Interpretacja Where the wild roses grow - Nick Cave & The Bad Seeds & Kylie Minoque

Piosenka "Where the Wild Roses Grow", zaśpiewana w duecie przez Nicka Cave'a i Kylie Minogue, to mroczna, gotycka ballada o morderstwie, która w niezwykły sposób łączy delikatność z brutalnością. Utwór pochodzi z dziewiątego albumu Nick Cave & The Bad Seeds, Murder Ballads (1996), który, jak sam tytuł wskazuje, jest zbiorem narracyjnych piosenek opowiadających historie zabójstw. Inspiracją dla Cave'a była tradycyjna ballada "Down in the Willow Garden" (znana również jako "Rose Connelly"), która również opowiada o mężczyźnie uwodzącym i mordującym kobietę nad rzeką. Piosenka była największym komercyjnym sukcesem Nicka Cave'a, osiągając wysokie pozycje na listach przebojów na całym świecie, częściowo dzięki sławie Kylie Minogue.

Narracja utworu jest prowadzona dwugłosowo, co jest kluczowe dla jej intensywności i tragizmu. Kylie Minogue śpiewa z perspektywy Elisy Day, zwanej "Dziką Różą", natomiast Nick Cave wciela się w postać jej zabójcy. Już sam refren, śpiewany przez Kylie, wprowadza w nastrój melancholii i zagadki: "They call me 'The Wild Rose' / But my name was Elisa Day / Why they call me it, I do not know / For my name was Elisa Day". Te słowa sugerują, że Elisa opowiada swoją historię zza grobu, a przydomek "Dzika Róża" jest jej nadawany pośmiertnie, ponieważ jej ciało zostało znalezione wśród dzikich róż. Istnieje również miejska legenda o Elisie Day z Irlandii, której uroda była porównywana do dzikich róż, a która została zamordowana przez ukochanego, co mogło być inspiracją dla piosenki.

Mężczyzna (Nick Cave) od pierwszego dnia jest nią zafascynowany, dostrzegając w jej ustach kolor "róż, które rosły wzdłuż rzeki, całe krwiste i dzikie". To prorocze porównanie już na początku sygnalizuje tragiczny koniec, sugerując, że piękno Elisy jest nierozerwalnie związane z jej przyszłą, krwawą śmiercią. Wrażenie niewinności Elisy podkreślają jej słowa o "drżeniu, które ustąpiło w jego pewnym uścisku" i tym, że on "będzie jej pierwszym mężczyzną". Ta kruchość i ufność kontrastuje z mrocznymi intencjami zabójcy.

Na drugi dzień mężczyzna przynosi jej kwiat i pyta: "Czy wiesz, gdzie rosną dzikie róże / Tak słodkie i szkarłatne i wolne?". Elisa, naiwnie, zgadza się pójść za nim, kiedy pyta: "Jeśli pokażę ci róże, czy pójdziesz?". To zaproszenie do "raju" okazuje się być śmiertelną pułapką. Narracja buduje napięcie, prowadząc słuchacza do miejsca, które ma stać się świadkiem zbrodni.

Trzeciego, ostatniego dnia, mężczyzna prowadzi Elisę nad rzekę. Jej ostatnie wspomnienie to "mamrotane słowo", gdy on "klęczał nade mną z kamieniem w pięści". Mężczyzna zaś, w swojej brutalnej, choć estetycznej wizji, całuje ją na pożegnanie, mówiąc: "All beauty must die" ("Całe piękno musi umrzeć"). Następnie wkłada różę między jej zęby, symbolicznie łącząc jej ciało z naturą i zamykając jej piękno w bezruchu śmierci. To zdanie ma podwójne znaczenie: z jednej strony odnosi się do nieuchronności przemijania i śmiertelności, z drugiej zaś jest cynicznym uzasadnieniem mordercy, który chce zamrozić piękno ofiary w momencie jego największego rozkwitu, nie pozwalając mu na starzenie się i zanikanie.

Współpraca Nicka Cave'a i Kylie Minogue była dla wielu zaskoczeniem – "nieprawdopodobnym, ale oszałamiającym połączeniem". Nick Cave przyznał, że od lat miał "cichą obsesję" na punkcie Kylie i napisał tę piosenkę z myślą o niej, chcąc sprawdzić, czy zdoła "wpasować ją w swój świat". Nagrał nawet demo z Blixą Bargeldem (ówczesnym gitarzystą The Bad Seeds) śpiewającym partię Kylie, zanim wysłał je jej menadżmentowi, który zareagował paniką. Mimo to Kylie zgodziła się, wykazując ogromny profesjonalizm, nawet podczas kręcenia teledysku, który wymagał od niej całodziennego zanurzenia w wodzie. Teledysk, wyreżyserowany przez Rocky'ego Schencka, nawiązuje do słynnego obrazu Johna Everetta Millaisa Ofelia (1851-52), przedstawiając Kylie leżącą w rzece, z półprzymkniętymi oczami, z wężem pełznącym po jej ciele. To wizualne odniesienie wzmacnia gotycki i tragiczny wydźwięk utworu. Duet ten stał się nie tylko hitem, ale i ikoną popkultury, udowadniając, że kontrastujące ze sobą światy muzyczne mogą stworzyć coś niezwykle pięknego i niepokojącego.