Piosenka "Knocking on Heaven's Door" w interpretacji Raign, choć zachowuje oryginalne, ponadczasowe słowa Boba Dylana, nabiera nowego, często bardziej eterycznego i dramatycznego wydźwięku, który doskonale rezonuje z emocjami zawartymi w tekście. Oryginalnie utwór Dylana, napisany na potrzeby filmu "Pat Garrett i Billy Kid" z 1973 roku, opowiada o ostatnich chwilach życia umierającego stróża prawa, szeryfa Colina Bakera, który zwraca się do swojej żony, "Mamy". To właśnie ten kontekst – pożegnania z życiem, rezygnacji i nieuchronności końca – stanowi jądro utworu.

Wersy "Mama take this badge from me / I can't use it anymore / It's gettin' dark, too dark to see / Feels like I'm knockin' on Heaven's door" to niezwykle sugestywny obraz rezygnacji i zmęczenia. Odznaka symbolizuje obowiązki, rolę społeczną, odpowiedzialność, którą bohater teraz porzuca, czując, że jego czas dobiega końca. Ciemność, która zapada, jest zarówno dosłownym zmierzchem, jak i metaforą utraty nadziei, dezorientacji i zbliżającej się śmierci. To poczucie zbliżania się do "drzwi Nieba" jest powtarzającym się refrenem, który podkreśla nieuchronność i ostateczność tego przejścia, stając się uniwersalnym obrazem umierania.

Kolejna zwrotka: "Mama put my guns in the ground / I can't shoot them anymore / That cold black cloud is comin' around / And I feel like I'm knockin' on Heaven's door" pogłębia ten motyw. Broń, symbol walki, obrony i przemocy, zostaje odłożona na zawsze. Jest to akt pogodzenia się, porzucenia ziemskich konfliktów i gotowości na spoczynek. "Zimna, czarna chmura" to potężna metafora śmierci, otaczającej i zwiastującej koniec, a także, w szerszej interpretacji, może symbolizować ciężar czynów dokonanych w życiu, które teraz ciążą na umierającym. Niektórzy interpretują to także jako metaforę depresji i pragnienia śmierci, a nie tylko jej nieuchronności.

Raign, brytyjska piosenkarka, stworzyła swoją wersję tego klasyka, wydając ją na EP-ce "Knocking on Heaven's Door" w 2015 roku. Jej cover został doceniony za to, że, pomimo swojego popowego charakteru, zachowuje moc i eteryczność oryginału, a jej głos dodaje mu głębi i dreszczy. Jest to wyczyn godny uwagi, ponieważ, jak zauważają krytycy, łatwo jest zepsuć tak piękny i znany utwór. Co ciekawe, Raign w jednym z wywiadów wspomniała, że jednym z jej ulubionych wspomnień muzycznych było otrzymanie telefonu z informacją, że Bob Dylan osobiście słuchał i zatwierdził jej wersję "Knocking on Heaven's Door". Było to dla niej magiczne doświadczenie.

Raign's "Knocking on Heaven's Door" zyskała znaczną popularność, między innymi dzięki wykorzystaniu w finale serialu "The 100". To umieszczenie w kontekście science-fiction, często pełnym dramatycznych wyborów, poświęceń i pożegnań, dodatkowo wzmocniło interpretację utworu jako lamentu nad utratą, końca pewnego etapu i ostatecznego przejścia. W ten sposób, choć słowa są niezmienne, Raign, poprzez swoją emocjonalną aranżację i wokal, nadała tej pieśni nowy wymiar, czyniąc ją ścieżką dźwiękową dla uniwersalnych doświadczeń związanych z konfrontacją ze śmiercią, rozstaniem i poszukiwaniem spokoju. Powtarzające się, niczym echo, "Knock knock knockin' on Heaven's door" staje się w jej wykonaniu zarówno melodią pożegnania, jak i cichą modlitwą o przyjęcie.