Interpretacja Kunstprodukt - Miss Construction

Piosenka „Kunstprodukt” niemieckiego zespołu Miss Construction to uderzająca krytyka współczesnego przemysłu muzycznego, a w szczególności fenomenu „produkowanych” gwiazd popu. Tytuł, który dosłownie oznacza „produkt sztuczny” lub „produkt artystyczny”, doskonale oddaje główny motyw utworu – demaskację mechanizmów tworzenia celebrytów, gdzie talent schodzi na dalszy plan, ustępując miejsca wizerunkowi i marketingowi. Utwór znalazł się na debiutanckim albumie zespołu, również zatytułowanym „Kunstprodukt”, wydanym 25 kwietnia 2008 roku. Miss Construction, projekt Chrisa Pohla (znanego z Blutengel, Terminal Choice) i Gordona Mocznaya, jest klasyfikowany jako muzyka elektroniczna, industrialna i EBM (Electronic Body Music). Właśnie w tym gatunku, często charakteryzującym się społecznym komentarzem, utwór „Kunstprodukt” odnajduje swoje naturalne miejsce.

Tekst rozpoczyna się od powtarzającego się refrenu, który niczym mantra zakodowuje przesłanie: „Du bist ein Kunstprodukt / TV makes you Superstar / Kunstprodukt / Popstar, Popstar, wunderbar” (Jesteś produktem sztucznym / Telewizja robi z ciebie Supergwiazdę / Produktem sztucznym / Popgwiazdą, Popgwiazdą, cudownie). Już te pierwsze wersy jasno określają przedmiot krytyki – media, a zwłaszcza telewizja, które mają moc kreowania gwiazd z niczego, czyniąc z nich „wunderbar”, czyli „cudowne” lub „wspaniałe”, w ironicznym kontekście. Utwór ten „zajmuje się fenomenem supergwiazd popu, które stają się sławne pomimo pozornego braku talentu artystycznego czy umiejętności wokalnych”.

Pierwsza zwrotka maluje portret typowego aspiranta do sławy: „Du bist so jung / Du bist so schön / Du würd'st dich gern / Im Fernsehen sehen / Doch du kannst nichts / Hast kein Talent / Hast alle Chancen / bisher verpennt” (Jesteś taki młody / Jesteś taki piękny / Chciałbyś się / Zobaczyć w telewizji / Ale nic nie potrafisz / Nie masz talentu / Przespałeś wszystkie szanse / dotychczas). Jest to obraz osoby o dużych ambicjach i atrakcyjnym wyglądzie, lecz pozbawionej rzeczywistych umiejętności. Podkreśla to powierzchowność, która stała się kluczem do sukcesu w branży rozrywkowej. To właśnie młodość i uroda, a nie talent, są walutą w tym systemie.

Kolejne wersy opisują, jak łatwo można wejść w ten świat: „Du schreibst dem Sender / Und du hast Glück / Der Sender schreibt dir / gleich zurück / Nun musst du singen / und kannst es nicht / Doch das macht ja / zum Glück heut nichts” (Piszesz do stacji / I masz szczęście / Stacja odpisuje ci / Od razu / Teraz musisz śpiewać / A nie potrafisz / Ale to na szczęście / Dziś nic nie znaczy). Tutaj zespół bezlitośnie punktuje system, w którym braki wokalne czy artystyczne są całkowicie ignorowane. Liczy się koneksja z „nadawcą” (Sender), który jest bramą do show-biznesu. To gorzka refleksja nad tym, jak łatwo dziś o sławę, jeśli odpowiednie osoby w to zainwestują, niezależnie od predyspozycji kandydata.

Refren powraca, wzmacniając główne przesłanie o „Kunstprodukt”. Następnie tekst koncentruje się na manipulacji wizerunkiem i całkowitej utracie tożsamości przez artystę: „Ein cooles Image / bekommst du jetzt / Deine Frisur / wird gleich ersetzt / Deine Klamotten / Du magst sie nicht / Doch das kümmert / dein Management nicht” (Dostajesz teraz / Fajny wizerunek / Twoja fryzura / Zostaje natychmiast zmieniona / Twoje ubrania / Nie lubisz ich / Ale to / Nie obchodzi twojego zarządu). Gwiazda staje się plastyczną figurką w rękach zarządzających, która jest kształtowana pod kątem wymagań rynku i trendów. Jej osobiste preferencje, autentyczność, a nawet samopoczucie są całkowicie nieistotne w obliczu celu, jakim jest stworzenie „cool image”. Jest to komentarz do standaryzacji i odczłowieczenia w procesie budowania medialnego wizerunku.

Ostatnia zwrotka podkreśla efemeryczność i jednorazowość karier „sztucznych produktów”: „Du bist die Puppe / in einem Spiel / Nummer eins sein / ist das Ziel / Du hast's geschafft / ein Star zu sein / Doch in drei Wochen / nimmt diesen Platz ein and'rer ein” (Jesteś lalką / W grze / Bycie numerem jeden / Jest celem / Udało ci się / Być gwiazdą / Ale za trzy tygodnie / To miejsce zajmie ktoś inny). Artysta jest „lalką w grze”, pionkiem, którego celem jest krótkotrwałe osiągnięcie szczytu list przebojów, a następnie szybkie zniknięcie. To okrutna prawda o mechanizmach popytu i podaży w przemyśle rozrywkowym, gdzie nowość i świeżość są cenniejsze niż trwałość i prawdziwa sztuka.

Miss Construction, składający się z Chrisa Pohla i Gordona Mocznaya, czerpie z estetyki industrialnej i EBM, która często wykorzystuje silne, syntetyczne brzmienia i bezpośrednie, często cyniczne teksty do komentowania rzeczywistości. Sam Chris Pohl jest znany z tworzenia muzyki, która porusza tematy mroczniejsze, prowokacyjne, a także krytyczne wobec społeczeństwa i jego patologii. W wywiadzie z 2014 roku, Gordon Mocznay z Miss Construction wspominał, że okładkę albumu „Kunstprodukt” wykonała Annie Bertram, fotografka znana ze współpracy z Blutengel. Album "Kunstprodukt" jest debiutem zespołu i ukazuje ich styl jako „lekki industrial-pop” z chwytliwymi melodiami i charakterystycznym wokalem Gordona Mocznaya. Fani opisują ich muzykę jako „zabawny, chwytliwy industrial”, który „wpada w ucho”. Mimo pozytywnego odbioru poszczególnych utworów, niektórzy recenzenci zauważali, że całość albumu może sprawiać wrażenie „miałkiego” lub „monotonnego”, choć przyznawali, że utwory takie jak właśnie „Kunstprodukt” potrafią zapaść w pamięć.

Podsumowując, „Kunstprodukt” to ostra satyra na masową produkcję idoli, gdzie iluzja jest ważniejsza od rzeczywistości, a efemeryczna sława jest celem samym w sobie. Miss Construction nie tylko diagnozuje problem, ale również uświadamia słuchaczowi, że konsumpcja „sztucznych produktów” jest częścią tego systemu, w którym artysta jest jedynie narzędziem, a jego los to szybka droga na szczyt i nieuchronny upadek. Utwór ten pozostaje aktualnym komentarzem do mechanizmów, które wciąż dominują w globalnym przemyśle rozrywkowym.