Piosenka "Ciemno" Pezeta, pochodząca z wydanego w 2009 roku albumu Muzyka Emocjonalna, to niezwykle intymny i przejmujący zapis momentu rozpadu związku, uchwycony w chłodnym świetle wczesnego poranka. Album ten, wyprodukowany w dużej mierze przez Zjawina, stanowił wówczas swoistą rewolucję na polskim rynku muzycznym, będąc dostępnym w ściśle limitowanym nakładzie dla osób zarejestrowanych na specjalnej stronie internetowej, co podkreśla jego osobisty i wyjątkowy charakter. Sam Pezet w wywiadach niejednokrotnie wspominał o chęci tworzenia muzyki o depresyjnym zabarwieniu, co idealnie oddaje atmosferę utworu "Ciemno".

Tekst rozpoczyna się od obrazu pustki, zarówno fizycznej, jak i emocjonalnej: „Ciemno tu, przed chwilą poszłaś. Zapomniałaś o papierosach, mówiłaś coś że musisz odpocząć.” [tekst piosenki]. Ta scena, osadzona w domowym zaciszu, natychmiast wprowadza słuchacza w stan post-rozstaniowej melancholii. Zapomniane papierosy, nic nieznaczący szczegół, stają się symbolem pośpiechu i ostateczności jej odejścia. Narrator, uwięziony w swoich myślach, przyznaje się do nieuważności podczas ostatniej rozmowy: „Nie pamiętam, nie słuchałem. Chyba myślałem o Twoich oczach” [tekst piosenki]. To wyznanie jest zarówno dowodem na jego roztargnienie, jak i na głęboką fiksację na osobie partnerki, być może niemożność skupienia się na słowach z powodu bólu. Scena kłótni, choć opisana lakonicznie („wytykaliśmy sobie jakieś banały, Ty chyba płakałaś a ja krzyczałem”), doskonale oddaje narastające napięcie i emocjonalną dysproporcję, gdzie on wyrażał frustrację krzykiem, a ona bezsilność łzami [tekst piosenki].

Poczucie zagubienia i próby ucieczki od rzeczywistości dominują w kolejnych wersach. „Nie pamiętam, zapomniałem. Pale fajka i przerzucam kanały, Tęsknie za Twoim ciepłem i ciałem, Wciągnąłbym kreskę choć jest poniedziałek” [tekst piosenki]. Próba amnezji staje się mechanizmem obronnym, a palenie papierosów i bezmyślne przerzucanie kanałów w telewizorze – prozaicznymi sposobami na wypełnienie pustki. Tęsknota za bliskością fizyczną i emocjonalną jest uderzająca, a wzmianka o "kresce" w poniedziałek, kiedy zazwyczaj życie codzienne wraca do normy, podkreśla skalę desperacji i poszukiwania ulgi w używkach, zacierających granice dni tygodnia. Obraz "pustego miasta, szóstej nad ranem" i pragnienie "upiicia się i usnięcia za barem" malują portret samotności i dążenia do zapomnienia [tekst piosenki]. Narrator błądzi, zarówno fizycznie, jak i mentalnie: „Nie wiem gdzie idę, gdzieś biegnę i miałem przez chwile wrażenie, że gdzieś Cię widziałem” [tekst piosenki]. To wrażenie jej obecności, choć złudne, potęguje bolesną świadomość, że "nie obchodzi Cię to wcale, nie wychodzi nam to wcale", a on został "sam jak palec" [tekst piosenki].

Druga część utworu to głęboka introspekcja i bolesne rozliczenie się z samym sobą po upływie czasu: „Minęły dni, minęło sporo. Moje życie, moje wybory” [tekst piosenki]. Mimo upływu czasu ból nie zelżał, a refleksja prowadzi do bolesnej autooceny. Narrator uświadamia sobie swoje błędy i niedojrzałość: „Tak bardzo chciałem być z Tobą i zawsze być już czuły i dobry. To takie złe gdzie idę i po co. To jaki jestem jest takie niemądre” [tekst piosenki]. To pragnienie bycia lepszym dla niej, połączone z rezygnacją i poczuciem własnej bezwartościowości, jest kwintesencją żalu. Wyraża on surowe samopotępienie: „I czuję się kurwa całkiem żałosny, gdy myślę o Tobie nocą i błądzę” [tekst piosenki]. Słowo "kurwa" w tym kontekście to nie wulgaryzm, lecz wzmocnienie emocjonalne, podkreślające rozdzierającą szczerość i bezbronność.

Kluczowym elementem drugiej zwrotki jest także poczucie nieadekwatności. „I chyba myślałem, że znasz mnie i chyba wierzyłem głęboko, ale jestem przecież tak niedorosły i zbyt niedojrzały, żeby być z Tobą. Zbyt prosty byś mogła być ze mną” [tekst piosenki]. To gorzkie wyznanie wskazuje na fundamentalny problem w relacji – być może narrator sam siebie postrzega jako niewystarczającego, by sprostać oczekiwaniom partnerki, lub obawia się, że ona w końcu dostrzegła jego niedoskonałości. Utwór kończy się poczuciem ostatecznej obcości i braku zrozumienia: „I nic nie wiem, niczego nie znam. Myślałem, że lubisz moje emocje, ale teraz wiem że nie wiesz nic o mnie na pewno” [tekst piosenki]. To tragiczne spostrzeżenie – myślał, że łączy ich emocjonalna więź, ale ostatecznie zdaje sobie sprawę, że to, co uważał za znane i akceptowane, wcale takim nie było. Jest to jednocześnie wyraz jego własnej niepewności co do tego, kim jest i jak jest postrzegany.

"Ciemno" idealnie wpisuje się w twórczość Pezeta, który od lat słynie z wrażliwości i umiejętności przekazywania skomplikowanych stanów emocjonalnych w swojej muzyce. Utwór jest przykładem jego charakterystycznego stylu – introspektywnego, momentami mrocznego, ale zawsze niezwykle szczerego, co stanowiło znak rozpoznawczy albumu Muzyka Emocjonalna. To surowy, pełen autentyzmu obraz zranionego człowieka, który w ciemnościach samotnego poranka mierzy się z konsekwencjami swoich wyborów i bolesną świadomością utraconej miłości.