 1987 roku. Piosenka, napisana głównie przez Davida Gilmoura, jest uznawana za jedno z jego najlepszych osiągnięć lirycznych, co jest warte podkreślenia, ponieważ sam Gilmour rzadko rozpoczyna proces twórczy od tekstu. Faktycznie, powstała ona jako wiersz, który napisał w jeden weekend na swojej barce Astoria, a dopiero potem dodał do niego muzykę. To niezwykłe podejście odzwierciedla głębię emocjonalną utworu.

Tekst rozpoczyna się od przytłaczającej wizji: „The sweet smell of a great sorrow lies over the land / Plumes of smoke rise and merge into the leaden sky”. Ten obraz, zresztą zapożyczony z powieści Johna Steinbecka „Grona gniewu”, natychmiast zanurza słuchacza w atmosferze beznadziei i wszechobecnego cierpienia. Dym unoszący się w ołowiane niebo symbolizuje zanieczyszczenie, zarówno środowiskowe, jak i emocjonalne, które zaciążyło nad światem przedstawionym w piosence. Motyw ten można interpretować jako lament nad dewastacją środowiska naturalnego, ale też jako metaforę duchowego spustoszenia.

Narrator, „A man lies and dreams of green fields and rivers, / But awakes to a morning with no reason for waking”, jest uwięziony między wspomnieniem utraconego raju a ponurą rzeczywistością. Ten „utracony raj” to może być utracona młodość, niespełnione marzenia, a nawet dawne, szczęśliwe relacje. David Gilmour wspominał, że tekst odnosi się do jego wczesnych lat i opuszczenia rodzinnego miasta. Poczucie bycia „chained forever to a world that's departed” podkreśla niemożność ucieczki od przeszłości i jej ciężaru. Powtarzające się „It's not enough, it's not enough” wyraża głęboki niedosyt, niemożność zaspokojenia tęsknoty za tym, co odeszło, oraz poczucie, że wszystko, co pozostało, jest niewystarczające, by wypełnić pustkę.

Kolejne strofy malują obraz fizycznego i psychicznego wyczerpania: „His blood has frozen & curdled with fright / His knees have trembled & given way in the night / His hand has weakened at the moment of truth / His step has faltered”. Te mocne metafory, opisujące paraliżujący strach, utratę siły i wahanie w decydujących chwilach, oddają stan głębokiej depresji i utraty woli walki. Jest to echem rozczarowania, żalu i poczucia, że najlepsze dni już minęły.

Sekcja „One world, one soul / Time pass, the river rolls” stanowi krótką, ale intensywną refleksję nad upływem czasu i nieuchronnością zmian. Rzeka staje się tu centralnym motywem, symbolizującym zarówno życie, jak i nieprzerwany, choć często bolesny, bieg zdarzeń. To właśnie do rzeki zwraca się bohater, rozmawiając z nią „of lost love and dedication”. Rzeka, dając „silent replies that swirl invitation”, staje się powiernikiem jego żalu. Jej nurt, który „Flow dark and troubled to an oily sea”, to ponura wizja przyszłości, która zamiast nadziei niesie „A grim intimation of what is to be” – mroczne przeczucie, że ból i rozczarowanie tylko się pogłębią, prowadząc do zanieczyszczonego, ponurego końca.

Ostatnia strofa wzmacnia to poczucie nieustannego cierpienia: „There's an unceasing wind that blows through this night / And there's dust in my eyes, that blinds my sight / And silence that speaks so much louder than words, / Of promises broken”. Nieustający wiatr i pył w oczach to metafory przeszkód, które uniemożliwiają jasne widzenie i poruszanie się naprzód. Jednak to właśnie „silence that speaks so much louder than words” o niedotrzymanych obietnicach jest najbardziej przenikliwe. Obietnice te mogą dotyczyć zarówno relacji osobistych, jak i szerszych nadziei na lepszą przyszłość dla świata.

Utwór „Sorrow” zyskał szczególne znaczenie również w kontekście burzliwego okresu w historii Pink Floyd. Był to pierwszy album bez Rogera Watersa, a David Gilmour wspominał, że napisanie „Sorrow” dało mu pewność, że może kontynuować działalność zespołu. W wywiadzie dla podcastu „The Lost Art of Conversation” Gilmour przyznał, że pisanie tekstów nigdy nie było jego mocną stroną, ale w przypadku „Sorrow” słowa „przyszły do niego jak za dotknięciem magii znikąd”. Perkusista Nick Mason potwierdził, że David Gilmour napisał piosenkę niemal w całości w ciągu jednego weekendu na swojej łodzi Astoria. Legendarna solówka gitarowa, która zamyka utwór, została również nagrana na łodzi, z gitarą podłączoną do małego wzmacniacza Gallien-Krueger. Intensywność tego solo, często uznawanego za jedno z najlepszych w dorobku Gilmoura, stanowi kulminację emocjonalnego napięcia utworu, symbolizując zarówno uwolnienie, jak i katartyczne doświadczenie płynące z opowiedzenia o bólu. Początkowe dźwięki gitary zostały zarejestrowane w Los Angeles Memorial Sports Arena i przepuszczone przez duży system nagłośnieniowy Pink Floyd, co nadało im wyjątkowo głębokie, jaskiniowe brzmienie.

„Sorrow” to zatem pieśń o ciężarze przeszłości, o żalu za tym, co utracone, i o bolesnej akceptacji ponurej rzeczywistości. Jest to hołd dla ludzkiego doświadczenia straty, przetworzony przez muzykę, która potęguje jego intensywność i pozostawia słuchacza z głębokim, melancholijnym rezonansem.