Piosenka „Oh Carol” Neila Sedaki to ikoniczny utwór, który doskonale oddaje intensywność i dramatyzm młodzieńczego uczucia. Tekst, choć prosty w swej wymowie, jest przepełniony desperacją i bezwarunkową miłością, która graniczy z obsesją. Podmiot liryczny zwraca się do ukochanej Carol, wyznając: „Oh Carol / I am but a fool / Darling I love you / Though you treat me cruel”. Użycie archaicznego „but” w zwrocie „I am but a fool” (co oznacza „jestem tylko/jedynie głupcem”) podkreśla jego uniżenie i samodeprecjację w obliczu tak silnych emocji. Mimo okrucieństwa i bólu, jaki Carol mu zadaje („You hurt me / And you make me cry”), jego oddanie pozostaje niezachwiane. Groźba „But if you leave me / I will surely die” to klasyczny przykład hiperboli, często spotykanej w romantycznych balladach tamtej epoki, odzwierciedlającej całkowite uzależnienie emocjonalne.

Dalsze strofy wzmacniają to poczucie nieodłącznej więzi: „Darling there will never be another / 'Cause I love you so / Don't ever leave me / Say you'll never go”. Deklaracja, że „nigdy nie będzie innej”, świadczy o całkowitym poświęceniu i niemożności wyobrażenia sobie życia bez ukochanej. Powtórzone błaganie o to, by nigdy go nie opuszczała, nadaje utworowi ton niemal panicznego strachu przed porzuceniem. Zakończenie każdej części piosenki stwierdzeniem „I will always want you for my sweetheart / No matter what you do / Oh Carol / I'm so in love with you” podsumowuje centralny motyw: miłość jest bezwarunkowa i niezależna od działań obiektu uczuć. Wokal Neila Sedaki, zwłaszcza podczas mówionej recytacji tekstu w trakcie instrumentalnej interludium, dodaje osobistego, intymnego charakteru, sprawiając, że słuchacz czuje się bezpośrednim powiernikiem jego sercowych rozterek.

Co ciekawe, „Oh Carol” ma swoje korzenie w prawdziwej historii miłosnej i muzycznej rywalizacji. Piosenka, napisana przez Neila Sedakę i Howarda Greenfielda na początku 1959 roku, była dedykowana Carol Klein, która była szkolną dziewczyną Sedaki. Carol Klein to nikt inny, jak przyszła ikona muzyki, Carole King, która wówczas była już żoną Gerry’ego Goffina i sama stawiała pierwsze kroki w przemyśle muzycznym jako autorka tekstów w Brill Building. Istnieją sprzeczne relacje na temat ich randkowania, jednak fakt, że King była inspiracją dla utworu, jest szeroko potwierdzony.

Proces powstawania utworu również jest intrygujący. Sedaka i Greenfield byli sąsiadami i zaczęli współpracować, gdy Neil miał 13 lat, a Howard 16. W 1959 roku kariera Sedaki wisiała na włosku; jego wytwórnia płytowa zagroziła, że go porzuci, jeśli jego następny singiel nie odniesie sukcesu. Producent Don Kirshner doradził mu napisanie piosenki z imieniem dziewczyny w tytule i włączenie mówionej części w środku, podobnie jak w hicie "Little Darlin'" The Diamonds. Sedaka wziął sobie to do serca, badając i analizując najpopularniejsze utwory z całego świata, aby zrozumieć ich rytm, linie perkusyjne i gitarowe oraz zmiany harmoniczne. Howard Greenfield napisał tekst do „Oh Carol” w zaledwie dwadzieścia minut, ale był nim zawstydzony, uważając go za „straszny”. Sedaka jednak uwielbiał ten tekst, co dowodzi jego intuicji.

Piosenka okazała się gigantycznym sukcesem, stając się pierwszym hitem Sedaki, który znalazł się w pierwszej dziesiątce list przebojów w USA, osiągając 9. miejsce na liście Billboard Hot 100 w grudniu 1959 roku. Zajęła również 3. miejsce na brytyjskiej liście New Musical Express i była pierwszym utworem Sedaki, który zdobył 1. miejsce w Holandii i Walonii. Co więcej, strona B singla, „One Way Ticket”, również dotarła na szczyt list przebojów w Japonii.

Najbardziej urokliwą ciekawostką jest jednak reakcja samej Carole King. W odpowiedzi na piosenkę Sedaki, napisała ona własny utwór zatytułowany „Oh! Neil”. Co więcej, Neil Sedaka osobiście zagrał na pianinie w tym „odpowiedziowym” utworze, który jednak nie odniósł sukcesu komercyjnego. Ta zabawna wymiana muzycznych hołdów podkreśla unikalne relacje i kreatywną atmosferę panującą w Brill Building w tamtych czasach. Mimo upływu lat, „Oh Carol” pozostaje świadectwem młodzieńczej namiętności i niezatartego piętna, jakie pierwsza miłość potrafi zostawić w sercu, a jej kontekst historyczny i osobiste powiązania dodają jej dodatkowego, urzekającego wymiaru.