Utwór „Comfortably Numb” Pink Floyd to jeden z najbardziej ikonicznych i emocjonalnie rezonujących elementów rock opery The Wall z 1979 roku, opowiadającej historię Pinka – gwiazdy rocka zmagającej się z alienacją i narastającą izolacją. Piosenka ta, choć umiejscowiona w fikcyjnej narracji albumu, ma głębokie korzenie w osobistych doświadczeniach Rogera Watersa i jest świadectwem zarówno kreatywnego geniuszu, jak i wewnętrznych konfliktów zespołu.

Tekst piosenki przedstawia dialog między dwiema postaciami: lekarzem, który próbuje „przywrócić” Pinka do stanu używalności przed nadchodzącym koncertem, oraz samym Pinkiem, pogrążonym w odrętwieniu. Waters śpiewa partie lekarza, używając bardziej chłodnego, zdystansowanego tonu, natomiast David Gilmour wykonuje partie Pinka, które są bardziej melodyjne i pełne wewnętrznego bólu. Początkowe wersy Watersa, takie jak „Hello (hello, hello)? Is there anybody in there? Just nod if you can hear me. Is there anyone at home?”, są próbą przebicia się przez zasłonę otępienia, w której tkwi główny bohater. Lekarz oferuje ulgę – „Well, I can ease your pain, Get you on your feet again” – co w kontekście fabuły albumu oznacza przygotowanie Pinka do występu, niezależnie od jego stanu psychicznego.

Inspiracją dla Watersa była autentyczna sytuacja z 1977 roku, podczas trasy koncertowej "In the Flesh". Przed występem w Filadelfii Waters, cierpiący na silne skurcze żołądka (lub zapalenie wątroby, w zależności od źródła), otrzymał zastrzyk z silnym środkiem uspokajającym od hotelowego lekarza. Jak sam wspominał, przez resztę koncertu czuł się całkowicie odrętwiały, ledwo mogąc podnieść ręce, obserwując siebie jak „ducha” lub „kukiełkę”, fizycznie obecnego, ale emocjonalnie nieobecnego. To właśnie to surrealistyczne uczucie stało się kanwą dla refrenu: „There is no pain you are receding, A distant ship's smoke on the horizon.”. Metafora „dymu odległego statku na horyzoncie” doskonale oddaje wrażenie oddalenia, utraty ostrości postrzegania rzeczywistości, poczucia, że świat staje się niewyraźny i niedostępny.

W dalszej części piosenki Pink (śpiewany przez Gilmoura) zagłębia się w swoje wspomnienia z dzieciństwa: „When I was a child I had a fever. My hands felt just like two balloons.”. Waters przyznał, że te wersy są autobiograficzne i odnoszą się do jego doświadczeń z gorączką, która wywoływała u niego stany delirium i dysocjacji. Powrót tego uczucia w dorosłym życiu, choć pod wpływem leków, jest dla niego niczym bolesne deja vu, uświadamiające mu utratę kontroli i narastające odrętwienie: „Now I've got that feeling once again, I can't explain, you would not understand, This is not how I am. I have become comfortably numb.”. Fraza „comfortably numb” (przyjemnie odrętwiały) to klucz do zrozumienia stanu Pinka – rezygnacji z odczuwania czegokolwiek, by uchronić się przed bólem i traumą. To mechanizm obronny, który pozwala mu funkcjonować, choć w oderwaniu od własnych emocji i świata.

Druga część utworu kontynuuje tę narrację. Lekarz aplikuje kolejny zastrzyk: „O.K (ok, ok). Just a little pin prick. There'll be no more aaaaaaaaah! But you may feel a little sick.”. Ma to zapewnić Pinkowi zdolność do występu: „That'll keep you going through the show, Come on it's time to go.”. W tle, Pink ponownie doświadcza wrażenia oddalenia i niemożności komunikacji. W końcowej zwrotce następuje przejmująca refleksja nad utraconą niewinnością i marzeniami: „When I was a child, I caught a fleeting glimpse, Out of the corner of my eye. I turned to look but it was gone, I cannot put my finger on it now. The child is grown, The dream is gone. But I have become comfortably numb.”. To gorzkie podsumowanie dorosłości, która zabiła dziecięce aspiracje i pozostawiła poczucie pustki, wypełnionej jedynie odrętwieniem.

Muzycznie utwór jest dziełem Davida Gilmoura, który przyniósł jego zarys – bezsłowne demo – na sesje nagraniowe The Wall z przeznaczeniem na swój solowy album. Piosenka była jednym z zaledwie trzech utworów na albumie napisanych wspólnie przez Watersa (tekst) i Gilmoura (muzyka). Nagrywanie „Comfortably Numb” było jednak naznaczone silnymi tarciami między nimi. Waters preferował orkiestrowe aranżacje, podczas gdy Gilmour dążył do bardziej surowego, rockowego brzmienia. Producent Bob Ezrin pełnił rolę mediatora, a ostatecznie osiągnięto kompromis, łącząc oba podejścia. Gilmour nazwał ten utwór „ostatnimi żarzącymi się węglami” ich zdolności do konstruktywnej współpracy.

„Comfortably Numb” jest szczególnie słynne dzięki dwóm kultowym solówkom gitarowym Davida Gilmoura, które są często uznawane za jedne z najlepszych w historii rocka. Druga solówka, zamykająca utwór, jest szczególnie ceniona. Gilmour przy tworzeniu solówek stosował metodę nagrywania wielu ujęć (pięć lub sześć), a następnie wybierał najlepsze fragmenty i łączył je w jedną spójną całość. Chociaż producent Bob Ezrin twierdził, że druga solówka została zarejestrowana „za pierwszym podejściem” i doprowadziła go do łez, sam Gilmour precyzował, że była to kompilacja wybranych fragmentów. Niezależnie od techniki, solówki te są ucieleśnieniem emocji i rezonują z poczuciem zagubienia i transcendentalnego ukojenia, które niesie ze sobą odrętwienie.

„Comfortably Numb” pozostaje utworem o uniwersalnym przesłaniu na temat alienacji, ucieczki przed bólem, utraty niewinności i poszukiwania sensu w świecie, który często wydaje się odległy i niezrozumiały. To piosenka, która wielokrotnie znalazła się na listach najlepszych utworów wszech czasów i była ostatnim utworem wykonanym przez klasyczny skład Pink Floyd (Waters, Gilmour, Wright, Mason) podczas koncertu Live 8 w 2005 roku, co dodaje jej jeszcze większej symboliki.