Interpretacja If I Close My Eyes Forever - Ozzy Osbourne

"If I Close My Eyes Forever" to ikoniczny duet Ozzy'ego Osbourne'a i Lity Ford, który, choć wydaje się być pełen mrocznej refleksji, powstał w dość przypadkowych okolicznościach. Lita Ford wspominała, że piosenka była "pomyłką", owocem nocnej sesji jammowania i picia w studiu, kiedy Sharon Osbourne, menadżerka Lity i żona Ozzy'ego, opuściła ich, znudzona. Ozzy i Lita, po wypiciu kilku drinków, zaczęli śpiewać i tworzyć, co trwało do wschodu słońca, a efektem była ta właśnie piosenka. Mimo tego "przypadkowego" rodowodu, utwór z albumu "Lita" z 1988 roku stał się ogromnym sukcesem, osiągając ósme miejsce na liście Billboard Hot 100 w 1989 roku, będąc najwyżej notowanym singlem w karierze solowej Ozzy'ego i najwyżej notowanym singlem Lity Ford.

Tekst piosenki ukazuje niezwykle intensywną i skomplikowaną relację, przepełnioną strachem, niepewnością i wzajemnym bólem. Już pierwsze wersy, śpiewane przez Ozzy'ego: „Baby, I get so scared inside, and I don't really understand, Is it love that's on my mind, or is it fantasy”, wprowadzają nastrój głębokiego zagubienia. Podmiot liryczny zastanawia się nad naturą swoich uczuć, rozdarty między rzeczywistą miłością a iluzją. To wewnętrzne przerażenie potęguje nawiązanie do „childhood tragedy” (dziecięcej tragedii), co sugeruje, że obecne problemy w relacji mają swoje korzenie w dawnych, nierozwiązanych traumach.

Refren „If I close my eyes forever, Will it all remain unchanged? If I close my eyes forever, Will it all remain the same...” jest centralnym pytaniem utworu. Może on być interpretowany na wiele sposobów: od dosłownego myślenia o śmierci jako ucieczce od bólu, przez pragnienie zatrzymania czasu i zachowania chwili, po metaforę ignorowania problemów w nadziei, że same znikną. Ten powtarzający się motyw podkreśla bezsilność i rozpacz, lęk przed zmianą lub niemożność jej zaakceptowania. Niektórzy interpretują to jako sygnał przesłania anty-samobójczego, gdzie zamknięcie oczu na zawsze jest ostatecznym krokiem, po którym nie ma już odwrotu.

Dalsze wersy Lity Ford, „Sometimes, It's hard to hold on, So hard to hold on to my dreams, It isn't always what is seems, When you're face to face with me”, dodają warstwę wrażliwości i rozczarowania. Ukazują walkę o utrzymanie nadziei i marzeń w obliczu bolesnej rzeczywistości. Relacja przedstawiona jest jako autodestrukcyjna: „You're like a dagger, And stick me in the heart, And taste the blood from my blade”. Obraz ukochanej osoby jako sztyletu, który rani do żywego, świadczy o niezwykłym cierpieniu i zdradzie. Prośba „And when we sleep, would you shelter me, In your warm and darkened grave” jest makabryczna, ale jednocześnie przesycona dziwną formą miłości, gdzie jedynym schronieniem jest śmierć u boku ukochanej osoby. Sugeruje to, że ból w tej relacji jest tak wszechogarniający, że zrównuje się ze śmiercią, a jedyna ukojenie można znaleźć w jej objęciach.

W dalszej części utworu pojawia się wyznanie winy: „I know I've been so hard to you, I know I've told you lies”. To moment refleksji i samooskarżenia, który pokazuje, że obie strony przyczyniły się do powstania tego toksycznego związku. Ostatnie życzenie „If I could have just one more wish, I'd wipe the cobwebs from my eyes” symbolizuje pragnienie klarowności, pozbycia się mgły iluzji, kłamstw i samooszukiwania, by móc spojrzeć na sytuację z prawdziwą perspektywą.

Charakterystyczny dla utworu jest również kontrast głosów artystów. Głos Ozzy'ego, głęboki, rezonujący, niemal demoniczny, stanowi przejmujący kontrapunkt dla bardziej szorstkiego i podatnego na zranienia wokalu Lity Ford. Ta dynamiczna interakcja wokalna potęguje dramatyzm i poczucie konfliktu, odzwierciedlając wewnętrzne zmagania bohaterów. Mimo że autorzy, jak sami przyznają, nie tworzyli tekstu z głębokimi przemyśleniami, pod wpływem chwili i alkoholu, to właśnie ich spontaniczność nadała piosence surowy, emocjonalny ton, który resonuje z uniwersalnymi tematami miłości, śmierci i udręki psychicznej. "If I Close My Eyes Forever" jest balladą przesiąkniętą gotycką melancholią, bardziej tragiczną niż romantyczną, która nie oferuje łatwych rozwiązań, ale raczej eksploruje bolesną złożoność ludzkich uczuć na krawędzi rozpadu.