Interpretacja A Song 4 Hate & Devotion - Ordo Rosarius Equilibrio

Piosenka „A Song 4 Hate & Devotion” autorstwa Ordo Rosarius Equilibrio, tytułowy utwór z albumu wydanego w 2010 roku, stanowi esencję filozofii szwedzkiego duetu, balansującego na granicy apokalipsy i orgii starożytnego Rzymu, miłości i nienawiści, piękna i deprawacji. Zespół, określany mianem „apokaliptycznego popu” lub „muzyki pop dla nonkonformistów”, od lat konsekwentnie eksploruje dualizm ludzkich emocji i doświadczeń, łącząc ambiwalentne koncepty w spójną, choć często prowokacyjną, całość. Tomas Pettersson, założyciel i wokalista, wraz z Rose-Marie Larsen, tworzą muzykę, która ma za zadanie wywoływać skrajne reakcje, zgodnie z ironicznym tytułem albumu – „Songs 4 Hate & Devotion” może zepchnąć słuchaczy do dwóch biegunów: nienawiści lub oddania.

Centralnym motywem utworu jest powtarzające się, niemal mantryczne stwierdzenie: „There is nothing in my heart; that is how I love you / There is nothing in my heart; that is how I hate you”. Ta paradoksalna pustka jest kluczem do zrozumienia interpretacji. „Nic” w sercu nie oznacza braku uczuć, lecz może symbolizować czystość, pierwotność lub absolutny charakter wyrażanych emocji. W świecie Ordo Rosarius Equilibrio, gdzie granice między miłością a nienawiścią są często zatarte, a nawet współistniejące, „nic” może być przestrzenią, w której te potężne siły mogą się swobodnie manifestować, nieskażone oczekiwaniami, sentymentalizmem czy społecznymi konwenansami. To miłość i nienawiść w swojej najbardziej surowej, bezwarunkowej formie, gdzie obiekt uczuć jest widziany bez upiększeń i bez cienia konwencjonalnego przywiązania.

Dalsze wersy rozwijają ten koncept: „There is nothing in my hand; that is what I owe you” oraz „There is nothing in my hand; that is what I give you”. Tu „nic” może odnosić się do całkowitego oddania lub całkowitego braku zobowiązań. W pierwszym przypadku, dług może być tak wielki, że nic fizycznego nie jest w stanie go spłacić, pozostawiając jedynie istotę samej relacji. W drugim, akt dawania "niczego" może być aktem najwyższej szczerości, ofiarowaniem samej pustki jako najcenniejszej, najbardziej intymnej cząstki siebie, wolnej od materialnych oczekiwań. Podobnie „There is nothing in my mind; that is what I think of you” czy „There is nothing in my mouth; that is what I speak of you” sugerują, że percepcja i komunikacja odbywają się na poziomie pozawerbalnym, intuicyjnym, poza sferą racjonalnych myśli i wypowiadanych słów. Obiekt jest widziany i odczuwany w sposób bezpośredni, bez filtrów umysłu czy języka, co idealnie wpisuje się w charakterystyczne dla zespołu łączenie filozoficznych i konceptualnych biegunów.

Kluczowe dla zrozumienia jest dwuwersowe oświadczenie: „This is a song for hate and devotion / For all of you, who mean nothing to me”. To manifest nihilizmu emocjonalnego i zarazem głęboka deklaracja. Niczego nieznamenianie może tu oznaczać brak wpływu na własną niezależność, niepoddawanie się manipulacji czy oczekiwaniom. Jednocześnie, w kontekście Ordo Rosarius Equilibrio, które w swoich tekstach często łączy motywy nihilizmu, bluźnierstwa i seksualności z uwodzicielskimi partiami muzyki klasycznej i folku, „nic” może być formą wyzwolenia. Jest to piosenka poświęcona tym, którzy nie mają mocy, aby zaburzyć wewnętrzną równowagę podmiotu lirycznego, ani tym, którzy mają zbyt wielką moc, by można ich było opisać w kategoriach czegoś. Podkreśla to również dychotomię i paradoks, które są nieodłącznym elementem twórczości zespołu, gdzie na przykład w albumie „Songs 4 Hate & Devotion” mroczne i ponure teksty łączą się z delikatną, subtelną i głęboką muzyką.

Zakończenie utworu, powtarzające frazy o sercu, miłości i nienawiści, a następnie dodające „There is nothing in my eyes; that is how I see you” i „There is nothing in my soul; that is what I feel for you”, zamyka krąg. Oczy, które widzą „nic”, mogą widzieć esencję, wolną od uprzedzeń i projekcji. Dusza, która czuje „nic”, może odczuwać całość, jedność nienawiści i miłości, które w uniwersum Ordo Rosarius Equilibrio nie są sprzecznymi emocjami, ale dwoma stronami tej samej monety, nierozerwalnie ze sobą związane. To odczucie może być tak fundamentalne, że wykracza poza granice definicji. Tomas Pettersson w wywiadach podkreślał, że choć „Songs 4 Hate & Devotion” bywało postrzegane jako bardziej „popowe” w porównaniu do późniejszych, mroczniejszych prac, to nadal jest z niego bardzo zadowolony i wierzy, że przyszłe albumy połączą te dwa bieguny twórczości, pokazując, że Ordo nie jest „tylko popowe ani tylko mroczne, ale może być gdzieś pośrodku”. To doskonale oddaje dwuznaczność i głębię piosenki, która pomimo swej prostoty, skłania do refleksji nad naturą ludzkich uczuć w ich najbardziej ekstremalnych, ale i najczystszych formach.