Interpretacja Wieża melancholii - Myslovitz

"Wieża melancholii" Myslovitz to utwór głęboko zakorzeniony w tematyce wewnętrznego zmagania, rezygnacji i niemożności ucieczki przed własnym, często przytłaczającym, stanem ducha. Piosenka, wydana na albumie Korova Milky Bar w 2002 roku, stanowi jedno z najbardziej nastrojowych i introspektywnych dzieł zespołu, odzwierciedlając charakterystyczny dla Myslovitz klimat melancholii i egzystencjalnych rozważań.

Tekst rozpoczyna się od powtarzającego się pytania o zmiany w życiu podmiotu lirycznego, na które odpowiedź jest zawsze taka sama: "Chyba nie". Ta początkowa linia od razu wprowadza w atmosferę stagnacji i braku perspektyw. Pragnienie odmienienia świata, które pojawia się w kolejnym fragmencie, okazuje się złudne, a wszelkie próby kończą się porażką – "Znowu dziś / Chciałem odmienić świat / Ale z tego i tak / Nie wyszło nic". To wyraża poczucie bezsilności i niemożności wpływania na otaczającą rzeczywistość, a może przede wszystkim na własne wnętrze.

Centralnym punktem utworu jest motyw tożsamości. Pytanie "Smutna twarz / Czy to już jestem ja / Czy to ten, kogo Ty / Tylko znasz" sugeruje kryzys w postrzeganiu siebie. Podmiot liryczny zastanawia się, czy jego melancholijny wizerunek to jego prawdziwe "ja", czy jedynie maska, którą widzą inni, utrwalona w ich świadomości. Ta niepewność prowadzi do gorzkiej konstatacji: "Ja i tak / Przecież nie zmienię się / Choćbym nie wiem, naprawdę, jak chciał". Jest to akceptacja braku zmiany, podszyta jednak głębokim smutkiem i rezygnacją, co podkreśla fatalistyczny ton utworu.

Pojawia się również silne pragnienie ucieczki, symbolizowane przez frazę "Tylko pstryk i już nie ma mnie / Czasem bardzo tego chcę". To może być zarówno fantazja o zniknięciu, o wycofaniu się z życia społecznego, jak i skrajne myśli o definitywnym zakończeniu cierpienia. Podmiot liryczny szuka czegoś, co by go "zatrzymało" – być może stabilizacji, sensu, czy ukojenia, co mogłoby powstrzymać go przed całkowitym poddaniem się swojemu wewnętrznemu stanowi.

W drugiej części utworu nastrój staje się jeszcze bardziej klaustrofobiczny. "Wszystko drży / I przeszkadza mi śmiech / Lepiej odejdź już stąd / Zostaw mnie" – te słowa opisują stan nadwrażliwości i alienacji, gdzie nawet radość innych staje się źródłem dyskomfortu. Prośba o pozostawienie go w samotności wzmacnia motyw izolacji. Odniesienie do "brudnego śniegu" zmywanego przez deszcz jest metaforą nadziei na oczyszczenie lub na to, że trudny okres minie sam, bez aktywnego działania ze strony podmiotu lirycznego. Jest to nadzieja pasywna, zależna od zewnętrznych sił, a nie wewnętrznej siły.

Finał utworu to powrót do motywu ucieczki i kluczowego obrazu: "Siedzę sam w tej wieży bez dna". Tytułowa wieża melancholii jest niezwykle sugestywną metaforą stanu depresji i osamotnienia, z którego nie ma ucieczki ani stabilnego gruntu. Podobnie jak więzień odcięty od świata, podmiot liryczny tkwi w swoim wewnętrznym uwięzieniu, niezdolny do zrobienia czegokolwiek, co mogłoby przynieść mu wyzwolenie. Obraz "wieży bez dna" wzmacnia poczucie beznadziei, wskazując na nieskończoność i nieuchwytność tego stanu. Piosenka, jak wiele innych utworów Myslovitz, jest mocno osadzona w introspekcji i często przygnębiających rozważaniach nad kondycją ludzkiej psychiki.

Warto dodać, że utwór "Wieża melancholii" ukazał się na płycie Korova Milky Bar, której tytuł był inspirowany filmem "Mechaniczna pomarańcza". Chociaż sama piosenka nie pochodzi z albumu Skalary, mieczyki, neonki (który został wydany dwa lata później i zawierał improwizacje z sesji nagraniowych Korova Milky Bar), to utwory z tamtego okresu często charakteryzują się szczególnie melancholijnym nastrojem. Artur Rojek, wokalista i współzałożyciel Myslovitz, znany jest z tworzenia tekstów o głęboko poetyckim, metaforycznym i egzystencjalnym charakterze, które doskonale współgrają z muzyką zespołu. "Wieża melancholii" to esencja tego stylu, utwór, który z jednej strony wciąga w mroczny świat wewnętrznych zmagań, z drugiej zaś pozwala odnaleźć pocieszenie w wspólnocie doświadczeń, podkreślając uniwersalność poczucia osamotnienia i nieodwracalności pewnych stanów emocjonalnych.